อัยวาสวมชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อนของโรงพยาบาล เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ที่กำลังถูกเข็นพาเธอเข้าสู่ห้องผ่าตัด หูได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่พูดภาษาอังกฤษคล่องแคล่ว เสียงฝีเท้าที่ทุกคนกำลังก้าวเดิน
ธีร์ธัชยืนอยู่ข้างเตียง มือของเขาวางอยู่บนราวเตียง ไม่แตะตัวเธอเลย เดินตาไปด้วยเงียบ ไป เขาไม่ได้เข้าไปข้างในด้วยแต่ก็จะอยู่ตรงนี้ จนกว่าเธอจะหายลับสายตาไป
อัยวานอนนิ่ง ๆ ไม่พูดอะไรเลยสักคำ เธอหลับตาชฃเพื่อพยายามควบคุมหัวใจที่มันกำลังเต้นผิดจังหวะ แต่กลับรู้สึกว่าการที่ต้องหายใจในวันนี้ยากเย็นกว่าวันไหน ๆ เพราะมันตื่นเต้น ตื่นเต้นจนรู้สึกถึงแรงสั่นของตัวเอง
“กลัวเหรออัย” เขาถามขึ้นเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่รู้ค่ะ รู้แค่ว่าต้องไปต่อแต่ไม่รู้จะเจออะไรข้างหน้า”
ธีร์ธัชก้มลงใกล้ ๆ เล็กน้อยเพื่อให้เธอได้ยินเสียงพูดของเขาชัดเจนขึ้น
“ฉันจะอยู่ตรงนี้อัย ฉันจะไม่ไปไหน ถ้าเธอออกจากห้องผ่าตัดมาเธอจะเจอฉันนะ”
