วิวาห์รักจอมเถื่อน

5

พิธีหมั้นช่วงเช้าเสร็จสิ้นแล้ว ดรัสตัน ดรัณภพ แมคไกวร์ จึงออกบ้านของครอบครัวตันติภพ คราวแรกเขาต้องไปยังโรงแรมเดอมาเรียน่าซึ่งใช้จัดงานแต่งงานในช่วงเย็น ทว่าเขากลับโดนเรียกตัวกลับบ้านเสียก่อน เนื่องจากบิดามารดาของเขายังคงรอคอยคำอธิบายเรื่องการแต่งงานในวันนี้ที่เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องกลับบ้านมาแทน

เมื่อมาถึงบ้าน ดรัสตันก็เลือกจะขับรถตรงดิ่งไปยังบ้านของตนเองเสียก่อน ภายในรั้วคฤหาสน์แมคไกวร์นั้นมีบ้านอยู่สามหลัง...หลังแรกใหญ่สุดตรงกลางคือบ้านใหญ่ของบิดามารดา และถัดเข้ามาซ้ายขวาคือบ้านที่สร้างใหม่ของเขากับพี่ชาย โดยมีสวนสวยคั่นกลางระหว่างสองบ้านไว้ในบริเวณเดียวกันนี้

ดรัสตันก้าวลงจากรถสปอร์ตหรู ขายาวในกางเกงสแลกก้าวเร็วๆ เข้าไปในบ้าน ระหว่างนั้นเขาโบกมือให้คนรับใช้ส่วนตัวให้ถอยห่างออกไป ไม่ต้องเอารถเขาไปเก็บ เพราะเดี๋ยวอย่างไรเขาก็ต้องออกไปอีกครั้งอยู่ดี ชายหนุ่มยังคงอยู่ในชุดสูทสีขาวซึ่งเป็นตัวเดียวกับที่เขาใส่เข้าพิธีในช่วงเช้า

พอคิดถึงงานหมั้นที่เพิ่งผ่านไปและหน้าของเจ้าสาวที่แม้จะติดบึ้งตึงไปบ้าง แต่ดรัสตันก็เหยียดยิ้มมุมปากด้วยความรู้สึกสมใจ ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงทักทายคุ้นหูเรียกชื่อเขา และเมื่อหันไปทางต้นเสียงดรัสตันก็พบกับคนที่หน้าตาคล้ายคลึงกับเขาแทบจะเป็นคนคนเดียวกัน

ทริสตัน กวินภัทร แมคไกวร์

พี่ชายฝาแฝดของเขาเอง...

“ถ้าแค่อยากอยู่เมืองไทย ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะไอ้แดน”

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับหยุดยืนตรงหน้าเขา ร่างสูงในชุดสูทสีดำในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวมองเขาด้วยสายตารู้เท่าทันทุกอย่าง รอยยิ้มร้ายกาจมุมปากนั้นไม่ได้ทำให้เขาฉุนเฉียวจนอยากจะไล่เตะอีกฝ่ายเหมือนในยามปกติ

“...แล้วไง”

ดรัสตันยักไหล่พลางหรี่ตาเล็กน้อยและเหยียดยิ้มมุมปากออกมาในยามตอบกลับ

“โห...” อีกฝ่ายร้อง สีหน้าเหมือนจะประณามสาปแช่งเขาอย่างเห็นได้ชัด “หน้าชั่วมาก แกไม่สำนึกอะไรสักนิดเลยเรอะ” เล่นไปบีบให้น้องสาวของแพรรัมภาเข้าพิธีแทนแบบนั้น เด็กนั่นน่าสงสารมาก เขาเห็นมาตั้งแต่เธอตัวกะเปี๊ยกเพราะเป็นน้องสาวของเพื่อนร่วมห้องก็เลยนึกเอ็นดู

ทริสตันเองก็เรียนโรงเรียนเดียวกับแพรรัมภาและดรัสตัน เขาน่ะถึงจะไม่ได้สนิทกับเธอมากเท่าดรัสตันที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘แฟน’ กัน แต่ก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันตั้งแต่ระดับไฮสกูลแล้ว ยิ่งความสัมพันธ์ของสองคนนี้เขาจะไม่รู้ดีที่สุดได้อย่างไร

ดรัสตันที่ได้ยินคำถามกึ่งด่าของพี่ชายฝาแฝดก็ได้แต่หลุดยิ้มออกมา

บนโลกใบนี้คนที่รู้ทันเขาที่สุดก็เห็นจะมีหมอนี่แหละ บางทีก็เกลียดสายสัมพันธ์ของฝาแฝดบ้าๆ แบบนี้เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นรู้แล้วอย่างไร หมอนี่มันก็ขัดขวางเขาไม่ได้อยู่ดี

เพราะคนที่มีความลับก็ไม่ได้มีแค่เขานี่นะ...

“ต้องสำนึกอะไรล่ะ” ดรัสตันตอบกลับพลางยักไหล่ “แด๊ดอยากให้แต่งฉันก็แต่ง ผิดตรงไหน”

แด๊ดเป็นคนเสนอเขาเองว่าถ้าเขาไม่อยากย้ายกลับไปอเมริกาหรือรับตำแหน่งแทนที่ท่าน เขาก็แต่งงาน มันเป็นเรื่องพูดเล่นหรือจริงไม่รู้ แต่ดรัสตันก็เลือกจะทำมัน และเขาจะไม่ยอมให้มีอะไรมาล้มเลิกงานแต่งงานของเขาลงได้ เรื่องนี้ทุกคนต่างได้ทางออกกันแล้ว ทริสตันยินดีขึ้นเป็นหัวหน้าของกลุ่มฟีนิกซ์ ขณะที่เขาสามารถใช้ชีวิตที่เมืองไทยตามที่เขาต้องการได้ ดรัสตันก็จะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับทางเลือกของเขาเด็ดขาด

“แกเห็นหน้าน้องพีชไหม” เสียงของทริสตันดังแทรกความคิดของเขาขึ้นมา น้ำเสียงของอีกฝ่ายแฝงความเห็นใจแกมสงสารอย่างน่าหมั่นไส้ เพราะเขารู้ว่าไอ้พี่ชายฝาแฝดน่ะจงใจพูดขึ้นมายั่วเขาชัดๆ “แอบร้องไห้จนตาบวมแล้วมั้ง คงเสียใจขนาดหนัก ที่ต้องแต่งงานกับแก”

เอาละ คำพูดสุดท้ายของแกไม่เข้าหูฉันแล้วพี่ชาย...

ดรัสตันถลึงตาดุดันใส่พี่ชายฝาแฝด นึกอยากเตะหมอนี่ให้หมอบไปเลย แต่ก็ไม่อยากทำอะไรไม่ดีในวันมงคลของตัวเอง

“หรือไม่ก็ดีใจมากก็ได้นะ แกอย่าคิดแทนคนอื่นน่าเท็ด”

เขาแย้ง แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่านั่นมันห่างไกลจากความเป็นจริงสุดกู่มากแค่ไหน

พริมาภาน่ะเกลียดเขาอย่างกับอะไร เป็นเรื่องที่เขารู้อยู่แก่ใจ แต่อย่างไรล่ะ เขาไม่สนใจหรอก

...ในเมื่อเขาได้เธอมาแล้ว

ทริสตันมองรอยยิ้มเหยียดของฝาแฝดตนเอง ท่าทางเหมือนมั่นใจอย่างล้นเหลือนั้นแต่อันที่จริงก็แฝงอะไรในนั้นไว้มากมายก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ถึงดรัสตันจะพยายามปกปิด ‘อะไรๆ’ มากแค่ไหน แต่มันก็หนีไม่พ้นสายตาของคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิดไปได้หรอก

เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าดรัสตันไม่ได้ดูมีความสุขมากอย่างที่เห็นหรอก คนบางคนก็ชอบทำอะไรตรงกันข้ามกับความต้องการของตัวเอง น้องชายของเขาก็เช่นกัน

อันที่จริงตัวเขาก็ด้วยเหมือนกัน...

บางทีอาจจะเป็นศักดิ์ศรีโง่ๆ ที่ค้ำคออยู่ถึงได้ทำเรื่องงี่เง่าอะไรออกไปมากมาย ถึงรู้ว่ามันงี่เง่าแต่ก็ยังทำ แต่เรามองตัวเองไม่ออกเท่ากับที่คนอื่นมองหรอก กรณีของดรัสตันก็ไม่ต่างกัน

“จริงๆ แกควรล้มงานแต่งงานนี้”

ทริสตันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทว่าคนเป็นน้องชายกลับตวัดตามองเขาด้วยสายตาดุดัน สีหน้าไม่เห็นด้วยอย่างชัดเจน

“ล้มทำไม ในเมื่อฉันรอมาตั้งนาน!”

เขาหลุดปากออกไปแล้วก็เงียบ ดวงหน้าหล่อเหลาพลันบึ้งตึงมากยิ่งขึ้น ทว่ามีเพียงใบหูที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อที่ฟ้องออกมาว่าเจ้าตัวกำลังเขินอายกับสิ่งที่เพิ่งหลุดปากออกไปก็ทำให้ความตึงเครียดระหว่างพี่น้องคล้ายกับจะสลายลงได้

“เพิ่งรู้ว่าแกอยากสละโสดมากถึงขนาดนี้”

ทริสตันอดเย้าน้องชายฝาแฝดไม่ได้

ดรัสตันน่ะได้ชื่อว่าเป็นจอมเถื่อน น้องชายฝาแฝดของเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน กล้าได้กล้าเสีย มีความเผด็จการและเป็นผู้นำสูงมาก ถึงได้เป็นที่ถูกใจของปู่ที่ได้วางตำแหน่งหัวหน้าฟีนิกซ์ที่แท้จริงให้อีกฝ่าย ทว่าเมื่อปู่ตายไปพ่อของเขาก็ไม่ได้ยึดถือคำสั่งนั้นจริงจังขนาดนั้น แต่ก็ยังมีทางออกให้แต่ละคนอยู่ถ้าดรัสตันไม่สมัครใจจะรับตำแหน่งต่อจากตนเอง

การแต่งงานจึงเป็นทางออกของดรัสตัน และตัวทริสตันก็เต็มใจรับตำแหน่งอันตรายนั้นแทนน้องชาย

เพราะเขารู้ดีกว่าใครบนโลกใบนี้ ว่าเหตุผลที่ดรัสตันไม่ต้องการนั้นเป็นเพราะใครบางคน...

ใครบางคนที่ตอนนี้หมอนี่ได้มัดมือชกจำเธอเอาไว้ได้แล้ว

นี่บอกตามตรง...เขาอดคิดไม่ได้เลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้จะเป็นแผนของน้องชายฝาแฝดของเขาหรือเปล่า...ดรัสตันน่ะบางครั้งก็ทำอะไรสุดโต่ง แล้วกว่าคนอื่นๆ จะรู้ก็ไม่เคยห้ามหมอนี่ทันได้เลย

“ไม่มากไปกว่านายหรอกเท็ด หึๆ”

เสียงหัวเราะในลำคอและคำพูดรู้เท่าทันของน้องชายฝาแฝดทำให้ทริสตันเลิกสนใจหมอนี่ทันที เขาแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายแล้วแทบจะไล่เตะส่งให้ดรัสตันไปให้พ้นๆ หน้าเขาโดยไว

“ไป แด๊ดกับแม่เรียกแล้ว แกควรไปอธิบายดีๆ ว่าทำไมเปลี่ยนตัวเจ้าสาวเป็นน้องพีชได้”