เสียงของผายเซียวดังเข้ามาในห้องนอนทำให้จู่ม่งตื่นขึ้นพร้อมกับหลี่เจิ้นที่นอนอยู่บนเตียงเขาสองคนมองมายังตรงกลางที่นางนอนทุกค่ำคืน กลับไม่เห็นนางนอนอยู่ หลี่เจิ้นและจู่ม่งต่างสงสัยว่าอาจเดินไปนอกห้อง หลี่เจิ้นจึงก้าวเดินเดินมาที่ประตู ทอดสายตามองน่าหลังที่ยืนผายเซียวอยู่ตรงศาลาริมน้ำปกคลุมด้วยธารน้ำแข็ง แต่ยังเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ หลี่เจิ้นจึงเดินออกมาจากห้องตามด้วยจู่ม่ง
หลี่เจิ้นก้าวเดินมาตรงที่นางยืน นางนำผายเซียวลงและหันมามองที่พวกเขาทั้งสอง
“เจ้านอนไม่หลับหรือ” หลี่เจิ้นเอ่ยถาม
“ใช่ ข้านอนไม่ค่อยหลับ” น่าหลังเอ่ยบอกเช่นนี้
“คิดถึงบ้านหรือเปล่า” จู่ม่งเอ่ยถาม นางหันกลับไปมองจู่ม่ง
“แรกๆ ข้าคิดถึงอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ความคิดถึงเริ่มน้อยลงเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต เมื่อย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน ข้าได้แต่งงานกับอาซือหวาง เราสองคนไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน แต่ถูกฟู่จวินของข้าจับให้แต่งงานกับเขาในวั
