บทที่ 7 สัญญาบำเรอ 6
663 คำ
คนถูกขู่ยิ้มบางๆ ยกมือลูบหัวเธออย่างเอ็นดู แววตาอ่อนโยนราวกับรักใคร่กันเสียเต็มประดา
“คุณไม่มีความสามารถมากพอที่จะทำแบบนั้นได้หรอกนะเวย์ อย่าสร้างเรื่องทำให้ตัวเองลำบากเลย อยู่เสวยสุขและตักตวงความสบายจากผมให้มากๆ ก็พอแล้ว” การแต่งงานตามสัญญาให้ความสำคัญเรื่องของผลประโยชน์และการร่วมมือเชิงธุรกิจมากกว่าความรัก ความสัมพันธ์ซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะก่อกวนทำให้น้ำขุ่นได้ และสุดท้ายจะกลายเป็นเวนิกาเองนั่นแหละที่มีแต่เสียกับเสีย
เธอปัดมือเขาออก โกรธจนตัวสั่น
“ระวังเถอะ สักวันฉันจะเผาบ้านคุณให้วอดวาย”
“เอาสิ ถ้าทำได้ก็ลองดู”
เวนิกากัดปากถลึงตามองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ รู้ดีว่าอยู่ต่อไปก็รังแต่จะยิ่งโมโหจนกระอัก ปรินธรไม่ใช่คนที่เธอหรือใครจะต่อกรด้วยง่ายๆ ยิ่งสู้มีแต่จะยิ่งเจ็บตัวเปล่าๆ หนำซ้ำเธอก็เกลียดขี้หน้าเขาเข้าไส้ ขืนอยู่นานจะพานอาเจียนเอาได้ เธอจึงสะบัดหน้าพรืดจากไปโดยไม่ล่ำลาสักคำ แต่ไม่วายปิดประตูเสียงดังทิ้งทวน เพื่อระบายอารมณ์ใส่เจ้าของห้อง
ปรินธรถอนหายใจมองตามร่างบางจนลับตา เอาสัญญาใส่ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ก่อนจะหยิบรูปถ่ายที่เขามักเอาขึ้นมาดูอยู่บ่อยๆ เป็นภาพของเวนิกากำลังอุ้มเด็กเล็กในสถานสงเคราะห์เด็กบ้านกำพร้าที่อยู่บนดอย รอยยิ้มของเธออบอุ่นอ่อนโยนเผยให้เห็นถึงความสุข หลังจบสัมพันธ์เธอก็ฉีกสัญญานักแสดงในสังกัดเขาทิ้งอย่างไม่เสียดาย ทิ้งไว้เพียงค่าปรับก้อนโตที่ฝากมากับลลิตาโดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ทั้งที่เขาไม่เคยพูดสักคำว่าจะไล่เธอออกหรือยกเลิกสัญญา เป็นเธอเองที่เลือกจะตัดขาดและจากเขาไปอย่างเด็ดเดี่ยวไร้เยื่อใย
เขาไม่รู้ว่าที่เธอเลือกไปใช้ชีวิตในดินแดนห่างไกลความเจริญ เป็นเพราะอยากหนีเขาหรือต้องการเยียวยาหัวใจที่สูญเสียลูก เขาคิดว่าเวนิกาคงเสียศูนย์มากทีเดียวกับเรื่องนี้ เธอจึงเอาเงินค่าชดเชยที่เหลือที่เขามอบให้บริจาคให้บ้านเด็กกำพร้าตามที่ต่างๆ จนหมด ส่วนตัวเองก็ทำงานเป็นอาสาสมัครช่วยดูแลเด็กๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากเงื้อมมือเขา และชดใช้ความผิดที่เธอไม่อาจปกป้องลูกน้อยเอาไว้ได้
ปรินธรทอดถอนใจที่หน่วงหนึบ เก็บภาพถ่ายอย่างดีแล้วลุกขึ้นยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง แววตาคู่หม่นทอดมองผ่านกระจกไปยังท้องฟ้าเบื้องบน และผู้คนที่พลุกพล่านวุ่นวายอยู่เบื้องล่างในเมืองใหญ่ สมองหวนนึกถึงสีหน้าของเวนิกา ในแววตาเธอมีแต่ความเจ็บแค้น โกรธเกลียดเขาลึกซึ้งถึงกระดูก แต่ที่ลึกลงไปยิ่งกว่านั้นคือความเจ็บปวดที่เขาสัมผัสได้ชัดเจน
เธอยังแค้นเขาอยู่ไหม?
เขาไม่อยากรู้...
รู้แต่ว่าความคมกริบในแววตาสวยซึ้งที่จ้องมองเขานั้นสามารถฆ่ากันให้ตายได้ในชั่วพริบตา และแทบจะทุกวินาที
เขาเสียใจที่ทำให้เธอโกรธและเจ็บปวด...
แต่จะให้ปล่อยเธอไปเขาก็ทำไม่ได้ สี่ปีที่ไร้เวนิกาเคียงข้างมันนานเกินไป ใจเขาทรมานมากเกินพอแล้ว มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะผูกมัดตัวเธอให้อยู่กับเขาได้
ก็ใช่อย่างที่เธอพูดตอกหน้าเขานั่นแหละว่า...เขาขาดเธอไม่ได้
ฉะนั้นถึงสิ่งที่ทำอยู่จะเป็นวิธีที่ต่ำช้าสามานย์ไม่สมเป็นลูกผู้ชายอย่างที่เวนิกาดูถูก เขาก็จะทำเพื่อให้ยังมีเธออยู่ในชีวิตที่แหว่งเว้าราวกับทำหัวใจหล่นหาย
- ผู้เขียน
