“ไม่หรอก” เขาสวนกลับ “พีชดูแปลกๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว หรือรู้สึกผิด เรื่องนั้นไม่ต้องคิดมากนะ พี่เต็มใจช่วยเราอยู่แล้ว”
พอเขาพูดปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก็ทำให้หัวใจพริมาภาที่สับสนอยู่แล้วยิ่งเต้นกระหน่ำมากขึ้นไปอีก เธอรู้สึกว่ามือไม้เกะกะเก้งก้าง ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน
“พีชขอโทษที่เอาแต่ใจ” หญิงสาวเลยถือโอกาสบอกกับชายหนุ่มไปตรงๆ ขณะที่ค่อยๆ ช้อนตามองเขาด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ จากใจ “เพราะพีชงี่เง่าแท้ๆ ทำให้พี่แดนเจ็บตัว”
“แต่นั่นก็เป็นเพราะพี่เหมือนกันที่กดดันพีชไปแบบนั้น” ชายหนุ่มเองก็ถือโอกาสขอโทษพริมาภาไปในตัว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอระเบิดออกมา เขาก็ไม่รู้ตัวว่าเขาล้ำเส้นเธอไปมากแค่ไหน “ต่อไปพี่จะไม่ทำอีก แต่พี่อยากจะขอพีชเหมือนกันว่าถ้าไม่พอใจอะไร พูดกับพี่ตรงๆ ก่อน อย่าทำแบบเมื่อวาน มันอันตรายกับตัวพีชเอง”
“...”
“เราน่ะแต่ไหนแต่ไรก็เป็นอย่างนี้ ไม่เคยระวังเลยว่าจะเกิดอะไรกับตัวเอง”
เขาบ่น
