บอกว่าเขาเป็นแค่น้อง...ไม่มีอะไร...แต่ให้ความสำคัญกับเขามากกว่า...ดูแลใส่ใจมากกว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน...แล้วคุณกลับบอกให้ฉันเชื่อใจคุณ? “อุ้ยพี่วิฬาร์...บังเอิญจังเลยค่ะไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่” ตีสีหน้าราวกับประหลาดใจนักหนา “นั่นสิคะ บังเอิญจัง ไม่คิดว่าจะเจอน้องปายกับแฟนพี่ที่นี่ ตัวติดกันจังเลยนะคะ นัดเจอกันทุกวันเลยเหรอคะ” “ค่ะ...พี่วิฬาร์คงไม่โกรธใช่ไหมคะ ปกติพี่วิฬาร์ก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” รอยยิ้มแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ “ค่ะไม่โกรธ” “อุ้ยใจดีจัง เห็นไหมคะพี่ปราบ...พี่วิฬาร์น่ารักมากเลยค่ะ” “ค่ะไม่โกรธ...และดิฉันก็ไม่รู้สึกอะไรด้วยกับสิ่งที่คุณพยายามทำ ต่อไปนี้ไม่ต้องส่งข้อความไปหาฉันแล้วนะคะ ถ้าคุณอยากจะไปดูหนัง ทานข้าวหรือฟังเพลงกับผู้ชายคนนี้ ตามสบายเลยค่ะ ฉันไม่อยากได้เขาแล้ว ผู้ชายคนนี้ฉันยกให้!” “หมายความว่ายังไงวิฬาร์!” “เราเลิกกันเถอะค่ะ!” “เลิก!” “ใช่ค่ะ เลิก!” “ต่อไปนี้คุณอยากจะไปไหนมาไหนกับคนที่คุณบอกว่าแค่น้องแบบนี้ก็ตามสบายเลยนะคะ แล้วก็บอกน้องคุณด้วย ว่าให้เลิกส่งข้อความรายงานเรื่องของคุณมาได้แล้ว ฉันไม่อิน!”

สิ่งหนึ่งที่เธออยากรู้...คือเขาลืมผู้หญิงคนนั้นได้หรือยัง...หรือคบเธอเพื่อให้เป็นตัวแทนใคร เขมกร นายหัวแห่งสิริมันตราบีช เจ้าของกิจโรงแรมขนาดใหญ่ทั้งภาคใต้ หนุ่มคลั่งรัก อบอุ่นที่ไม่เคยสมหวังกับความรัก แต่กลับเจอแม่แมวน้อยขี้อ้อน บางวันก็ตั้งท่าขู่เขาฟ่อๆ จนทำให้เขาเผลอ ใจ เผลอตัว ตกหลุมเธอเข้าจนถอนตัวไม่ขึ้น ขณะที่ ฌาร์ริญณ์ สาวน้อยวัยยี่สิบปี กลับถูกสเปกหนุ่มใหญ่อายุห่างเกือบสิบปี อาศัยความเมา ในคืนช้ำรัก เพราะถูกแฟนนอกใจ ล่อลวงจนเขายอมไปกินแซบกับเธอ ทว่ากลับมารู้ความจริงในตอนหลัง ว่าคนที่เธอ ไปเผลอแซบด้วยนั้น ดันกลายมาเป็นพี่ชายของพี่เขย ที่เพิ่งเสียชีวิต แถมเขาและเธอยังต้องมาช่วยกับเลี้ยงหลานตัวน้อย ที่ยังไม่รู้ประสา

"พี่ไม่เคยคิดว่าเธอเป็นแฟนพี่อยู่แล้ว" เขาไม่เคยให้สถานะ ไม่เคยบอกใคร คบหาไปวันๆเพียงเพื่อรอแฟนเก่าเขากลับมาเท่านั้น...แล้วเขาก็เลือกเธอคนนั้นไม่ใช่เธอ นางเอก คบพระเอกโดยไม่มีสถานะ ไม่เคยขอคบแต่นางเอกเข้าใจเอาเองว่าคบกัน เพราะอยู่ด้วยกัน ทำงานที่เดียวกัน พระเอกเปนเชฟ นางเอกเปนผู้ช่วยผู้จัดการ วันนึงฝนตกหนัก นางเอกขอให้พระเอกมารับ เขารับปาก แต่สุดท้ายพระเอกก็ไม่มา เขากลับขับรถไปส่งแฟนเก่า และยังขับผ่านและเห็นว่านางเอกยืนรออยู่ในที่เปลี่ยวก็ไม่แวะรับ จนเธอถูกจี้จนเกือบโดนลากไปข่มขืน “พี่พอร์ชคะ...ทำอะไรอยู่เหรอคะ” “มีอะไร” “ขะ....คือ...ที่นี่ฝนตกหนักมากเลยค่ะ พี่พอร์ชอยู่ที่ไหนเหรอคะตอนนี้” “แล้วมีอะไร” น้ำเสียงราบเรียบเย็นชาย้อนถามกลับทำให้เธอถึงกับนิ่งไปพูดอะไรไม่ออก จนเขาถามซ้ำด้วยน้ำเสียงเข้มดุมากขึ้นเธอจึงอ้อมแอ้มบอกเขาเสียงเบา “พี่พอร์ชมารับบัวได้ไหมคะตอนสามทุ่ม” “อืม...เดี๋ยวพี่ไป” “ค่ะ ขอบคุณนะคะงื้อ...พี่พอร์ชน่ารักที่สุดเลย เดี๋ยวบัวแชร์โลเคชั่นให้นะคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างกระตือรือร้น ตื้นเต้นดีใจขึ้นมาทันที “อืม” ถนนสี่เลนที่ไม่ใช่ถนนสายหลัก รถราในเวลากลางคืนจึงมีไม่มากนัก ชายหนุ่มขับรถมาเรื่อยๆ ตามเส้นทางช่วงจังหวะหนึ่งที่หางตาของเขาเหลือบให้เห็นใครบางคนที่คุ้นตากำลังนั่งตากละอองฝนอยู่ใต้หลังคาเล็กๆ ของป้ายรถเมล์ที่นานๆ จะมีรถเมล์ประจำทางขับผ่านมาสักคัน หางคิ้วหนากระตุกวูบ หัวใจเขาแทบหล่นเพราะเขาลืมรัญลฎาไปจนสนิทใจ! ว่าเธอได้โทรมาขอให้มารับในเวลาสามทุ่ม แต่ตอนนี้เวลาใกล้ห้าทุ่มแล้ว เธอก็ยังคงนั่งกอดตัวเองเนื้อตัวหนาวสั่นไม่ยอมหานั่งรถนั่งกลับไปรอเขาที่คอนโด...เธอนี่โง่จริงๆ รัญลฎา! ชายหนุ่มอดรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ ไม่ได้เมื่อได้เห็นเธอยังนั่งอยู่ตรงนั้นทั้งที่มันก็ดึกและนานพอสมควรแล้วที่เขาลืมนัดเธอ ในใจนั้นแอบลังเลว่าควรวนรถไปรับตอนนี้ แล้วให้เธอนั่งร่วมทางไปกับเขาและมุกรดา หรือควรไปส่งมุกรดาก่อนดี ระหว่างครุ่นคิดอยู่นั้น ฝีเท้าเขาก็เหยียบคันเร่งมาเรื่อยๆ สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะมาส่งอดีตคนรักก่อน

"ได้แล้วก็จบ อย่าดราม่าได้ไหม น่ารำคาญ!!" พระเอกหนุ่มเพลย์บอยจอมเจ้าชู้ ที่คิดเพียงแค่อยากหลอกฟันนางเอก ที่แอบชอบมานาน แต่พอได้แล้วก็คิดจะทิ้ง แต่ไม่คิดว่า พอเธอจะตัดใจจริงๆ เขากลับทุรนทุุราย ทนไม่ได้

จะจีบเธอมาเป็นนางบำเรอ แต่เธอดันเป็นคนที่เขาเคยฟันแล้วทิ้งจนมีลูกติดมาให้เขาดูต่างหน้าอีก เคลย์ตันไฮโซหนุ่มคนดังไม่มีใครที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้ แต่คนที่เขาอยากได้มากที่สุดตอนนี้ดันเป็นคนเดียวกับแม่ของลูกเขา โดยที่เขาไม่รู้ว่าเธอคือคนที่เขาฟันแล้วไข่ทิ้งเมื่อหลายปีก่อน เจอกันอีกทีกลายเป็นว่าเธอมีลูกให้เขาแล้ว**

ในวันคืนหอเขากลับทิ้งเธอไปหาผู้หญิงคนนั้น ถ้ารักกันขนาดนั้นก็กลับไปคบคนเก่าเถอะ "พอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากได้ยิน และไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว ในเมื่อคุณรักและแคร์แฟนเก่าคุณมาก คุณก็กลับไปคบกันเถอะค่ะ ไปอยู่กับคนที่คุณรัก กลับไปคบไปแต่งงานกับเขา" “เฟย์ ทำไมหนูถึงใจแข็งแบบนี้ครับ” เขาพ้อเสียงสั่นเครือในลำคอ รู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้ยินเธอยืนยันความรู้สึกนั้นกับเขา “ที่ฉันเป็นแบบนี้ เพราะคุณไงคะ คุณทำให้ฉันตัดสินใจแบบนี้ คุณทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้” นาฬิริณทร์หยุดพูดไปชั่วขณะเพื่อรวบรวมสติ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อัดแน่นไปด้วยความรู้สึก “เพราะคุณแคร์เขามากกว่าฉัน แคร์เขาในทุกๆ เรื่อง อะไรที่เกี่ยวกับฉัน ถ้าหากว่าเป็นเขาคุณก็พร้อมจะทิ้งฉันในทันที เหมือนคืนวันแต่งงานของเราวันนั้น คุณกลับทิ้งฉันในคืนวันเข้าหอ มันไม่มีใครที่รักกันเขาทำกันหรอกนะคะ ฉันไม่ได้โง่อย่างที่คุณคิดหรอกนะ คุณหมอพุฒิภาคย์” “เห้ย!มึงมีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะไอ้หมอ บอกกูได้นะ” จรินทร์ถามซ้ำ เมื่อเห็นอาการที่ดูไม่ค่อยปกติของเพื่อนสนิทก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ “กูอึดอัดว่ะ ทุกอย่างแม่งผิดแผนไปหมด กูแม่งพลาด!” เพราะน้ำเมาทำให้เขาพูดทุกอย่างที่คิดโดยไม่ทันได้ยั้งคิด ระบายความอึดอัดในใจออกมา “หมายความว่าไงวะ อะไรพลาด อะไรผิดแผน” “กูแค่อยากจะคบเขาแทนปริมแค่นั้น แต่กูไม่ได้จะให้เขามาแทนที่ปริม แม่งแต่แม่กูดันบังคับให้กูแต่งงาน แล้วจะให้กูทำไงวะ” “เห้ย!!!!! ไอ้ภาคย์!!” *** “แล้วมึงไปคบกับน้องเขามึงไม่ได้รักไม่ได้ชอบเขาเลยเหรอไง” “กูแค่ชอบ แต่ไม่ได้รัก มึงเข้าใจไหมวะ กูชอบ! ชอบที่เขาน่ารักขี้อ้อน บางมุมเขาก็เหมือนปริม มันทำให้กูคิดถึงปริม” *** **************************