หลายวันผ่านไป
วันนี้บรรยากาศเงียบกว่าทุกวันมาก เด็ก ๆ ยังพากันวิ่งเล่นอยู่ในสนามเด็กเล่น แต่อัยวาไม่ได้ยินเสียงอิงฟ้าเหมือนเคย รู้สึกแปลกจนเธอถึงต้องเอ่ยปากถามคุณครูว่าเด็กหญิงอิงฟ้าหายไปไหน และคำตอบที่ได้คืออิงฟ้าแค่ไม่อยากออกไปเล่นเหมือนเพื่อนคนอื่น อยากนั่งในห้องสมุดเหมือนเดิมมากกว่า
จนกระทั่งตอนนี้อัยวาก็เข้ามานั่งอยู่ตรงเบาะนั่งตัวเดิมในห้องสมุดอีกครั้งเหมือนกัน มีอิงฟ้านั่งอยู่เคียงข้าง หนูน้อยวาดภาพด้วยดินสอสีที่อัยวาหยิบมาให้ เหมือนจะเป็นเด็กร่าเริงแต่อัยวาสัมผัสได้ว่าหนูน้อยดูเศร้ากว่าเด็กทุกคน หลาย ๆ ครั้งความคิดและคำพูดฟังดูเกินเด็กไปมากด้วยซ้ำ มีน้ำเสียงเศร้าและมีความสุขแบบไม่สม่ำเสมอ แต่เธอก็พยายามที่จะรับฟังและไม่ทำให้หนูน้อยรู้สึกโดดเดี่ยวเลยสักวัน อยากให้รู้ทุกครั้งว่าอย่างน้อยก็มีเธอหนึ่งคนที่จะนั่งรับฟังทุกเรื่อง นั่งเล่นเป็นเพื่อนอยู่ข้าง ๆ แบบนี้จะไม่ไปไหนไกลห่างเลย
