นางบำเรอพญามาร

ตอนที่11

วันต่อมา

อรนลินหยุดยืนอยู่หน้ากระจกเงา...มองตัวเองที่แต่งตัวดูดีที่สุดแทบเท่าที่เคยแต่งมาแล้วถอนหายใจยาว

หลังจากตอบรับข้อเสนอของมาร์คัสเพราะแผนการที่คิดขึ้นกับแซนดร้าทำให้อรนลินออกจะไม่สบายใจอยู่ครามครัน หญิงสาวได้แต่ภาวนาว่ามาร์คัสจะทำตามแผนการที่หล่อนวางไว้ก็พอ อย่าได้ให้เขาคิดทำอะไรนอกเหนือจากที่คิดไว้เลย

ที่หญิงสาวจำต้องวางแผนหลอกลวงเขาเช่นนี้เพราะอรนลินต้องการเงินมารักษาแม่เท่านั้น รับรู้มาจากครั้งแรกที่ได้พูดคุยกันตรงๆมาร์คัสไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงบริสุทธิ์ ถ้าเขาค้นพบว่าเธอเป็นเช่นนั้น เขาจะต้องหัวเสีย แล้วต้องจ่ายเงินปิดปากและขับไล่หล่อนไปไกลๆแน่ๆ และนั่นคือสิ่งที่อรนลินต้องการ...นี่หากไม่ใช่ว่าหล่อนจนตรอก ไม่มีที่ไปแล้วล่ะก็ หล่อนก็ไม่คิดเหมือนกันว่าต้องมาตกลงขายตัวเองให้กับผู้ชายคนไหน แม้มันจะเป็นแค่แผนการเสี่ยงๆก็ตาม

อรนลินวางแผนกับแซนดร้าไว้ว่า หล่อนจะทำตัวล่อหลอกเขา...แล้ววางยาเขา แต่ก่อนหน้านั้นก็ต้องทำให้เขาแน่ใจด้วยว่าเขา ‘คิด’ ว่าตนเองมีอะไรกับหล่อนเรียบร้อย แผนนี้แม้จะเสี่ยง แต่เมื่อหล่อนคิดถึงจำนวนเงินที่หล่อนจะสามารถเรียกร้องได้...อรนลินคิดว่ามันคุ้มค่า

อรนลินถอนหายใจยาว...ใกล้เวลาที่หล่อนนัดกับมาร์คัสแล้ว หล่อนได้แต่ภาวนาให้ตนเองทำสำเร็จ

เสียงเคาะประตูหน้าห้องที่ดังขึ้นทำให้อรนลินที่อยู่ในชุดที่คิดว่าตนเองดูดีที่สุดแล้ว ร่างบอบบางอยู่ในชุดเดรสสีม่วงเหลือบดำ แม้จะเก่าเพราะใช้งานมานานหลายปีแต่มันก็คือชุดที่ดูดีที่สุดเท่าที่หล่อนมี ลุกขึ้นมาเปิดประตู แน่ใจว่าคนที่มาคือมาร์คัสเพราะร้อยวันพันปีหล่อนแทบจะไม่เคยมีใครมาเยือนที่ห้องเลยสักครั้ง แล้วยิ่งใกล้เวลานัดกับเขาแล้วด้วย หากเขาจะมาก่อนเวลาก็ไม่เห็นแปลก

แต่เมื่อเปิดประตูแล้วอรนลินก็พบว่าตนเองคิดผิด

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนเป็นชายสูงวัยอายุราวหกสิบ เรือนผมสีดำมีเส้นผมสีเทาแต่งแต้ม ดวงตาสีเทาควันบุหรี่ของเขามีร่องรอยโกรธเคืองนักหนา ใบหน้าคมคายแฝงแววเย็นชาอย่างที่หล่อนเคยเห็นในทุกๆคราวที่ได้พบกับเขา

อารอน เพียร์สัน มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนด้วยสีหน้าถมึงทึง

อรนลินและอารอนยืนจ้องตากันนานหลายนาที เมื่อไม่มีใครพูดอะไรอรนลินจึงทำท่าเหมือนจะปิดประตูลงแต่อารอนที่จ้องมองลูกสาวตนเองด้วยสายตาโกรธเคืองก็พูดขึ้น

“แม่แกป่วย ทำไมไม่ยอมบอกฉันอรนลิน”

หากอรนลินไม่ตอบ หญิงสาวเพียงมองพ่อของตนด้วยสายตาเย็นชาไม่ต่างกันเท่านั้น ริมฝีปากอิ่มสวยกลับคลี่ยิ้มเย็นชาไม่ต่างหาก

“บอกแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อคุณไม่คิดจะช่วยเหลือเราสองแม่ลูกอยู่แล้ว!”

พูดจบหญิงสาวก็ปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายทันที คิดถึงตอนที่เขาปฏิเสธให้หล่อนยืมเงินแล้วหยาดน้ำตาก็คลอหน่วยตา เขาจะรู้บ้างไหมว่าเพราะเขาปฏิเสธหล่อน...ทำให้หล่อนต้องทำทุกอย่างเพื่อหาเงิน

แม้จะขายตัวเองให้กับมาร์คัส ฟาวเลอร์ก็ตาม

สิบนาทีต่อมาคนที่หล่อนกำลังรออยู่ก็มาถึง มาร์คัสที่ยังไงก็หล่อเหลาสง่างามราวกับนักรบกำลังยืนรอหล่อนอยู่ภายนอก อพาร์ทเมนต์รูหนูของหล่อน ความตื่นเต้นของอรนลินหดหายไปนับตั้งแต่เห็นใบหน้าของอารอนเมื่อสิบนาทีที่แล้ว หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรกับเขามากนัก นอกจากเดินตามมาร์คัสมาเงียบๆเท่านั้น

มาร์คัสมองร่างระหงของอรนลินที่ดูดีกว่าทุกวัน ด้วยหล่อนยอมสลัดชุดเชยๆอย่างเสื้อยืดกางเกงยีนส์เก่าปอนนั้นออกจากร่าง เปลี่ยนมาใส่เดรสที่ขับให้หล่อนดูดีกว่าที่เป็นอยู่ด้วยสายตาพึงพอใจ และเพียงแค่มองหล่อนเท่านั้นมาร์คัสก็รู้สึกเหมือนร่างกายจะร้อนรุ่ม ไม่อยากจะคิดถึงค่ำคืนนี้ที่หล่อนจะอยู่บนเตียงกับเขาตามข้อตกลง...คิดเพียงเท่านี้มาร์คัสก็รับรู้ได้ว่าไฟปรารถนากำลังเร่าร้อนอยู่ในกายของเขา

“ไปเพนท์เฮาส์ของฉัน”

มาร์คัสสั่งคนขับรถของตนเองเสียงเรียบเมื่อเขาและหญิงสาวอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว รถหรูเคลื่อนที่ช้าๆ ในขณะที่มาร์คัสเอื้อมมือไปปิดกระจกด้านคนขับ ปิดม่านตัดขาดสายตาคนภายนอกที่จะมองมา ทิ้งให้ภายในรถมีเพียงเขาและหล่อนเท่านั้น

อรนลินหลุบเปลือกตาลงมองต่ำ มือเรียวกระชับกระเป๋าตนเองแน่น แล้วหวนคิดถึงคำพูดกำชับของแซนดร้าที่บอกหล่อนเอาไว้

‘จำเอาไว้ว่าเธอต้องหลอกล่อให้มาร์คัสดื่มเหล้าให้มากที่สุดนะอรนลินยานี้ถึงจะได้ผลดี มันเป็นยาเกือบกึ่งยากล่อมประสาท มันไม่มีอันตรายอะไรมากนอกจากทำให้ตื่นขึ้นมาเขาจะจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่! เขาจะติดภาพก่อนจะหลับเท่านั้น และเพื่อไม่ให้เขาจับได้ว่าเธอไม่มีอะไรกับเขา เธอต้องทำให้เขาเมาและสับสนว่าตัวเองมีอะไรกับเธอหรือเปล่าถ้าเธอไม่อยากเสียตัวให้เขาจริงๆนะอรนลิน...จำเอาไว้ มาร์คัส ฟาวเลอร์ไม่ใช่คนโง่ เธอต้องรอบคอบให้มากที่สุด เข้าใจไหม?’

ห้องพักของมาร์คัสช่างหรูหราสมกับฐานะของเขา มันทำให้อรนลินสะท้อนใจ บทคนจะรวยก็ร่ำรวยจนน่าเกลียด มีกินมีใช้ตลอดชาติก็ไม่มีวันหมด หากแต่บางคนทำงานหนักหรือดิ้นรนต่อสู้แทบตายก็ไม่มีอยู่นั่นเอง

หญิงสาวเดินตามเขามาเงียบๆ จนมาร์คัสพาหล่อนมาหยุดอยู่หน้าโซฟาตัวใหญ่สีครีมนั่นแหละหญิงสาวจึงรู้ตัวว่าตนเองเดินเหม่อลอยตามเขาตลอดเวลา หญิงสาวเห็นมาร์คัสทำมือให้หล่อนนั่งลงหญิงสาวจึงทำตามสัญญาณมือนั้น

เจ้าของห้องเดินตรงไปยังเครื่องเสียงชั้นดีของตนเอง แล้วเสียงเพลงบรรเลงเปียโนคลาสสิกแผ่วหวานก็ดังไปทั่วห้อง อรนลินมองเขาอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าคนอย่างมาร์คัสจะชอบฟังเพลงชวนหลับอย่างพวกเพลงคลาสสิก อันที่จริงหล่อนไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมีอารมณ์สุนทรีย์พอจะชอบฟังเพลงเสียด้วยซ้ำไป

หญิงสาวมองตามร่างสูงของมาร์คัสที่เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่ตั้งอยู่มุมห้องเงียบๆ เห็นชายหนุ่มหยิบไวน์และแก้วไวน์สองใบเดินตรงมาหาหล่อนก็ขมวดคิ้ว...ไวน์อย่างนั้นเหรอ?

ไม่...มันไม่น่าจะทำให้เขาเมามากพอ ต่อให้ดื่มหมดไปสี่ห้าขวดก็ตามที

หญิงสาวคิดอย่างไม่ชอบใจ แล้วพยายามหาวิธีหลอกล่อให้เขาดื่มอะไรที่แรงกว่านี้ รู้อย่างนี้หล่อนน่าจะให้เขาพาไปที่คลับที่ไหนสักแห่งก่อนจะตรงดิ่งมาที่นี่เสียดีกว่า อย่างน้อยบรรยากาศของสถานที่จะทำให้หล่อนยุให้เขาดื่มพวกแอลกอฮอล์ได้อย่างง่ายดายและไม่เป็นที่สงสัย ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีเหล้าจำพวกแรงๆติดห้องไว้หรือเปล่า