ตอนที่8
1467 คำ
อรนลินเดินเลี้ยวเข้าตรงโค้งหัวมุมถนนตรงไปยังภัตตาคารที่หล่อนทำงานอยู่ด้วยลักษณะของคนที่ก้มหน้าก้มตาเดินไม่สนใจใคร สาวน้อยก็ต้องรู้สึกหงุดหงิดเป็นกำลังเมื่อรับรู้ได้ถึงฝีเท้าหนักๆของใครบางคนกำลังเดินไล่หลังตามหล่อนมาอย่างกระชั้นชิด อรนลินขบฟันแน่น ดวงตาคู่สวยวาววับดั่งนางเสือ สามวันแล้วที่หล่อนถูกตามเช่นนี้ ไม่ใช่ตัวการเป็นคนมาเองแต่เป็นคนของเขาต่างหาก!
เมื่อเห็นว่าหล่อนใกล้ถึงที่หมายแต่คนที่ตามมายังไม่หยุดตาม หญิงสาวจึงหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว ความโกรธมากมายอยู่ในดวงหน้าสวยของหล่อน แต่กระนั้นเดวิดก็ยังเห็นว่าสาวน้อยคนนี้สวยอยู่ดี เสียดายแต่ว่าหล่อนไม่น่าจะเป็นเพียงเด็กเสิร์ฟและ...หยิ่งถึงเพียงนี้ที่ปฏิเสธมาร์คัส ฟาวเลอร์
“ไปบอกนายคุณเลยนะว่าฉันไม่ตกลง!” เสียงหวานใสแหวขึ้นมาอย่างเหลืออด แค่เห็นหน้าเดวิดหล่อนก็รู้แล้วว่าเขาจะอ้าปากพูดว่าอะไร ไอ้ข้อเสนอสุดห่วยของมาร์คัสนั่นไง
“แต่วันนี้มิสเตอร์มาร์คัสบอกว่าจะเพิ่มให้คุณอีกจากที่เสนอเมื่อวานนะครับ” เดวิดที่เกือบเบรกไม่ทันจนตัวเองเกือบชนร่างเล็กๆบางๆของหญิงสาวรีบพูดขึ้นด้วยกลัวหญิงสาวจะเดินหนีไปอย่างเมื่อเช้ารีบบอกถึงข้อเสนอของมาร์คัสเมื่อเขารายงานผลการเจรจากับหญิงสาวในรอบเช้าให้บุรุษหนุ่มผู้นั้นฟัง ดูเหมือนความอยากเอาชนะจะอยู่ในดวงตาของมาร์คัสเมื่อเขาบอกว่าให้เสนอเพิ่มให้อรนลินอีกเท่าตัวจากข้อเสนอเดิม เดวิดปวดหัวตุบๆ มาร์คัสไม่เคยต้องใช้เขาไปเจรจากับผู้หญิงที่ไหนแล้วลำบากเท่านี้มาก่อนเลย
“ไม่ก็คือไม่” อรนลินว่าเสียงเย็นชา ใบหน้าหล่อนเชิดขึ้นอย่างถือตัว “ฉันไม่สนใจ แล้วกรุณาหลีกทางด้วย ฉันจะไปทำงาน”
หล่อนว่าแล้วไม่รอให้เขาหลีกทางให้ เดินเบี่ยงตัวหลบเขาแล้วเดินเข้าไปยังด้านหลังภัตตาคารที่เป็นทางเข้าของพนักงานโดยทันที
เมื่อได้เวลางานอรนลินสอดส่ายสายตาไปตามโต๊ะต่างๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อหล่อนไม่เห็นบุรุษที่ต้องการซื้อหล่อนด้วยเงินอันมากมายแต่ไร้ค่าของเขา หญิงสาวจึงรู้สึกเหมือนกับตนเองหายใจคล่องขึ้น หากเวลานั้นก็อยู่กับหล่อนได้ไม่นานเมื่อมาดามเจ้าของภัตตาคารหรูเดิมตรงมาหาหญิงสาว
“อรนลิน ลูกค้าวีไอพีโต๊ะสามต้องการให้เธอไปประจำโต๊ะเขา”
หล่อนมองมาดามสเตซี่ด้วยสายตาสงสัย ด้วยอรนลินไม่คิดว่าวันนี้จะเป็นเวรหล่อนต้องไปประจำพวกโต๊ะวีไอพี ซึ่งการเสิร์ฟของที่นี่นั้นจะให้บริกรคนหนึ่งประจำที่โต๊ะจนกว่าลูกค้าจะออกจากร้านไป แต่สำหรับการเรียกร้องให้หล่อนไปบริการที่โต๊ะวีไอพีสามนี้อรนลินคิดว่ามันแปลกเอาการ แต่ก็ช่างเถอะ มันเป็นงานและหล่อนก็ต้องทำมันไม่มีการเกี่ยงงานได้อยู่แล้ว
“ค่ะมาดาม ดิฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” หญิงสาวรับคำสั่ง ซึ่งมาดามเจ้าของร้านมองหล่อนด้วยสายตาพึงพอใจ แต่ก็ไม่วายกำชับ สงสัยลูกค้าโต๊ะนี้จะสำคัญจริงๆ
“ดีล่ะ แล้วอย่าทำให้เขาไม่พอใจนะ”
“ค่ะ”
หากเมื่อเดินไปจนถึงที่หมาย สีหน้าเรียบเฉยของอรนลินก็แปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง ผิดวิสัยของคนทำงานบริการอย่างเห็นได้ชัด
“นี่คุณอีกแล้วเหรอ?”
หญิงสาวว่าพลางทำหน้าเมื่อย หากลูกค้าวีไอพีกลับโบกมือว่อนแล้วพูดดักคอหล่อนเอาไว้ก่อนว่า
“อ๊ะๆ อย่าทำให้ฉันไม่พอใจเชียวนะ ขอเตือนไว้ก่อน” เขาขู่หล่อนเสียงหนัก แต่ก็ไม่ดังมาก พอให้ได้ยินกันเพียงสองคน อรนลินไม่รู้จะพูดอย่างไรจึงได้แค่ครางในลำคอด้วยความไม่พอใจที่ตนเองตกเป็นเบี้ยล่างด้วยตอนนี้หล่อนอยู่ในหน้าที่ ไม่สามารถตอบโต้เขาได้มากนัก
“ฮึ่ม...”
มาร์คัสมองคนที่ทำหน้าบูดบึ้งหากก็ยังสวยอยู่ดี อรนลินไม่รู้หรือไรว่าการที่หล่อนยิ่งปฏิเสธมันก็ทำให้เขายิ่งอยากได้หล่อนมากยิ่งขึ้น...เขาอยากจะรู้ว่าหากยามเมื่อเขาสามารถทำให้หล่อนอ่อนระทวยอยู่บนเตียงของเขาได้ หล่อนยังจะปากดีกับเขาเช่นนี้อีกหรือไม่
“ที่เสนอให้ยังไม่พอใจอีกเหรออรนลิน” เขาถามด้วยความสงสัย ที่จริงเงินที่เขาเสนอให้หญิงสาวนั้นมันมากกว่าหญิงสาวคนไหนที่เขาเสนอให้พวกหล่อนด้วยซ้ำ ทั้งที่ผู้หญิงคนก่อนๆที่แล้วมาของเขานั้นใช่จะยากจนถึงขั้นทำงานเช่นอรนลิน ที่ตอนเช้าทำงานอยู่อีกที่หนึ่ง ตอนเย็นก็ทำงานอีกที่หนึ่ง อาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนต์เก่าโทรมย่านไชน่าทาวน์กับแม่ที่เป็นหญิงต่างชาติสองคนเท่านั้น
“เท่าไหร่ดิฉันก็ไม่พอใจค่ะ” อรนลินว่าเสียงห้วน ไม่ปรารถนาจะเสวนาเรื่องนี้กับเขานัก “ตอนนี้เป็นเวลางานของดิฉัน ดิฉันจะไม่พูดเรื่องพวกนี้ ขอความกรุณาด้วยนะคะ”
“แค่เธอตกลง ไอ้ความกรุณาเธออยากได้เท่าไหร่ฉันก็ประเคนให้เธอได้หมดเลยทูนหัว” มาร์คัสว่าพลางยิ้มกริ่ม มองดวงหน้าสวยด้วยสายตาหยาดเยิ้มก่อนจะกวาดดวงตาสีอำพันทองของเขาไปทั่วเรือนร่างบางระหงเหมือนจะปลดเปลื้องยูนิฟอร์มของอรนลิน
หญิงสาวทั้งอายทั้งโกรธจนหน้าแดงก่ำแต่ก็สู้กัดฟันทนสายตาหยาบคายของเขา กลั้นใจถามเปลี่ยนเรื่องว่า
“ไม่ทราบว่ามิสเตอร์จะทานอะไรดีคะ”
“อรนลินอบซอสไวน์แดงดีไหม?” เขาว่า รอยยิ้มกริ่มยังติดยู่บนริมฝีปากหยักสวย หากคนบนเมนูถึงกับหน้าแดงยิ่งกว่าแดงกับนัยหยาบโลนของมาร์คัส
“ขอโทษค่ะ นั่นไม่มีในเมนู ถ้าอย่างนั้นหากอีกห้านาทีดิฉันจะมารับเมนูแล้วกันนะคะ”
หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สู้ข่มให้ราบเรียบแล้วชิงเดินหนีอย่างผิดมารยาทอย่างที่สุด ไม่สนใจเสียงเรียกรั้งของมาร์คัสเลยสักนิด
“เดี๋ยวสิ”
“ว่าไงอรนลิน”
แซนดร้ารีบปรี่เข้ามาถามทันทีที่เห็นอรนลินเดินทำหน้าเมื่อยเข้ามาหลังร้าน หล่อนเห็นตั้งแต่แรกแล้วที่มาร์คัสก้าวเข้ามาภายในร้านและเรียกให้อรนลินไปประจำที่โต๊ะของเขา หญิงสาวพอจะรู้เรื่องที่มาร์คัสเสนอเงินและตำแหน่งคู่นอนลับๆคนล่าสุดให้อรนลินอยู่บ้าง สาวผมบลอนด์เมื่อได้ยินครั้งแรกก็ออกจะตกใจ หากเมื่อคิดได้หล่อนก็อยากจะหัวเราะนัก เออหนอ...ก็หล่อนเพิ่งบอกอรนลินไปเองนี่ว่าอยากเห็นอรนลินถูกหนุ่มเร่าร้อนอย่างมาร์คัสละลายน้ำแข็งบนตัวหล่อนดูบ้าง ใครจะคิดว่าพระเจ้าจะประทานให้คำขอนั้นเป็นจริง ส่งมาร์คัสให้มาสะดุดตาสะดุดใจกับแม่สาวลูกครึ่งแสนสวยอย่างอรนลินเข้าจนได้ แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็ไม่ชอบใจอยู่ดีที่มาร์คัสจะคิดทำอะไรเล่นๆกับเพื่อนของหล่อนเช่นนี้
“ไม่ว่าไง เกลียดจะตายอยู่แล้ว ไอ้พวกเจ้าชู้ช่างตื้อนี่”
อรนลินกระแทกเสียงตอบ มือเรียวตบลงบนเคาน์เตอร์หลังร้านดังปังใหญ่แล้วก็ต้องสะบัดมือเร่าๆด้วยความเจ็บ
“สงสัยเขาคงเหงา” แซนดร้าไม่สนใจความเจ็บของเพื่อน หล่อนวิเคราะห์มาร์คัสด้วยท่าทีนึกสนุก “เห็นว่าทีโอน่าไปเดินแบบที่ปารีสยังไม่กลับมาเลย”
อรนลินได้ฟังก็รู้สึกฉุน หญิงสาวมองตรงไปยังประตูราวกับมันคือมาร์คัสดวงตาเขียวปั๊ด
“เลยคิดอยากได้ฉันไปเป็นคู่นอนแก้ขัดชั่วคราวรึไง!”
“อ๋า...” แซนดร้าครางไม่เป็นภาษากับน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของเพื่อนสาว ทำให้อรนลินรู้สึกว่าตนเองกำลังเอาความโกรธเกลียดมาลงกับเพื่อนจึงพูดตัดบทแล้วเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เฮ้อ ทำไมห้านาทีมันผ่านไปเร็วจังเลยนะ เดี๋ยวฉันมาแล้วกันนะแซนดร้า”
“โอเคจ้า สู้ๆน้า...แม่นางฟ้าน้ำแข็ง”
แซนดร้าตบไหล่เพื่อนหนักๆสองสามทีเมื่อเห็นท่าทีหมดอาลัยตายอยากของเพื่อนที่เดินตรงไปต่อสู้กับมาร์คัสอีกระลอกหนึ่ง
- ผู้เขียน
