พรหมเกี่ยวใจ

ไอ้เด็กเมื่อวานซืน

“มันทนไม่ไหว เจ้ทนอะไรแย่ๆ แบบนี้มานานเกินไปแล้ว” พวงชมพูตอบออกมาเสียงเย็น หลายเดือนที่ผ่านมานี่เธอโดนโขกสับตลอด ถึงเวลาที่เธอต้องปลดแอกตัวเองเสียที ไม่อย่างนั้นเธอก็ต้องแบบนี้เรื่อยไป แล้วหัวหน้าก็จะแอ็ดวานซ์ขึ้นเรื่อยๆ ความประสาทแดกที่มีอยู่แล้ว มันน่าจะอัพขึ้นไปหลายเลเวล หากว่าเธอยังไม่ยอมที่จะตัดสินใจออกไปจากตรงนี้

“แล้วถ้าออกไปแล้วเจ้จะไปทำอะไรล่ะ” น้องสาวผู้แสนดีแล้วก็อยากรู้ไปหมดทุกเรื่องก็ไม่รอให้ตัวเองสงสัยอะไร เจนแซดอย่างเธอถามออกไปทันที โดยไม่ยั้งคิดแต่อย่างใด

“ยังไม่รู้ ขอไปเที่ยวคลายเครียดก่อนแล้วกัน ชีวิตนี้ถวายให้งานมานานเกินไปแล้ว” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม บอกตรงๆ ว่าการตัดสินใจลาออกจากงานมันทำให้เธอสบายใจขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ นี่ล่ะมั้งเรื่องทุกข์ใจที่มันไม่ควรจะต้องรีรออะไร การออกไปจากที่ที่เต็มไปด้วยความท็อกซิกแบบนี้ มันคือการตัดสินใจที่ถูกต้องสินะ

“เจ้นี่มันไอดอลของน้องจริงๆ น้องอยากเด็ดขาดได้แบบนี้จัง” ปาวรีเอ่ยออกมาด้วยท่าทางชื่นชม เพราะถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับตัวเธอ เธอคงไม่กล้าตัดสินใจอย่างรวดเร็ว อย่างที่รุ่นพี่ของเธอทำอยู่ในตอนนี้

“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องมาเอาเป็นตัวอย่างเลย อย่างเจ้เนี่ยเขาเรียกขาดสติ ทำไปด้วยอารมณ์ ไม่ต้องมาชมเลย” เพราะสิ่งที่เธอทำมันไม่ใช่เรื่องดี การออกจากงานที่เดิม ทั้งที่ยังไม่ได้งานที่ใหม่ เธอก็เลยไม่อยากให้รุ่นน้องมาเอาเป็นตัวอย่าง เดี๋ยวออกไปอดมื้อกินมื้อมันไม่คุ้มสักนิดเลย

“ไม่ว่ายังไงเจ้ก็คือไอดอลของน้องอยู่ดี” ปาวรีชื่นชมความกล้าของรุ่นพี่ แต่เธอคงไม่มีทางทำอย่างรุ่นพี่ได้หรอก ก็เพราะว่าเธอใช้เงินเก่ง แล้วมีเงินเก็บ ถ้าออกแบบนี้แกลบรอให้เธอบริโภคอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย

“เอาเถอะจะว่ายังไงก็แล้วแต่ แค่อย่าทำตามก็พอ” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางชื่นชมของน้องสาวคนสนิทที่มันออกมาจากใจจริงๆ

“แน่นอนเจ้ ว่าแต่หัวหน้าล่ะ เขาไม่ว่าอะไรบ้างเหรอที่เจ้ตัดสินใจออก” นอกจากจะเรื่องรุ่นพี่คนสนิทแล้ว เรื่องของหัวหน้าก็ทำให้เธอสงสัยไม่น้อยเช่นกัน