ต่างคนต่างมองหน้ากัน ชนิดที่ว่า ไม่ละสายตาต่อกัน...
“อ้าวฝน ทำไมไม่เดินตามมาล่ะ” ดวงรัตน์หันมาถามกชมน คนถูกถามสะดุ้ง สติกลับมาก ทว่าความตกใจไม่จางหาย รีบเดินไปหยุดยืนด้านหลังดวงรัตน์ ไม่กล้ามองหน้าศุภวัตร แม้เขาทำทีไม่สนใจหล่อนก็ตาม “บอสต้องการเอกสารอะไรเพิ่มมั้ยคะ”
“ไม่ครับ ขอบคุณมาก” ศุภวัตรเงยหน้าตอบ จังหวะนี้เองกชมนรีบหลบตาเขาพัลวัน ใจเต้นระทึก ตอนนี้กชมนคิดอะไรไม่ออก คาดเดาไม่ได้ด้วยว่า ศุภวัตรจะเอ่ยคำใด ทำอย่างไรกับตน ตอนนี้คงรู้แล้วว่า ตนคือหนึ่งในพนักงานของบริษัท
‘ถูกไล่ออกแน่ๆ เพิ่งทำงานได้สี่วันเอง’ กชมนคิดได้ทางเดียว เนื่องจากหล่อนทำเรื่องไม่ดีไว้กับศุภวัตร เป็นการจากลาไม่ดีเอาเสียเลย ทิ้งไปโดยมีแค่จดหมายฉบับเดียว ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะโกรธแค้นมากแค่ไหน
“ถ้าอย่างนั้นส้มกับฝน ขอตัวไปทำงานนะคะ” ดวงรัตน์ยกมือไหว้เจ้านาย กชมนทำตาม รีบหมุนตัวเดินนำหน้าดวงรัตน์ ไม่เหลียวมองเจ้านายต
