ความทรงจำเกี่ยวกับพุดน้ำบุษย์ค่อยๆเลือนหายไปในเวลาต่อมา ปิยังกูรคิดว่าลืมเธอได้ ปรากฏว่ามันไม่ใช่... เขาไม่ได้ลืมเธอ เขาแค่กดมันไว้ในส่วนลึก เพราะหลังจากที่ศิลาพูดเรื่องของพุดน้ำบุษย์ความทรงจำต่างๆที่เกี่ยวกับเธอก็หวนกลับมาอีกครั้ง
สามีเฮงซวย...
อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาในหัวเขาอีกครั้ง
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ทำให้ปิยังกูรตื่นจากภวังค์ มือหนาล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าคนที่โทร.มาคือศิลาก็กดรับสายทันที ปิยังกูรเห็นแมสเซสที่ศิลากระหน่ำโทร.เข้ามาแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาโทร.กลับ ตั้งใจว่าอาบน้ำอาบท่าเสร็จถึงจะโทร.ก็พอดีศิลาโทร.เข้ามาก่อน...
ซึ่งก็ดีเหมือนกันจะได้รู้ว่าที่กระหน่ำโทรเข้ามามีเรื่องสำคัญอะไร
“มีอะไร?”
“ไอ้โปรดมึงจำเรื่องเมื่อคราวก่อนที่กูเคยบอกมึงว่ากูเจอน้องดอกบัวกับลูกสาวได้ปะวะ”
ประโยคที่พูดขึ้นมาโดยไม่มีอารัมบทของศิลาทำให้คิ้วเข้มของคนฟังกระตุก ริมฝีปากเม้ม
