เสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบินดังก้องสม่ำเสมอ แต่ในอกของธีร์ธัชกลับสั่นระรัวราวกับอยู่ท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำ เขาเหลือบสายตามองหญิงสาวข้างกาย คนที่เขาเคยรัก เคยเกลียดและตอนนี้ไม่รู้จะเรียกว่ารู้สึกอะไรอีกแล้ว
อัยวาหลับตาเอนตัวพิงเบาะ สีหน้าดูสงบนิ่ง แต่ธีร์ธัชรู้ดีว่าข้างในของเธอไม่มีทางสงบแบบที่เขากำลังเห็น
“ฉันมีคำถามที่ติดอยู่ในใจมาตลอดแปดปี” น้ำเสียงของเขาฟังดูสั่นนิด ๆ จนรู้สึกได้
“ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดถึงมันอีกไหม แต่นั่นมันยังเป็นสิ่งที่ฉันยังถามตัวเองทุกวันว่ามันใช่อย่างที่เธอบอกและฉันได้ยินไม่ผิดจริงหรือเปล่า”
อัยวาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ขยับหันหน้ามาทางซ้ายมือมองตัวเองอย่างช้า ๆ แม้ตาจะมองไม่เห็นแต่ก็คิดว่าเขากำลังมองจ้องหน้าเธออยู่เหมือนกัน
ธีร์ธัชสบตาเธอตรง ๆ เขาไม่หลบสายตาเธออีกแล้ว ไม่หลบหน้าเหมือนที่เคยทำมา
“ผู้ชายคนนั้นที่เธอบอกฉันว่าจะแต่งงานด้วย ที่เธอบอกว่าดีกว่าฉัน
