“พี่ร็อบจะทำยังไงคะ”
“พี่เหนื่อยจังครับ คิดมาทั้งวัน เริ่มหิวแล้ว”
“อื้อ... บอกน้ำมาก่อนสิ” น้ำเหนือผลักคางสากของสามีออกห่าง จ้องตาเขาอย่างอยากรู้
“ให้พี่กินน้ำก่อนสิครับ คอแห้งไปหมดแล้วรู้ไหมนี่ แล้วถึงจะมีแรง มีเสียงบอกว่าจะทำยังไง”
“หือ...” น้ำเหนือประท้วงเล็กน้อย แต่เพียงกลีบปากหนาจุมพิตลงมา เธอก็ระทวยอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
“คนดีไม่ต้องทำสายตาแบบนี้เลย ยั่วพี่อีกแล้วใช่ไหม”
โรเบอร์โตบีบจมูกอย่างรู้ทัน เพราะยอดถันแดงเรื่อที่ดุนดันเสื้อตัวสวยออกมา เขารู้ว่าภายใต้อาภรณ์เนื้อดีนั้นเธอไม่ได้ใส่บรา
“ไม่ใช่เสียหน่อย” น้ำเหนือเฉไฉไปเรื่อย ไม่ชอบคนรู้ทันนัก
“หิวน้ำครับ คอแห้งไปหมดแล้ว เดี๋ยวไม่มีแรงพูด”
เสียงอ้อนทำให้น้ำเหนือสั่นสะท้าน ก่อนจะวูบไหวไปทั้งกายเมื่อเขาลูบยอดอกที่ผลิบานดุนดันเสื้อตัวสวยออกมาเพราะเธอไร้บราเซียร์ห่อหุ้ม
“พี่ร็อบ อะ... อื้อ” น้ำเหนือกอดหัวสามีเอาไว้แน่นเมื่อเขา
