เธอต้องรับผิดชอบ

1988 คำ

- ช่วงเย็นของวัน - “ น้ำมนต์แพรกลับก่อนนะได้เวลานัดแล้ว ” ใบหน้าสวยก้มลงไปมองนาฬิกาข้อมือราคาแพงที่สวมใส่อยู่ก่อนจะเอ่ยบอกเพื่อนออกไป “ อือ! ขอบใจนะจ๊ะที่อยู่คุยกับน้ำมนต์ทั้งวันเลย ” “ จ๊ะ…แพรไปก่อนดูแลรักษาตัวเองจากพ่อหนุ่มขั้วโลกเหนือให้ดีนะ คนอะไรนั่งหน้านิ่งได้ทั้งวัน ” แพรว่าเอ่ยกระซิบกระซาบต่อว่าดินแดนให้เพื่อนฟัง “ ไปละ บ๊ายนะเจอกันวันมะรืนที่มหาลัย ” “ ฝากน้ำมนต์ด้วยนะคะคุณดินแดน สวัสดีค่ะ ” แพรว่าเอ่ยบอกดินแดนก่อนจะยกมือไหว้อย่างมีมารยาทและเดินออกจากห้องไป ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง แกร๊ก…. เสียงประตูเปิดเข้ามาหมอธันเดินยิ้มหล่อเข้ามาจนดินแดนที่รอยยิ้มนั้นนึกอยากถีบยอดหน้าไอ้หมอหนุ่มขึ้นมาทันที “ เหอะ ! “ เสียงดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอให้กับหมอก่อนจะปรายตามองอย่างผู้ชนะเพราะต่อให้มันจะแสนดีแค่ไหนยังไงน้ำมนต์ก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่ดี “ น้องน้ำมนต์อาการดีขึ้นมากแล้วกลับไปพักต่อที่บ้านได้แล้วนะครับ ” หมอธันเอ่ยบอกเมื่อวัดอุณภูมิของคนไข้เสร็จ “ ขอบคุณนะคะ น้ำมนต์ก็เบื่อที่นี่แล้วเหมือนกัน ” น้ำมนต์เอ่ยบอกพลางยู่หน้าอย่างไม่จริงจังนักแต่มันกลับน่ารักเอามากๆในสายตาหมอ “ นี่ยานะครับพี่เอามาให้แล้ว ถ้ากลับไปรู้สึกตัวร้อนจะมีไข้ก็รีบทานยาอย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นหนักอีกรู้ไหม ” “ รับทราบค่ะ ” “ รำคาญ กลับได้ก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ ” ดินแดนที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “ น้ำมนต์ขอตัวนะคะพี่หมอ ” ร่างบางลงจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พี่ชายเตรียมมาให้และตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที “ เป็นเหี้ยอะไรของมึง ” หมอธันเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ “ เป็นอะไร กูก็เป็นของกูแบบนี้ ” “ มึงทิ้งน้องไปเที่ยวทั้งที่น้องป่วยมึงก็รู้ มึงเคยถามน้องสักคำไหมว่าหายดีรึยัง กินข้าวไหม กินยายัง ข้าวมึงก็ไม่เอาให้เขากิน ยามึงก็ไม่เอาให้เขากิน มึงจะใจดำไปถึงวะดิน “ หมอธันเอ่ยถามอย่างเหลืออด ” เสือกอะไรกับมึง มึงมาเกี่ยวอะไรด้วย เป็นหมอมีหน้าที่แค่รักษามึงก็รักษาไปสิวะ “ ” ถ้ามึงไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบจะแต่งงานกับน้องทำไมปล่อยมาสิวะ “ ” ตอนแรกกูกะจะแค่แต่งแล้วแยกย้ายทางใครทางมันแต่กูคงต้องเปลี่ยนใจวะเพราะมันมีหมาบางตัวอยากกินของเหลือของกูอยู่ “ พลัก! มือหนาที่เคยจับแต่เข็มฉีดยา มีดผ่าตัดผลักไปที่อกแกร่งของดินแดนด้วยความโมโห “ หึ! ทำไมวะมึงชอบยัยนั่นมาก อยากได้มาก ” “ เออ กูชอบเพราะน้องน้ำมนต์ไม่เหมาะกับผู้ชายเลวๆอย่างมึงเลย ” หมอธันเอ่ยบอกออกไป “ งั้นมึงก็รอกินของเหลือจากกูแล้วกันกูเบื่อเมื่อไหร่กูยกให้ ” แกร๊ก.. “ กลับ! ” เสียงประตูห้องเปิดออกมาดินแดนก้มลงไปหยิบแฟ้มเอกสารกับมือถือที่วางอยู่แล้วเดินไปกระชากน้ำมนต์ที่เพิ่งออกจากน้องน้ำเดินออกนอกห้องไปด้วยความรวดเร็ว “ พี่ดินแดนปล่อยน้ำมนต์ก่อนค่ะ น้ำมนต์เจ็บ ” ข้อมือเล็กๆแดงกร่ำไปหมดจากแรงบีบของดินแดน ดินแดนก็เอาแต่เงียบและลากร่างบางให้เดินตามเขาไปที่รถ.. ปัก! ปัง! อ๊ะ! มือหนาเปิดประตูรถได้ก็เหวี่ยงน้ำมนต์เข้าไปในรถจนน้ำมนต์ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บและไม่ลืมที่จะปิดประตูรถด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งยังที่ประจำของตัวเองและขับรถออกไปทันที บรื้น! บรื้น! บรื้นนน!! รถหรูราคาหลายสิบล้านขับออกจากโรงพยาบาลตรงไปบนถนนเส้นหลักออกนอกเส้นทางที่ไม่ใช่ทางไปบ้านน้ำมนต์เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน “ พี่ดินแดนจะไปไหนคะ ” น้ำมนต์เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ …… ” ความเงียบมันคือคำตอบทำให้น้ำมนต์ก็เงียบไปด้วย 25 นาทีจากโรงพยาบาลเอกชนถึงบ้านหลังใหญ่ของดินแดนบ้านที่เขาซื้อเก็บเอาไว้พักผ่อนในว่าที่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เอี๊ยด! รถหรูขับเข้ามาจอดยังโรงจอดรถของบ้าน “ ลงไป ” ดินแดนหันไปบอกน้ำมนต์อีกคนก็ยังนั่งนิ่ง “ ฉันบอกให้ลงจากรถ ! ” เมื่อเห็นอีกคนนิ่งดินแดนก็เอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมาอีกครั้ง ร่างหนาที่ทนต่อความหงุดหงิดไม่ไหวลงจากรถเดินไปเปิดประตูรถฝั่งน้ำมนต์และลากร่างเล็กลงจากรถพาเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบเป็นอย่างมาก จากที่รู้สึกเฉยๆในตอนแรกน้ำมนต์เริ่มมีอาการหวาดกลัวขึ้นมาเพราะดินแดนดูฉุนเฉียวเป็นอย่างมากแตกต่างจากทุกๆครั้ง ปัก! อ๊ะ! มือหนาเหวี่ยงร่างเล็กลงบนโซฟาจนน้ำมนต์ร้องเบาออกมา หมับ! “ จะไปไหน ! ” ร่างบางที่ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นลุกออกจากโซฟาตั้งท่าจะเดินออกจากบ้านไปมือหนาที่ไวกว่าจับหมับเข้าที่ต้นแขนเล็กและเอ่ยถามเสียงเย็นออกไป “ ปล่อยค่ะ น้ำมนต์จะกลับบ้าน ” “ ใครอนุญาต ” “ ต้องมีคนอนุญาตด้วยเหรอค่ะ บ้านน้ำมนต์ ตัวน้ำมนต์พี่ดินแดนปล่อยน้ำมนต์เดี๋ยวนี้นะคะ ” มือเรียวพยายามแกะมือหนาที่บีบแขนเธอแน่นราวกับคีมคีบเหล็กออกที่ทว่าแรงอันน้อยนิดกลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย “ เธอทำให้ฉันหงุดหงิดเธอต้องรับผิดชอบ ” ดินแดนเอ่ยบอกดวงตาสีนิลดูแข็งกร้าวและดูน่ากลัวเอามากๆ “ รับผิดชอบอะไรคะ ปล่อย! ” ดินแดนที่ไม่คิดปล่อยเดินต้อนจนน้ำมนต์ชนเข้ากับโซฟาเซล้มลงไป ใบหน้าที่เคยน่ารักแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ พี่ดินแดนปล่อยน้ำมนต์ไปเถอะนะคะ ” น้ำมนต์ไม่ได้ต้องการแบบนี้ สาวน้อยนั่งตัวสั่นเทาอยู่บนโซฟาหรูในบ้านหลังใหญ่ที่มีแค่เธอกับเขาเพียงสองคนเท่านั้น “ หึ !! ฉันปล่อยแน่สาวน้อย แต่ฉันจะปล่อยในตัวเธอนะ ” ริมฝีปากหยัดเหยียดยิ้มอย่างร้ายกาจ สายตาหยาบโลนที่เขามองมายังเธอมันทำให้เธอ…รู้สึกกลัว พรึบ !!!! กรี๊ดดดดดด !! น้ำมนต์ลุกขึ้นหมายจะวิ่งหนีออกไปจากบ้านนี้ ไปให้พ้นเสือร้ายอย่างผู้ชายคนนี้ แต่เธอก็ช้ากว่าเขาอยู่ดี แขนแกร่งจับหมับเข้าที่ต้นแขนเรียวเล็กของน้ำมนต์ แล้วดึงเธอเข้ามากอดจากทางด้านหลังหญิงสาวกรีดร้องเสียงหลงออกมา “ จะหนีไปไหนน้ำมนต์ เธอไม่มีสิทธิ์หนีฉันไปไหนทั้งนั้นถ้าฉันไม่อนุญาติ “ ปากหยักพูดใกล้ๆกับใบหูเล็ก มือหนาลูบเบาๆที่หน้าท้องแบบราบเบาๆพลางบีบฃย้ำที่เอวคอดกิ่วทร่างบางขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีกับสัมผัสของชายหนุ่ม ” ฮือ !!! พี่ดินแดนอย่าทำอะไรน้ำมนต์เลยนะคะ ปล่อยน้ำมนต์ไปเถอะนะคะ “ เรียวปากสวยเอ่ยบอกคนตรงหน้าออกไป ดวงตาสวยมีน้ำสีใสไหลออกมา เธอกลัวเขาเหลือเกินร่างบางยืนตัวสั่นเทาไปหมด ” ฉันบอกแล้วไงว่าปล่อยแน่แต่ปล่อยในนะ อย่ามาทำเป็นสำออยร้องไห้น้ำมนต์ ไม่ได้กันวันนี้แต่งงานกันไปฉันก็ต้องได้เธออยู่ดี ในเมื่อเธอทำให้อิสระภาพฉันหายไปเธอก็ต้องรับผิดชอบ “ ดินแดนพยายามปลุกปล้ำร่างเล็ก ทำให้คนตัวเล็กหวาดกลัวร่างบางนอนสั่นเทาอยู่ใต้ร่างหนาของดินแดน กระบอกตาสวยปล่อยน้ำสีใสออกมาอาบแก้มนวลแต่อีกคนหาได้สนใจ…เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือ ร่างกายของเธอ “ ปล่อย ! ช่วยด้วย ! ใครก็ได้ช่วยด้วย! ” น้ำมนต์ร้องตะโกนเสียงดังลั่นหวังให้ใครสักคนมาช่วยเธอ “ หึ ! ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเธอ ” ดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะเอ่ยบอกน้ำมนต์ออกไปจริงอย่างที่เขาว่าต่อให้เธอร้องจนคอแหกก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเธอ “ ไหนๆเธอกับฉันเราก็จะต้องแต่งงานกันแล้ว ได้กันมันก็ไม่เห็นเป็นไรเลยน้ำมนต์ฉันจะหลับหูหลับตาเอาผู้หญิงมือสองอย่างเธอสักครั้ง “ ดินแดนเอ่ยพูดออกไป “ ไม่ ! ปล่อยน้ำมนต์นะคะ ปล่อย! ” “ อย่าร้องไห้เหนื่อยเลยน้ำมนต์เก็บเสียงเธอไว้ครางตอนโดนฉันกระแทกดีกว่านะ ” ดินแดนเอ่ยบอกน้ำมนต์ แคว้ก! สิ้นประโยคนั้น…เสื้อสายเดี่ยวเนื้อดีถูกมือหนาของดินแดนฉีกจนขาดเผยให้เห็น 2 เต้าสวยที่มีแผ่นซิลิโคนสีเนื้อปกปิดยอดจุกสองข้างอยู่กระบอกตาคมเอาแต่จ้องมองเนินอกขาวเนียนทั้งสองข้างไม่วางตาก็จะยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างรู้สึกชอบใจ น้ำมนต์กลับรู้สึกไม่ชอบรอยยิ้มร้ายๆของเขาเอาซะเลย “ …อื้อ ! ปล่อยน้ำมนต์นะคะ ปล่อย ! ” เรียวปากสวยเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อใบหน้าหล่อก้มลงไปซุกไซ้ที่ต้นคอขาวเนียน ร่างบางดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างหนาของดินแดนเพื่อให้หลุดออกไปจากการกักขังอยู่ใต้ร่างของเขา ปัก! อ๊าก! ดินแดนร้องเสียงหลงออกมาเมื่อคนตัวเล็กใช้ช่วงจังหวะที่เขาเผลอแทงเข่าไปตรงใจกลางความเป็นชายที่แข็งขื่นอยู่แม้มันจะไม่แรงมากจากเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอแต่ก็ทำเอาชายหนุ่มจุกจนร้องเสียงหลงออกมา ” หึ! ก็ดีเธอทำฉันเจ็บเองนะ รอรับผลจากการกระทำของเธอได้เลย “ ดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะเอ่ยบอกคนใต้ร่างออกไป “…อ อื้อ! ” ริมฝีปากหยักก้มลงไปบทจูบที่เรียวปากสีหวานมันไม่มีความอ่อนโยน นุ่มนวลอยู่ในจูบนั้นเลยมันมีแต่ความดุเดือดร้อนแรง ดินแดนพยายามส่งลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็กแต่อีกคนกลับปิดปากไว้ซะสนิท…ดินแดนที่ไม่เคยคิดจะจูบใครกลับฉกจูบน้ำมนต์อย่างลืมตัว “ อ้าปาก น้ำมนต์ ” ดินแดนผละจูบออกพลางเอ่ยสั่งคนใต้ร่างออกไปอีกคนแม้จะได้ยินคำสั่งนั้นชัดเจนแต่เธอก็เลือกที่จะปิดปากตัวเองไว้แน่นไม่ยอมทำตามความต้องการของอีกคน “ หึ! ” ดินแดนหัวเราะเบาๆในลำคอแกร่ง ใบหน้าหล่อก้มลงไปจูบเรียวปากสวยอีกครั้ง เมื่อเธอไม่ยอมทำตามคำสั่งเขาก็มีวิธีจัดการในแบบของเขา “ …อ อื้อ! ” น้ำมนต์ร้องเบาๆอยู่ในลำคอเมื่อฟันคมกัดไปที่เรียวปากสวยจนเธอเผลออ้าปากให้เขา กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งจนน้ำมนต์รู้สึกได้ ดินแดนส่งลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็กก่อนจะไล่ต้อนลิ้นเล็กและดูดดึงมันอย่างหยาบโลน คิ้วคมต้องขมวดเข้าหากันเมื่อคนใต้ร่างทำราวกับไม่เคยจูบกับใครมาก่อน แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดสนใจยังคงบดจูบไปที่เรียวปากสวย มือหนาไม่ปล่อยให้วางดึงแผ่นซิลิโคนออกจากเต้าสวยทั้งสองข้างเผยให้เห็นยอดไตสีชมพูหวาน “…อือ อ่อย! อ่อย! ” คนตัวเล็กเอาแต่ร้องประท้วงเพื่อให้อีกคนปล่อยแต่มันก็ไม่ได้ผลอยู่ดี ^^

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more