ตอนที่ 2-2
665 คำ
เสียงกุกกักราวกับมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอก ทำให้ร่างสูงที่กำลังเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ต้องหยุดชะงักฝีเท้า เพื่อเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจว่าเสียงที่ได้ยินคือเสียงอะไรกันแน่ ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจเดินออกไปดู เมื่อได้ยินเสียงโครมครามที่ดังขึ้นมาชัดเจนว่าดังมาจากห้องนั่งเล่นด้านล่าง
ภาพที่ทำให้นายแพทย์หนุ่มถึงกับถอนหายใจจนอาการไมเกรนเกือบกำเริบ คือหญิงสาวตัวแดงไปทั้งตัวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งสีดำของเขาแต่ไม่สวมกางเกงขายาวอย่างก่อนหน้าที่เห็น กำลังเดินกอดขวดเหล้าราคาแพงที่เก็บไว้ในตู้โชว์ เดินเซไปเซมาอยู่บริเวณริมสระน้ำด้านนอก ปากตะโกนร้องเพลงในทำนองที่เขาไม่คุ้นหู เนื้อเพลงก็ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ หลบเลี่ยงลิขสิทธิ์เต็มที่
“กลับขึ้นไปนอนได้แล้ว นาฬิริณทร์” ร่างสูงเดินเข้ามาหมายจะแย่งขวดแก้วที่เธอกอดไว้แน่น แต่หล่อนกลับเบี่ยงตัวหลบ โวยวายเสียงดัง พร้อมกับชี้นิ้วใส่เขา ตาปรือจนแทบลืมไม่ขึ้นแต่ก็พยายามจะลืมตาเพื่อจะมองหน้าเขาให้ได้
“หื้ออย่ามายุ่งนะ ห้ามสั่งด้วย! อุ้ย!! ปู่วชายยโป๊” คนขี้เมาทำตาโต หน้าตาตื่นยกมือขึ้นปิดหน้าแต่ก็กางนิ้วเหล่มอง ร่างสูงที่นุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวซึ่งเขาเดินออกจากห้องมาด้วยความเคยชินทำให้ไม่ทันคิดไม่ทันระวัง
“คุณเมามากแล้ว ขึ้นไปนอนเถอะ” นายแพทย์หนุ่มพูดเสียงนิ่งอย่างใจเย็น
“รู้ๆ รู้แล้วค่า กำ...ลังจะปายอาบน้ำนี่งายๆ” หล่อนพูดเสียงยาน อ้อแอ้ เหมือนลิ้นคับปาก
“คุณอาบไปแล้วนาฬิริณทร์”
“ยางงงงง” ไม่เพียงแค่ตอบ แต่กลับเธอหมุนตัว หันมายิ้มให้เขาแล้ว จู่ๆ ก็กระโดดลงน้ำไปเสียดื้อๆ
เสียงดัง ตู๊ม!!
เขาเองถึงกับยืนอึ้ง นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะตามมาด้วยอาการปวดหัว อาการไมเกรนน่าจะกำเริบแล้วล่ะ
พุฒิภาคย์ยืนมองนิ่งอยู่หลายนาที แต่หญิงสาวกลับไม่โผล่ขึ้นมาจากน้ำ เขาก็เริ่มวิตกด้วยความตกใจไม่ทันคิดจึงรีบกระโดดลงไปเพราะคิดว่าเธออาจจะเมาจนจ่มน้ำหมดสติ
แต่เมื่อเขาคว้าเธอขึ้นมาเหนือน้ำ หล่อนกลับสำลักน้ำ ไอค่อกแค่กใส่เขา นัยน์ตาแดงก่ำจ้องมองเขานิ่ง แขนทั้งสองข้างยังคล้องคอเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“เล่นอะไรเป็นเด็กๆ” ชายหนุ่มว่าด้วยเสียงหงุดหงิด ดุใส่คนเมาที่ยังคงเอาแต่นิ่ง แต่เพียงครู่เดียวเธอกลับปล่อยโฮออกมาเสียงดัง น้ำหูน้ำตาไหลพราก สะอื้นจนตัวโยน
“คุณจะร้องไห้ทำไม”
“ฉันเสียใจนี่ คุณอย่าดุได้ไหมล่ะ” คนเมาตอบพลางสูดน้ำมูกเสียงดัง ก่อนจะก้มหน้าลงซบกับไหล่กระชับอ้อมแขนกอดเขาแน่น
“วันนี้เป็นวันที่เราคบกัน เป็นวันเกิดพี่วิน แล้วก็เป็นวันที่เราเลิกกันด้วย ฮืออออ”
“แล้วคุณจะคิดให้มันเสียใจทำไม”
“คุณไม่ใช่เฟย์ คุณไม่รู้หรอก”
“ทำไมจะไม่รู้” ชายหนุ่มรำพึงคล้ายกับบอกตัวเอง สีหน้าและแววตาเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่
ร่างเล็กที่กำลังถูกเขาอุ้มเดินจากกลางสระ ตั้งใจจะให้เธอขึ้นไปนั่งที่ริมสระน้ำแต่เธอกลบขืนตัวไว้ไม่ยอมปล่อยแขนกลับกอดแน่นขึ้น
ใบหน้าเล็กปราศจากแว่นสายตาอยู่ใกล้กับใบหน้าหล่อเหลาเพียงแค่คืบ ผิวขาวแดงจัดไปทั้งตัวเพราะหล่อนแพ้แอลกอฮอล์
“คุณ...หล่อจัง!” คนเมามองคนตรงหน้าด้วยแววตา และริมฝีปากที่ยกยิ้มหวานหยดเยิ้มส่งให้ชายหนุ่ม ที่กำลังงุนงงกับท่าทีของอีกฝ่าย
- ผู้เขียน
