แม้จะกล้ำกลืนฝืนใจเหลือทน แต่สุดท้ายเวนิกาก็จำใจลากกระเป๋าเดินทางเดินตามเจ้าของเพนต์เฮาส์ระดับซูเปอร์ ลักซ์ชัวรี สุดเอ็กซ์คลูซีฟ แสงจากโคมไฟระย้าที่สาดกระจายส่องสว่างไปทั้งห้องทำให้เห็นว่าทุกอย่างที่นี่ยังคงเหมือนเดิมไม่ต่างจากตอนที่เธอเคยอยู่แม้แต่น้อย โต๊ะ เก้าอี้ เฟอร์นิเจอร์เกรดพรีเมียม รวมถึงของตกแต่งบ้านที่เธอเลือกซื้อสรรหามายังตั้งอยู่ที่เดิมมุมเดิมไม่มีการขยับ ซ้ำยังได้รับการดูแลอย่างดี ไม่มีฝุ่นเกาะให้เห็นเลย
หากจะมีอะไรเปลี่ยนก็คงจะเป็น...ใจเธอ
เวนิกาเดินมาหยุดยืนอยู่กลางห้องด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า เคยคิดว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองครึ่งหนึ่ง จึงเลือกของทุกชิ้นที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นผ่อนคลาย ก่อนนี้มองไปทางไหนก็รู้สึกขัดหูขัดตาไปหมด ไร้ความตื่นเต้นยินดีหรือคิดถึงความหลัง ที่นี่ไม่มีสิ่งใดควรค่าให้เธอต้องจดจำ นอกจากความเจ็บปวดและอัปยศอดสูที่ฝังแน่นอยู่ในใจเธอ ผ่านเรื่องราวร้ายๆ ที่
