“เต็นท์ไม่รู้จักฝนหรอก จะว่าไปทุกคนในบ้านหลังนี้ไม่มีใครรู้จักฝน มีแต่ฉันคนเดียวที่รู้จักฝน” ประนอมเฉลยให้รู้ “ที่รู้จักเพราะฉันเป็นย่าของจีน และเป็นเจ้าของบ้านที่ฝนกับน้องพราวมาอาศัยอยู่ บ้านฉันอยู่ติดกับบ้านหลังนี้”
โสภากับสุธิดาอึ้ง ไม่คิดว่าตนจะพบกับคำว่า บังเอิญ
“สวัสดีค่ะคุณย่า ภาขอโทษด้วยนะคะที่ไม่รู้ว่า ฝนมาอยู่บ้านคุณย่าน่ะค่ะ” โสภารีบพูด ยกมือไหว้ประนอม “อันที่จริงภาไม่อยากให้ฝนมารบกวนจีนหรอกค่ะ แต่เห็นว่า ฝนอยากมาเพราะสะดวกกับการไปทำงานที่ใหม่ก็เลยยอมค่ะ”
ประนอมแทบไม่อยากมองหน้าคนพูด นางไม่รู้จักหน้าค่าตาครอบครัวกชมน จะว่าไปนางไม่อยากพบเจอสักเท่าไหร่ เพราะแค่ฟังเรื่องราวจากอรณีที่เล่าสู่กันฟัง นางฟันธงได้ว่า ไม่น่าคบ คำพูดคำจาประโยคนี้ ประนอมคิดทางเดียวคือ พูดให้ตัวเองดูดี
“อีกเหตุผลนึงค่ะ ที่พี่ฝนไม่อยากอยู่บ้านแม่ เพราะทำอะไรไม่สะดวก พี่ฝนน่ะบ้าผู้ชาย คบผู้ชายไม่เลือกหน
