“แกตบหน้าฉัน! ไอ้หน้าตัวเมีย!”
“ฉันไม่กระทืบเธอตายคาตีนก็บุญแล้วไหมวริษา! เธอทำกับฉันได้ทุกอย่างนะ แต่ไม่ใช่ไปลงกับเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีความผิดอะไรเลยแบบนั้น เธอโกรธ เธอเกลียด เธอไม่พอใจ ทำไมไม่มาลงที่ฉันฮะ ไปทำร้ายจิตใจลูกฉันทำไม เธอมันไม่ใช่คน เธอมันไม่สมควรเป็นแม่ใครทั้งนั้น” ดวงตาคมดุที่วาวโรจน์โกรธจัดมองจ้องหน้าวริษาตาไม่กระพริบ
“แกมันก็ไม่สมควรเป็นพ่อหรือผัวใครทั้งนั้นเหมือนกันนั่นแหละ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!”
เพียะ! แรงฝ่ามือที่ตกกระทบบนใบหน้า แรงกว่าสองครั้งที่แล้วเป็นไหน ๆ แรงมากพอที่จะทำให้วริษากลับลงไปนั่งอยู่บนพื้นตรงหน้าได้อีกครั้ง ดวงตาที่โกรธจัดจ้องมองใบหน้าของสามีด้วยความไม่พอใจ
“ฉันไม่เคยอยากทำร้ายผู้หญิงแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง แต่ในเมื่อวันนี้เธอรู้แล้ว และเธอก็ทำกับลูกฉันแบบนี้แล้ว งั้นเธอก็ไสหัวออกไปจากบ้านฉันไปซะ อย่าอยู่ให้ฉันเห็นหน้าอีก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธออย่
