“พอใจมากครับคนสวย” ความไม่พอใจเมื่อครู่จางหาย กชมนหน้าแดงระเรื่อ กับสรรพนามที่ศุภวัตรเอ่ย “พี่จะให้รางวัลคนสวยที่ว่านอนสอนง่าย ไม่ขัดใจพี่นะ เป็นกระเป๋าสักใบดีมั้ย เอ...ไม่ดี เอาเป็นเซทดีกว่า เป็นแสนก็ยอมจ่าย”
“ไม่ค่ะ...”
“ไม่มีแต่ครับ ไม่เอานะ ไม่พูด ทำตามที่พี่บอกก็พอ พี่ให้อะไรก็รับไว้ คันไม้คันมืออยากซื้อให้นานแล้ว” พูดกับคนเป็นแม่จบ ก็อุ้มเด็กหญิงพราวพรรณ “ไปครับคุณลูก ไปซื้อของกันนะ คุณพ่ออยากซื้อชุดสวยๆ ให้อีกสักสิบชุด รองเท้าด้วยดีมั้ยครับ”
“ดีค่ะคุณพ่อ ดีที่สุดเลยค่ะ” พราวพรรณน่ารักใช่เล่น หอมแก้มคุณพ่อสายเปย์
“กลับบ้านไป แกเราต้องคุยกันนะ คุยยาวเลยแหละ”
อรณีกระซิบบอกกชมน ที่ถอนหายใจพรืดยาว เพื่อนรักเห็นภาพเหล่านี้ คงมีคำถามมากมาย ยิ่งศุภวัตรแสดงออกว่า รู้จักกับหล่อนมาก่อน อีกทั้งสายตาเขายามมองกชมน มีความหมายลึกซึ้ง คนถูกมองใจยังสั่น หลบหลีกสายตาเนืองๆ วินาทีนี้กชมนไม่กลัว
