พรหมเกี่ยวใจ

ไอ้เด็กเมื่อวานซืน...1

“เขากลัวจะตายอยู่แล้ว กลัวโดนตรวจสอบน่ะสิ งานนี้เจ้ใส่เต็ม คงไม่สงบสุขอีกนานเลยล่ะ ก็เตรียมรับอารมณ์ที่ขึ้นลงของป้าเขาหน่อยแล้วกัน ไม่มีเจ้เป็นกระโถนแล้วดูแลตัวเองให้ดีล่ะ” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจ นั่นเพราะว่าเวลาไม่กี่เดือนที่เพ็ญพรมาเป็นหัวหน้าเธอ เธอพอจะเดานิสัยของเพ็ญพรได้ คนแบบนี้ไม่มีทางที่จะเป็นคนดีได้หรอก เพราะว่าจิตใจเธอหยาบเหลือเกิน มันต้องมีบ้างแหล่ะที่จะฟาดงวงฟาดงากับใครบ้างล่ะ

“สัญญาว่าจะดูแลตัวเองอย่างดีเลยเจ้” ปาวรีเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าจะใจหายเท่าใด แต่เธอก็เคารพในการตัดสินใจของรุ่นพี่ เพราะฉะนั้นเธอจะไม่พูดอะไรที่จะทำให้พวงชมพูเป็นห่วงเธออย่างเด็ดขาด

“ดีมาก งั้นมาทำงานที่เหลือต่อจากวันนี้ให้ดี ก่อนที่เจ้จะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะนั่งลงที่โต๊ะแล้วเริ่มที่จะเคลียร์งาน ส่วนปาวรีก็เริ่มทำงานของตนเองเหมือนกัน

แล้วเวลาทำงานที่เหลืออีกเพียงสิบห้าวันของพวงชมพูก็หมดลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม้ว่าจะมีผู้จัดการฝ่ายบุคคลพยายามเรียกเธอไปปรับความเข้าใจกับเพ็ญพร แต่ปาวรีก็ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว บาดแผลที่มันเกิดขึ้นแล้ว มันไม่มีทางเลือนหายไปหรอก แล้วยิ่งแผลเป็นอย่างที่เพ็ญพรทำกับเธอแล้ว มันไม่มีทางหายไปหรอก ต่อให้แผลหายดี แต่มันก็ยังทิ้งร่องรอยเอาไว้ในความทรงจำเสมอ ดังนั้นเธอจึงยืนยันคำตอบเดิม นั่นก็คือการลาออก ส่วนเพ็ญพรก็ต้องรับกรรมของตนเองไป นี่เป็นเรื่องที่ยุติธรรมที่สุดแล้ว

“ลาก่อน คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ” พวงชมพูหันไปมองตึกสูงตระหง่านที่เป็นที่ตั้งของสถานที่ทำงานที่เธอผูกพันมากว่าแปดปี และตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะเป็นความหลัง นับจากวันนี้เธอจะไม่ใช่พนักงานของที่นี่อีกต่อไป