บทที่ 4 ยังไงก็เจ็บ
แม้จะผ่านมาแล้วสองวันทว่าธามก็ยังไม่มีโอกาสได้อธิบายความจริงในวันนั้นเพราะต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อเข้าประชุมสาขาประจำปี ประธานใหญ่อย่างเขาไม่อาจจะเลี่ยงได้
ทุกวินาทีที่ดำเนินไปมันช่างยากสำหรับคนตัวเล็กยิ่งนัก แม้จะพยายามบอกให้ตนเข้มแข็งเพื่อลูกน้อย แต่ความอ่อนแอและความกลัวที่จะสูญเสียมันก็เข้ามารุมเร้าหัวใจอย่างหนัก
อาการเหม่อลอยและความเศร้าจากดวงตาคู่เล็กมันทำให้คนรอบข้างสังเกตได้ แม้จะมีคนเข้ามาไถ่ถาม หญิงสาวก็ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ยอมเล่าเรื่องทุกข์ใจใดๆออกไป รวมถึงศศินก็เช่นกัน
“ไหม เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าไหมดูเศร้าจัง”
ความเป็นเพื่อนกันมาหลายปีมันพอจะทำให้ชายหนุ่มจับสังเกตได้ว่าหญิงสาวต้องมีเรื่องทุกข์ใจ
“ไหมไม่ได้เป็นอะไรหรอกศิน ไหมสบายดี” พร้อมกับยิ้มให้
“เราเป็นห่วงไหมนะ ถ้าไหมมีเรื่องอะไรทุกข์ใจ ปรึกษาเราได้ตลอดนะ” ศศินพูดออกมาอย่างจริงใ
