เช้าวันต่อมา
“ษา พรุ่งนี้ผมต้องไปเซ็นสัญญากับลูกค้าญี่ปุ่นที่ภูเก็ต 2 วันนะ ฝากดูลูกด้วยล่ะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงอิงฟ้าหรอกค่ะธีร์ มันเป็นหน้าที่ของษาอยู่แล้ว ษาเป็นแม่เขานะคะธีร์อย่าลืมสิ”
วริษายังคงจีบปากจีบคอพูด ธีร์ธัชมองจ้องหน้าลูกน้อยที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปากอย่างกล้ำกลืนฝืนทน
‘ถ้ามันใช่อย่างที่พ่อกำลังคิด พ่อเลือกอิงฟ้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม’ เขาทำได้แต่เพียงแค่ส่งสายตามองจ้องลูกน้อยที่ไม่ได้สนใจมองเขาด้วยความรู้สึกผิด
ธีร์ธัชนั่งมองการกระทำของวริษาที่เหมือนพยายามจะแสดงให้เขาเห็นและอิงฟ้าก็ไม่ได้เต็มใจไปด้วยเสียทุกอย่าง แต่เหมือนกับรู้ว่าถ้าไม่ทำดี ๆ ไม่เชื่อฟังแม่ต่อหน้าพ่อที่นั่งอยู่ ถ้าพ่อไม่อยู่จะต้องโดนหนักมากกว่านี้มาก
หลังจากทานข้าวเช้ากันเสร็จสองพ่อลูกก็พากันออกจากบ้านเพื่อจะไปโรงเรียนและไปทำงานต่อเหมือนทุกวัน ภายในรถยนต์ที่ลูกสาวนั่งนิ่งมาตั้งแต่ออกจากบ้าน ธีร์ธั
