รอบๆโต๊ะกลมที่ปูรองไว้ด้วยใบไม้ขนาดใหญ่ แปลกตาไปจากผ้าปูโต๊ะที่เคยเห็น ตั้งห่างออกมาราวสิบเมตรจากเวทีที่สาวงามกำลังบรรเลงดนตรี หลายคนกำลังเต้นรำ บ้างก็ร้องรำทำเพลง คลอประสานไปกับเสียงกลองที่กระหึ่มขึ้นอย่างสนุกสนานครื้นเครง
สุราชั้นเลิศถูกรินแจกไปรอบๆโต๊ะอย่างถ้วนทั่ว ทรงกลดเอื้อมมือออกไปรับถ้วยที่ทำจากกะลามะพร้าว ยกขึ้นจิบ ลิ้มรสชาติของสุราแห่งมยุระนครเป็นคนแรก
“วิเศษที่สุด…?” ทรงกลดพริ้มตา หลงใหลและสงสัยในรสชาติของสุราที่เพิ่งกำซาบซดลงคอไปสดๆร้อนๆ
รสชาติของมันไม่ข่มปร่าเหมือนสุราทั่วไป กลมกล่อมและมีกลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนผลไม้หมัก
ยูร่ามองตาทรงกลดอย่างรู้ใจ ค่อยๆเอื้อมรินสุราให้ชายหนุ่มอีกแก้ว
“ขอบใจ…” ทรงกลดจ้องมองดวงตาวาวใสของยูร่า รู้สึกเป็นสุขจนไม่เหลือความระแวงสงสัยใดๆอีกแล้ว
‘เพราะหากสุราในถ้วยคือการวางยา…ข้าก็เต็มใจตายเป็นคนแรก ด้วยสุราจากน้ำมือของเจ้าที่รินให้’
“มันคืออะ
