โปรดแค่ไหน...คุณก็ไม่รัก

โปรดแค่ไหน...คุณก็ไม่รัก ตอนที่1 สิ้นสุดกันทีรักแรกในชีวิต มันมาพร้อมกับความเจ็บปวด คับแค้นใจแบบที่ยากอธิบายมันเป็นเช่นนี้เอง การถูกทำให้รัก ทุ่มเทให้ทุกอย่าง ความฝันที่วาดหวังไว้ของหญิงสาววัยแรกแย้มที่เคยเป็นเพียงแค่แอบปลื้มรุ่นพี่ที่เรียนเก่งคนหนึ่ง จนได้คบหากัน แต่ถูกคำว่าไว้ใจทรยศหักหลัง มันทรมานเช่นนี้ หล่อนไม่เคยรู้สึกไร้ค่าเช่นนี้มาก่อน “งื้อ พี่วินมืออย่าซนสิคะ เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็นหรอก” สุ้มเสียงที่คล้ายปรามมันจะดูจริงจังหากน้ำเสียงนั้นไม่ได้เจือด้วยเสียงหัวเราะคิกคักจากเจ้าตัวที่ดังตามมา “ไม่มีหรอกเชื่อพี่ พวกเขากลับกันไปหมดแล้ว” “ไม่เอาพี่วิน อย่าซี่....” เสียงกระเส่าแสร้งห้าม พร้อมกับหัวเราะคิกคักชอบใจดังแว่วมา ภาพบาดตาตรงหน้าที่ทำให้ขาทั้งสองของนาฬิริณทร์แข็งค้างจนขยับแทบไม่ได้ หล่อนยืนนิ่งราวกับถูกตอกตรึงไว้ยืนอยู่กับที่ หยดน้ำตาค่อยๆ รินไหลอาบแก้มด้วยความผิดหวังเสียใจอย่างที่สุด ไม่คาดคิดว่าการที่ได้มาเห็นด้วยตา ได้ยินกับหูมันจะเจ็บปวดขนาดนี้ เมื่อนายแพทย์ภวินทร์คนรักของเธอกำลังกอดจูบลูบคลำกับหญิงสาวคุ้นหน้าที่เธอเคยพบปะอยู่บ่อยครั้ง อ้อมแขนที่เคยกอดเธอกำลังกอดใครคนนั้น มือที่เคยจับจูงเธอกำลังลูบคลำเนื้อตัว และใช้มันปลดเปลื้องเสื้อผ้าผู้หญิงคนนั้นอย่างคล่องมือ ดวงตากลมโตภายใต้แว่นเลนส์หนาพร่ามัวด้วยม่านน้ำตาที่กำลังเอ่อล้น หัวใจแตกสลายกับรักแรกของเธอกับผู้ชายสารเลวคนนี้ “พี่วิน...” นาฬิริณทร์เอ่ยเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าที่กำลังกอดจูบลูบคลำด้วยอารมณ์ที่กำลังเคลิบเคลิ้มเตลิดสุดขีด มือไม้ที่กำลังสะเปะสะปะทั้งปลดทั้งดึงเสื้อผ้าของตนเองและอีกฝ่ายชะงักค้างไปทันทีด้วยความตกใจ “เห้ย!!! // อุ้ย!ว๊าย!!!” เสียงร้องตกใจและเสียงกรี๊ดกร๊าด หวีดร้องของทั้งเขาและเธอคนนั้นดังขึ้นเมื่อสายตาของคนทั้งคู่ที่เหลือบมาเห็นว่าตรงหน้าประตูมีใครยืนมองอยู่ด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา หล่อนรีบเร้นหลบกายเข้าหาไปหาชายหนุ่มหวังช่วยให้เขาบดบังเรือนร่างของตนเองที่แทบจะโป๊เปลือยไปทั้งตัว ใบหน้าแดงก่ำสลับอายสลับโกรธที่ถูกพบเห็นและขัดจังหวะรักจากใครที่หล่อนเองก็ไม่รู้จัก “เฟย์!” ภวินทร์ศัลยแพทย์หนุ่มแทบจะหาเสียงตนเองไม่เจอเมื่อเห็นหญิงสาวคนที่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเขาในสภาพแบบนี้ เอ่ยเรียกชื่อเล่นของนาฬิริณทร์ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตระหนกอยู่ไม่น้อย เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะมาหาเขาถึงที่นี่ด้วยซ้ำ “งานหนักมากมั่ยคะพี่วิน” รอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าหวาน กับน้ำเสียงคล้ายสั่นเครือ แววตาที่จ้องมองผ่านเลนส์หนาของแว่นตาไปยังชายหนุ่มเรืองร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยการตัดพ้อ เสียใจ และน้อยใจอย่างที่เจ้าตัวพยายามปกปิดไว้แต่ไม่มิดมันยังฉายชัดออกมาภายใต้รอยยิ้มหวานที่พยายามปั้นแต่งให้กับชายหนุ่มตรงหน้า เธอพยายามแล้ว พยายามจริงๆ ที่จะปิดซ่อนความอ่อนแอนั่นไว้ แต่เมื่อมาเห็นด้วยตาเปล่าของตนเองแบบนี้หัวใจที่คิดว่าแข็งแรงกับสั่นไหวราวกับจะขาดใจตายเสียให้ได้ “นั่นใครคะพี่วิน” ผู้หญิงคนนั้นที่เธอเคยเห็นบ่อยๆ เวลาที่เธอมาหาเขาที่นี่ เขามักจะตอบว่าเธอคนนั้นเป็นเพียงเพื่อนร่วมงานเท่านั้น แต่เธอจำได้แม่นว่าหล่อนชื่อ พราวมุก คุณหมอศัลยแพทย์แสนสวยหน้าตาดีที่ใครๆ หลายๆ คน ต่างก็ต้องหมายปอง หล่อนเอ่ยถามชายหนุ่มสุ้มเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พลางตวัดสายตามาที่เธอ “เอ่อ....” “น้องสาวหรอคะ” “แฟนค่ะ ไม่ใช่น้องสาว” หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จ้องมองชายหนุ่มที่กำลังขยับกายออกห่างจากผู้หญิงคนนั้นอย่างช้าๆ มือทั้งสองข้างหันมาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองที่หลุดลุ่ย เสื้อที่กระดุมถูกปลดออกทุกเม็ด กางเกงที่ถูกปลดตะขอและซิบเตรียมพร้อมสำหรับใช้งานถูกเจ้าของร่างใหญ่จัดแต่งให้กลับมาเรียบร้อยตามเดิม หากแต่นาฬิริณทร์กลับยืนมองนิ่งนัยน์ตาคาราเมลสีสวย ขนตางอนยาวกะพริบถี่หวังขับไล่น้ำตาแห่งความอ่อนแอที่เอ่อคลอ จ้องมองเขาผ่านกรอบแว่นจนภาพคนตรงหน้าพร่ามัวแต่เธอก็ไม่คิดจะถอดแว่นเพื่อเช็ดน้ำตา เขาคนนั้นยังคงยืนเฉยมิหนำซ้ำยังไม่กล้าสบตาเธอตรงๆ เลยด้วยซ้ำ “เฟย์มาที่นี่ได้ยังไงคะ พี่นึกว่า...” “นึกว่าอะไรคะ นึกว่าหนูยังคงนั่งรอเป็นแฟนหน้าโง่ให้พี่หลอกเหมือนเคยใช่มั่ยคะวันนี้เรานัดกันพี่หลอกเฟย์ให้นั่งรออยู่ที่นั่นตั้งหลายชั่วโมงแต่พี่กลับมาอยู่ที่นี่ มาทำแบบนี้” วันนี้เรามีนัดกัน ไม่สิเขาหลอกนัดเธอ ให้เธอไปนั่งรอแบบโง่ๆ อยู่คนเดียวในห้องอาหารนั่นร่วมสามชั่วโมง ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันที่เธอตั้งใจมากเป็นพิเศษ แต่งตัวสวยด้วยชุดเดรสกระโปรงยาวแขนกุดสีครีม ดูละมุนเรียบงายแต่ดูดีอย่างที่หล่อนตั้งใจให้วันนี้เป็นวันพิเศษ ผมยาวสลวยที่ปกติมักจะปล่อยทิ้งตรงวันนี้เธอตั้งใจให้ช่างทำผมฝีมือดี ดัดม้วนเป็นลอนสวย แต่งหน้าด้วยโทนสีอ่อนไม่เน้นฉูดฉาดจนเกินไป หวังจะให้เป็นค่ำคืนสุดแสนจะพิเศษในวันครบคบหาสามปีและยังเป็นวันเกิดของเขาอีกด้วย ของขวัญที่เธอจะมอบให้ในค่ำคืนนี้ เธอจึงคาดหวังว่าเขาจะชอบหากเธอจะมอบของขวัญสุดพิเศษนี้ให้กับเขา อย่างที่เขาเคยร้องขอ ทว่า...เขากลับทิ้งให้เธอต้องนั่งรอ รอการมาของเขาเนิ่นนานไร้จุดหมาย จนความสุขที่ควรหวานชื่น กลับกลายเป็นชืดสนิท หล่อนถูกเขาหลอกให้รออีกแล้ว! รอราวกับโง่เหมือนทุกครั้ง! “นี่มันหมายความว่ายังไงคะพี่วิน” พราวมุก ศัลยแพทย์สาวเจ้าของนัยน์ตาเรียวรี ใบหน้ารูปไข่ น้ำเสียงเบาหวิว หล่อนเรียกเสียงตัวเองเจอหลังจากที่ก่อนหน้านี้รู้สึกเหมือนกำลังโดนกระชากให้ตกลงยังเหวลึก สีหน้าและแววตาตระหนกตกใจอย่างไม่ปิดบัง เมื่อได้ยินสถานะของผู้มาใหม่ชัดเจน แต่หล่อนก็ยังคาดหวังคำปฏิเสธจากเขาอยู่ดี โดยไม่สนใจว่าตอนนี้ตนเองจะอยู่ในสภาพแบบไหนด้วยซ้ำ “เอ่อ...พราวมุกครับพี่ขอโทษนะ แต่วันนี้ขอเวลาสักครู่ได้ไหม ให้พี่ได้ไปคุยกับเขาก่อนเดี๋ยวพี่จะกลับมาอธิบายให้มุกฟังนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกผู้หญิงในอ้อมแขนด้วยถ้อยคำกระซิบเสียงเบาหวังจะให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุยตรงนี้แหละ” เป็นเธอที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวหลังจากที่ความเสียใจตกตะกอนเป็นความโกรธแค้นเมื่อได้เห็นหน้าตาท่าทางของคนรักเธอที่แสดงอกว่าเขาแคร์อีกฝ่ายมากขนาดไหนให้เธอได้เห็น “นะมุก เชื่อพี่นะ ให้พี่ได้เขากับคุยกับเขาก่อน” เขายังหันไปบอกผู้หญิงคนนั้นเพราหวังที่จะให้เข้าใจเขา แทนที่จะหันมาหาเธอ มาพูดกับเธอ มาขอร้องอ้อนวอน ขอโทษเธอแต่เขากลับไม่ได้ทำอย่างนั้น “ค่ะ มุกจะรอฟัง” เธอตอบเสียงสั่นเครือ ก่อนจะหันมาสบตาเธอแววตาขุ่นเคือง เกลียดชัง ราวกับว่านาฬริณทร์นั้นเป็นฝ่ายผิด “เดี๋ยวพี่มา รอพี่นะครับ” เขาหันไปบอกพราวมุกอีกครั้ง ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหานาฬิริณทร์ กระชากข้อมือเธอแล้วลากเดินออกไปทันทีโดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บหรือปวดหรือไม่