เช้าของวันต่อมา
เสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังขึ้นในบ่ายของวัน
อัยวานั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมภายในห้องพักฟื้น ก่อนที่ธีร์ธัชจะเดินไปเปิดประตูให้เพราะคนข้างนอกไม่ยอมเปิดเข้ามาสักที ทันทีที่บานประตูถูกเปิดกว้างออกกลับปรากฏร่างของเด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งพุ่งเข้ามา พร้อมกับเสียงสดใสที่ทำให้อัยวาถึงกับสะดุ้งตกใจ
“แม่ขา หนูมาหาแล้ว”
เสียงนั้นเธอจำได้แม่นก่อนจะหันหน้ากลับไปมองพร้อมกับดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใส หนูน้อยวิ่งเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมของเด็กที่คุ้นเคยปะทะหัวใจเหมือนฝันที่ไม่กล้าฝัน ลูกสาวยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าทำให้โลกทั้งใบของอัยวาหยุดนิ่งลงในทันที หนูน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเหมือนเธอมากจริง ๆ มากกว่าในจินตนาการที่เคยคิดฝันเอาไว้เสียอีก ครั้งแรกในรอบ 4 ปีที่ได้เห็นหน้าลูกชัด ๆ มันเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อมากเหลือเกิน
“อิงฟ้า นั่นหนูจริง ๆ เหรอลูก” น้ำเสียงที่สั่นเครือถามขึ้นเบา ๆ หัวใจเริ่มสั่น
