บทที่ 4 ในแววตาทุกข์ระทม 2
831 คำ
“แล้วนี่จะรีบไปไหน”
“บอสรอนเรียกหาค่ะ” เธอตอบตรงๆ ไม่จำเป็นต้องปิด เพราะลลิตาเป็นคนที่ปรินธรสั่งให้มาดูแลเธออย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษ ใช่ว่าหล่อนจะเต็มใจหรอกนะ ดูท่าจะไม่พอใจเสียด้วยซ้ำ แต่ขัดใจเขาไม่ได้ เซนส์ผู้หญิงของเธอมันแรง ดูก็รู้ว่าลลิตาแอบหลงรักปรินธร แล้วผู้หญิงที่นอนกับเขาอย่างเธอจะถูกหล่อนมองเป็นอะไรได้อีกล่ะ นอกจากศัตรูหัวใจ
แต่แล้วยังไงล่ะ...
ตราบใดที่ลลิตาไม่ร้ายกับเธอจนเกินไป เธอจะหลับตาข้างหนึ่งแสร้งทำเป็นไม่รู้ ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องใส่ใจหรือรับผิดชอบความรู้สึกของใคร มันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างเขาสองคน ถ้าหากปรินธรมีใจรักใคร่หล่อนละก็ เขาคงแสดงท่าทีหรือตกล่องปล่องชิ้นกับลลิตาไปนานแล้ว คงไม่แอบซุกเธอเอาไว้ข้างกายนานขนาดนี้ เรื่องของความถูกใจไม่ใช่ความผิดเธอ เธอไม่ได้แย่งเขามาจากลลิตา และปรินธรเองก็ยังโสด มีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่เขาพอใจ
อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ติดค้างหล่อน ลลิตาดูแลเธอก็ได้รับค่าตอบแทนเป็นส่วนแบ่งถึง 40% ของงานแต่ละชิ้น ถือว่ามากโขถ้าเทียบกับเรตปกติที่ผู้จัดการทั่วไปหักหัวคิวดาราในสังกัด ต่างคนต่างมีผลประโยชน์ตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อไม่เอาเปรียบกัน
“เวย์ไปก่อนนะคะ ชักช้าเดี๋ยวจะได้เรื่อง พี่ลิต้าก็รู้ว่าเขาไม่ชอบรอนาน”
“ไปเถอะจ้ะ” ลลิตาโบกไม้โบกมือ ทั้งที่ใจร้อนเป็นไฟปวดหนึบด้วยแรงริษยา มีแต่ความเดือดดาลไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ปรินธรเลือกถึงไม่ใช่หล่อน
ดวงตามุ่งร้ายหรี่แคบลอบมองคนที่แสนชิงชังอย่างขัดใจ ในอกรุ่มร้อนกระสันจะทำลายเวนิกาให้ย่อยยับ หล่อนอุตส่าห์ยุไอ้ผู้กำกับชีกอให้เข้าหาแม่นั่น ตั้งใจจะวางยาแล้วส่งเวนิกาให้อีกฝ่ายเผด็จศึกย่ำยีจนถึงเตียง แต่แม่นั่นก็คลาดแคล้วเงื้อมมือของหล่อนไปได้ตลอด ไม่รู้ว่ามันดวงดีหรือห้อยพระรอดวัดไหนกันแน่
แต่ยังหรอก... หล่อนไม่มีวันยอมแพ้!
วันพระไม่ได้มีหนเดียว วันนี้เวนิกาอาจจะรอดไปได้ แต่ยังมีวันหน้า ตราบใดที่แม่นั่นยังเป็นเสี้ยนหนามคอยทิ่มตาตำใจหล่อนให้เจ็บปวดเจียนคลั่งอย่างนี้ หล่อนจะเอาคืนมันให้สาสมมากกว่าที่หล่อนได้รับเป็นร้อยเท่าพันทวี หล่อนจะทำลายมันจนกว่าเวนิกาจะหายไปจากชีวิตของผู้ชายที่หล่อนรักตลอดกาล
เวนิกาสูดลมหายใจเข้าลึก ยกมือขึ้นดูนาฬิกา เธอมาถึงโรงแรมช้าไปสิบนาที สายไม่มาก แต่ก็มากเกินพอแล้วที่จะทำให้ผู้ชายขี้โมโหคนนั้นหงุดหงิดเอาง่ายๆ ไม่กล้าคิดเลยว่าหลังจากเปิดประตูบานนี้เข้าไปแล้วเธอจะต้องพบเจอความลำบากอย่างไรบ้าง
ปรินธรไม่ได้ใจดีนักหรอก... โดยเฉพาะกับเธอ!
ทุกครั้งที่เผลอทำให้เขามาสบอารมณ์ จะด้วยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ผู้ชายคนนี้จะลงโทษเธอตามอำเภอใจ แผดเผาร่างกายเธอจนชอกช้ำ ต่อให้ร้องจนเสียงแหบเสียงแห้งก็ไม่ยอมหยุด บางครั้งหนักถึงขั้นก้าวขาลงจากเตียงไม่ไหว นอนซมเป็นปลาตายอยู่อย่างนั้นทั้งวัน เขาเป็นพ่อค้าหน้าเลือด ทุ่มให้เธอมากเท่าไร ก็เรียกคืนมามากเท่านั้น
หญิงสาวถอนหายใจ เอื้อมมือผลักบานประตูเข้าไปพบกับเจ้าของร่างสูงสง่าที่ยืนหันหลัง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงมองทัศนียภาพสีสันยามค่ำคืนเบื้องล่าง เธอเดาใจเขาไม่ถูกและไม่กล้าที่จะคิด รู้แต่ในสถานการณ์แบบนี้เธอควรเอาใจเขาให้มากๆ
เวนิกาปรับอารมณ์เดินนวดนายเข้าหาชายหนุ่ม โอบกอดแผ่นหลังกว้างอย่างแนบแน่น กระซิบเย้ายวนอ่อนหวานข้างหูเขาว่า
“คิดถึง...” ไม่ใช่แค่พูด ยังเอาใจเสี่ยเลี้ยงของเธอด้วยการสอดฝ่ามือเข้าไปในเสื้อสูทเล้าโลมลูบคลึงให้เขาสบายกายคลายความหงุดหงิด
“ทำไมถึงช้า” ปรินธรถามเสียงเข้ม ตะครุบมือเธอจับพลิกตัวประชิดติดกำแพงภายใต้ร่างเขา มือหนารวบข้อมือเล็กขึงพืดเหนือศีรษะ มืออีกข้างจับปลายคางเรียวเชยขึ้นบังคับให้เธอเผชิญหน้าสบตากับเขา ร่างเงาที่สูงใหญ่กว่าเธอเกือบช่วงตัวทอดยาวทาบทับให้ความรู้สึกทั้งอบอุ่นและกดดัน ทำเอาเวนิกาพูดไม่ออก ได้แต่เม้มริมฝีปากแสดงการต่อต้านเขาเล็กๆ
- ผู้เขียน
