ภายในห้องนอนเล็กของบ้านที่แสนอบอุ่น อัยวานอนเอนพิงหมอนสูง แขนขวากอดลูกสาวเอาไว้แนบอกเหมือนทุกคืน หนูน้อยอิงฟ้านอนตะแคงซบอกแม่ ไม่ได้หลับแต่เหมือนมีบางอย่างที่ยังติดอยู่ในหัวและอยากพูดให้แม่ฟังในค่ำคืนนี้ คืนที่เงียบสงัดพอจะได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันดังที่สุด
“แม่คะ” หนูน้อยเรียกชื่อแม่ขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วมือเล็ก ๆ ลูบไล้ขนแม่เล่นไปมาเบา ๆ
“วันนี้หนูคุยกับพ่อด้วยค่ะ”
อัยวาหันหน้าไปทางเสียงนั้นของลูกสาวเพียงเล็กน้อย
“แล้วคุยเรื่องอะไรคะ?”
หนูน้อยอิงฟ้ากระชับอ้อมแขนโอบกอดแม่แน่นขึ้นกว่าเดิมเหมือนกัน
“พ่อบอกว่าพ่อหาคุณหมอให้แม่ได้แล้วค่ะ หมอที่อเมริกาเลยนะแม่ พ่อบอกว่าหมอเก่งมาก ๆ” น้ำเสียงที่ฟังดูตื่นเต้นรีบเล่าบอกออกไปทันที
“แม่ใกล้จะได้มองเห็นหนูแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ”
อัยวานิ่งเงียบ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันแน่น เธอเคยชินกับความมืดจนไม่กล้าหวังกับเรื่องนั้น เพราะเคยหวังแล้วผิดหวั
