“มิซคะ หน้าตาคุณดูซีดๆนะคะ จะให้ดิฉันตามหมอให้ไหมคะ?”
เสียงทักดังมาจากแม่บ้านสาวที่เอ่ยถามด้วยความห่วงใย หล่อนเสิร์ฟอาหารเช้าให้มิซทุกวันจนทำให้พอรับรู้ว่าวันนี้มิซดูซีดเซียวและอ่อนเพลียมากกว่าทุกวัน
“ไม่ต้องหรอกแอนนา” อรนลินปฏิเสธ ไม่คิดจะไปหาหมอตรวจอะไรทั้งสิ้น ที่เป็นแบบนี้เป็นเพราะหล่อนกำลังเครียดมากกว่า “คิดว่าพักสักครู่คงหายมันเป็นมาหลายวันแล้ว สงสัยช่วงนี้พักผ่อนน้อยไปหน่อย”
“งั้นเหรอคะ?”
“จ้ะ ไม่มีอะไรหรอก”
หญิงสาวคลี่ยิ้มให้แม่บ้านสาว ซึ่งเป็นคนเดียวไม่นับกับคนขับรถกึ่งบอร์ดี้การ์ดพ่วงตำแหน่งผู้คุมของมาร์คัสที่ยอมพูดจากับหล่อน แม้อรนลินจะสามารถไปไหนมาไหนได้ไม่ถูกจำกัดอิสระแต่หล่อนกลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกักขังไม่ให้พบเจอกับผู้คน เพราะมาร์คัสไม่ยอมให้หล่อนได้ติดต่อกับผู้คนในภัตตาคารที่ทำงานเก่า นั่นทำให้ดูเหมือนหล่อนและแซนดร้าถูกตัดขาดกันไปโดยปริยาย จะฝ่าฝืนก็มิได้เพรา
