“นี่ค่ะ” เพลินพราวพูดพร้อมกับยื่นถุงรองเท้ามาให้ผม ผมรับมาถืออยู่ในมืออย่างไม่เรื่องมาก
สงสัยหรอครับว่าผมมาถือถุงรองเท้าให้เพลินพราวทำไม คำตอบก็คือ สิ่งที่เธอให้ผมทำวันนั้นก็คือ
“ก็ได้ งั้นคุณก็...”
“มาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน” เพลินพราวพูดขึ้น และนั่นก็ทำให้ผมถึงกับงงในสิ่งที่เธอต้องการให้ผมทำ
“ทำไมคุณถึง...” ผมกำลังจะถามเธอ แต่เธอก็แทรกขึ้น
“ฉันไม่ได้อยู่ไทยนาน ฉันขับรถที่นี่ไม่แข็ง ไม่คุ้นทางก็เลยอยากได้คนมาช่วยดูแลสักคน” เพลินพราวพูดขึ้น
“.....”แต่มันก็ยังทำให้ผมไม่เข้าใจอยู่เหมือนเดิม ถ้าเธอต้องการคนดูแลจริงมันคงไม่ใช่ปัญหาอะไรกับเธอ
“หรือว่าคุณจะไม่ทำ?” เธอเลิกคิ้วถามผมอย่างไม่ใส่ใจ
“เอ่อ ทำก็ทำครับ” แล้วผมจะเลือกอะไรได้ ผมบอกแล้วว่าทำอะไรผมก็ยอม
“ดีค่ะ งั้นถ้าฉันต้องการใช้งานคุณเมื่อไหร่ เดี๋ยวฉันจะโทรเรียกคุณเอง แล้วที่สำคัญ คุณต้องเป็นคนมาเองนะคะ ไม่ใช่ให้ม่านเมฆหรือคนของคุณ
