เสียงล้อรถเบรกดังเอี๊ยดเบาๆตรงหน้าทางเข้าไร่เพียร์สันไม่ได้ทำให้ที่กำลังขับรถสวนกันสนใจมากนัก เพราะตนเองก็มีวิถีชีวิตของตนเกินกว่าจะสนใจความเป็นไปของใครๆ
“ที่นี่แหละครับนาย ไร่เพียร์สัน” เสียงของจอห์นที่ดังขึ้นจากที่นั่งคนขับรถ พร้อมกับชี้มือไปตรงหน้าทำให้มาร์คัสพยักหน้ารับรู้
“อืม...”
ดวงตาหลังแว่นกันแดดทอประกายจ้า หัวใจเหมือนจะเต้นแรงรัวขึ้นทุกวินาที แต่ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นก็ทำให้จอห์นไม่สามารถเดาออกเลยว่าเจ้านายของเขาตื่นเต้นมากเพียงไร เมื่อมาร์คัสพยักหน้าน้อยๆเป็นสัญญาณให้จอนห์นขับรถเข้าไปในพื้นที่ของไร่เพียร์สัน เขาจึงพาเจ้าพาหนะที่เช่ามาพาเจ้านายเข้าไปทันที จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่สไตล์คันทรี่ที่อยู่เบื้องหน้า จัดการจอดรถอยู่หน้าบ้านแล้วหันไปบอกเจ้านายของตนเองเสียงไม่ดังแต่ก็ไม่เบานัก
“ถึงแล้วครับ”
เสียงรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้านทำให้อรนลินชะงักมือจากถาดคุกกี้ของหล่อนนิดหน่อย
