ภายในรถยนต์วันนี้ดูเงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจเบา ๆ ของเด็กหญิงที่นั่งอยู่เบาะด้านหลัง หนูน้อยอิงฟ้านั่งกอดพี่กระต่ายแน่น ธีร์ธัชมองลูกสาวผ่านกระจกหลังหลายต่อหลายครั้ง ลูกสาวไม่งอแง ไม่ซน ไม่ถามอะไรเลย มันแปลก แปลกมากจนเขาต้องเอ่ยปากถามก่อนเสียงั้น
“อิงฟ้าเหนื่อยเหรอลูก?”
หนูน้อยไม่ตอบแต่ส่ายหัวให้ช้า ๆ แล้วซุกหน้าลงกับกระต่ายน้อยเหมือนเคย
“หนูแค่คิดถึงพี่อัยค่ะพ่อ”
ธีร์ธัชชะงักมือที่จับพวงมาลัยนิดหนึ่ง เขาไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้ลูกเสียใจเลยสักนิด ทำได้เพียงนั่งฟังเงียบ ๆ ฟังว่าลูกจะพูดอะไรต่อ
“หนูอยากอยู่กับพี่อัย พี่อัยไม่เคยดุเลย ไม่เคยทำอะไรให้หนูกลัว หนูชอบอยู่แบบนั้น”
ธีร์ธัชกลืนน้ำลายลงคอเงียบ ๆ ไม่เคยรู้ว่าภายในใจของลูกสาวมีอะไรเก็บซ่อนไว้อยู่มากมายสักแค่ไหนในเวลานี้
“แล้วแม่ล่ะลูก อยู่ด้วยแล้วสนุกมั้ย?”
หนูน้อยอิงฟ้าช้อนสายตามองกระจก แววตาคู่นั้นใสแป๋วแต่ดูเศร้าอย่าง
