บ้านหลังเล็กที่อบอุ่นด้วยเสียงพูดคุยเพื่อบอกลา ส่งความห่วงใยให้กันและกัน กำลังเดินออกด้านนอกมาพร้อมกับเสียงล้อกระเป๋าลากครูดบนพื้นซีเมนต์หน้าบ้าน ธีร์ธวัชยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านเช่นเดิม เขาสวมเสื้อโปโลสีอ่อน เซตผมลวก ๆ แบบไม่ตั้งใจให้ดูดี ยืนยิ้มเล็กน้อยส่งทักทายกับลูกสาวและทุกคนที่กำลังเดินออกมา
ประตูรั้วบ้านถูกเปิดออกกว้าง อชิลากกระเป๋าเดินทางออกมาส่งให้เขาก่อน แล้วตามด้วยหนูน้อยอิงฟ้าในชุดเดรสลายดอกไม้สีฟ้าอ่อนแสนน่ารัก ในมือหนึ่งถือกระต่ายตัวโปรด อีกมือที่ว่างก็จับมือของแม่ไว้แน่น เหมือนจะไม่ยอมปล่อยให้แม่ได้ห่างกันไปไหน อัยวาสวมเสื้อคลุมยาวสีเทา มือข้างหนึ่งจับไม้เท้าคู่ใจเอาไว้ อีกข้างก็จับกุมมือลูกสาวไว้แน่น ๆ ไม่ต่างกัน
“หนูไม่ได้ไปกับแม่แต่หนูจะรอแม่อยู่ตรงนี้นะคะ” น้ำเสียงน่ารักเอ่ยดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่แม่ไม่สามารถมองเห็น แต่สัมผัสได้ชัดผ่านน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นนั้น
“
