4 You’re mine ของผม
1154 คำ
ข้อความบนกระจกเขียนด้วยลิปสติก "You're mine โทรหาผม 089-9998xxx หรือให้ผมล่าคุณ" ลิปสติกสีชมพูส้มนู้ดอมชมพู ข้อความเจ้ากรรมนายเวรนั่นเขียนด้วยลิปสติกแบรนด์เนมแท่งโปรดของเธอ
วอแวยืนอึ้งอยู่ชั่วอึดใจ เรียกว่าสตั้นท์ไปสามสิบวินาที ก่อนวิ่งปราดเข้าไปที่หน้ากระจก เธอไม่ได้สนใจข้อความในกระจกแม้แต่น้อย เธอมองบนกระจกอย่างขุ่นเคือง ห้วงอารมณ์ผสมผสานระหว่างเด็กถูกแย่งของเล่นกับอารมณ์เหมือนเด็กอายุห้าขวบที่ถูกพี่ชายแกล้ง
"โถ่ ลิปสติกแท่งใหม่ของฉัน" เธอโอดครวญ
"ไอ้บ้า ได้ฉันแล้วยังเอาลิปสติกไปเขียนบนกระจกอีก มันแพงนะเว้ย กว่าจะเก็บเงินซื้อมาได้ เสิร์ฟเบียร์กี่ทาวเวอร์รู้บ้างไหม"
วอแวมีอาชีพเสริมคือเป็นสาวเชียร์เบียร์ เธอมีแพสชั่นหรือความหลงใหลในการแต่งหน้า เงินที่ได้มาเธอเอาไปซื้อเครื่องสำอางแบรนด์เนมมาเพื่อแต่งหน้าไปทำมาหากิน
เธอแต่งหน้าลงคลิปในแอปต่าง ๆ มีผู้ติดตามเธอพอสมควร ลิปสติกที่ถูกเอาไปเขียนบนกระจกจึงสร้างความโมโหให้เธอเป็นอย่างมาก มันคือลิปติกลูกรักแท่งโปรดของเธอ
"โธ่ มาเย่ฉันแล้วยังเอาลิปสติกฉันไปปู้ยี่ปู้ยำอีก ไอ้โรคจิต" วอแวสบถ
วอแวแทบน้ำตาตก มีอย่างที่ไหน เสียตัวจนน้องสาวระบมแล้วยังมาเสียลิปสติกแท่งโปรดใหม่ล่าสุดอีกไปเกินครึ่งแท่ง
"ไอ้ผู้ชายซังกะบวย เอาลิปสติกฉันคืนมานะ ฮือ ๆๆๆ"
วอแวเริ่มร้องไห้เพราะเสียดายลิปสติก เธอยกมือถูไปบนบานกระจกอย่างเคียดแค้น มือหนึ่งปาดน้ำตา และก้มมองลิปสติกของตัวเอง เธอหันไปเห็นกระเป๋าเธอเปิดอ้าอยู่ มีสิ่งหนึ่งตกลงแตกกระจายอยู่ที่พื้น
"นะ นั่น มัน....กรี๊ดดดดด" วอแวกรีดร้องเมื่อมองเห็นชิมเมอร์หน้าเงาตลับละพันกว่านอนตายสนิท ผงชิมเมอร์กระจายเป็นวงสวยอยู่ที่พื้น
เครื่องสำอางอีกชิ้นของเธอตกออกจากกระเป๋า ไอ้บ้านั่นคงไม่ได้ดูอะไรเลย ชิมเมอร์ลูกรักของเธอตกแตกกระจาย
"ไอ้คนเลว ฮือ ๆ " วอแวเริ่มคร่ำครวญไปกับการสูญเสียเครื่องสำอางราคาแพงถึงสองชิ้นในเวลาเดียวกัน
"อย่าให้เจอตัวนะ แม่จะบีบไข่ให้หน้าเขียวเลย" วอแวเกรี้ยวกราด มือเล็กเรียวกอบชิมเมอร์ราคาแพงใส่ตลับ ถึงจะตกแตกไปแล้วก็ยังโกยไปใช้ได้อยู่ คนมันไม่มีเงินซื้อใหม่นี่หว่า ตลับละพันกว่าก็แบ่งจ่ายผ่านแอปซื้อสินค้าตั้งสามเดือน
"หอกหัก!" วอแวยังด่าไม่หยุด
เธอมองรอยลิปสติกที่ยังเปื้อนเลอะเทอะเพราะเธอเอามือถูระบายอารมณ์
สายตาของหญิงสาวทั้งเหม็นเบื่อผสมกับความกรุ่นโกรธ นี่อะไรกัน? นอกจากเยเย่มารูโกะเธอเสร็จ ยังทำสิ่งของเธอเสียหายด้วย
ผู้ชายแบบนี้น่ะเหรอ ชิ! เธอไม่มีวันโทรหาก็แล้วกัน
"ฉันไม่ได้เป็นเหยื่อนะค๊า อยากล่าก็มาสิคะ เสือเหมือนกันกลัวที่ไหน" วอแวเบ้ปากใส่กระจก มองซ้ายมองขวาว่าไม่มีใครอยู่แน่นอน
เด็กสาวอายุสิบแปดปีไม่ได้คร่ำครวญเสียดายความสาว เวอร์จิ้นที่เสียไป เธอเปรียบความสาวกับน้ำแข็งละลายในแก้วเหล้า ละลายไปแล้วเรียกคืนไม่ได้หรอก เธอโมโหเรื่องเครื่องสำอางเธอเสียหายต่างหาก
ร่างเพรียวอาบน้ำชำระล้างคราบคาวใคร่ ใช้มือถูส่วนสงวนอย่างแผ่วเบา พร้อมก่นด่าผู้ชายที่เธอไม่เคยรู้จักแต่ดันเผลอมีอะไรลึกซึ้งด้วย
เธอก้มเช็คของหลายครั้ง ไม่แน่ใจว่าเสียหายไปมากขนาดไหน แล้วใครมันจะรับเคลม
การเมาจนภาพตัด การพาตัวเองไปอยู่ในที่ล่อแหลมเช่น ผับ บาร์ การดื่มจนไร้สติ ก็ต้องจบลงอย่างทุเรศทุรัง เธอไม่โทษเขาเพราะเรื่องระหว่างเราคือความผิดพลาดที่นำไปสู่ศึกบนเตียงอันเสียวสะท้าน
วอแวโทษตัวเอง กังวลเรื่องการจัดการปัญหาที่ตามมาคือต้องไปพบแพทย์เพื่อรับยาเป๊ป PEP หรือ ยาต้านเอดส์แบบฉุกเฉินมากินให้เร็วที่สุดภายในเวลา 72 ชั่วโมง เพื่อต้านไวรัสและลดโอกาสการรับเชื้อเข้าสู่ร่างกาย แถมต้องกินไปอีก 28 วัน
"โอ๊ย เครียดเว้ยยย"
วอแวกำลังสรรเสริญการตายของพรหมจรรย์ จบสิ้นแล้วกับความสาวที่รักษามาตั้งแต่เกิดจนโตเป็นสาว อุตส่าห์หวงแหนไว้ให้สำหรับผู้ชายร่ำรวยที่เธอจะจับทำสามีในอนาคต
"โธ่ เสียตัวแล้วยังต้องเสียเงินไปหาหมอเอายาต้านเอดส์มากินอีก แสบก็แสบ เครื่องสำอางก็เละ อร๊าย ฉันอยากฆ่าแก ไอ้คนบ้า"
วอแวตะโกนอยู่ในอ่างอาบน้ำจากุชชี่หรูหรา เธอเอาแขนตีน้ำแบบอาบน้ำไปโมโหไป ดวงกุดเพราะเกิดจากการทำตัวเองล้วน ๆ เธอไม่ได้โมโหโชคชะตา วอแวยอมรับความผิดพลาดอันเกิดจากความเมา
"แล้วไหนยังจะรอยคิสมาร์คนี่อีก คนอะไรดูดได้ทั่วตัว ชาติก่อนเกิดเป็นปลา sucker รึไง" เธอยกขาขึ้นมาดู รอยดูดยังปรากฎอยู่ที่ปลีน่องขาว บนหลังเท้ายังมีอีก
"ว๊ากกก อีตาบ้า เท้าก็ยังดูด โอ๊ย ยอมใจ"
นางสาววอแวรีบอาบน้ำ สวมเสื้อผ้าชุดเดิมอย่างลวก ๆ เธอคิดถึงเพียงยาต้านเอดส์และจะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เด็กสาวสำรวจเงินในกระเป๋าแล้วถอนหายใจโล่งอก
"เฮ้อ! อย่างน้อยก็ไม่ได้ถูกรูดทรัพย์" เธอนับเงินในกระเป๋าที่ยังมีเท่าเมื่อวาน เธอมีเงินแค่พันกว่าบาท
หัวใจของวอแวแทบเต้นผิดจังหวะเมื่ออีกช่องหนึ่งในกระเป๋าสตางค์มีเงินแบงก์หนึ่งร้อยดอลล่าร์ยัดแน่นอยู่ วอแวมือสั่นรีบเอาออกมานับอย่างรวดเร็ว แบงก์หนึ่งร้อยดอลลาร์ 40 ใบ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด! ฉันไม่ใช่อีตัวนะ"
วอแวมองซ้ายมองขวา รีบเก็บเงินจำนวนนั้นแยกออกมาใส่ในช่องกระเป๋าที่มีซิป เธอรูดซิปอย่างระมัดระวัง แล้วรีบย่องออกจากห้องโดยไม่ได้สนใจโทรหาเจ้าของเบอร์โทรศัพท์บนกระจก
ชายหนุ่มสูบซิการ์พ่นควันลอยคลุ้งออกจากปาก สายตาจดจ้องดูทุกการกระทำของเธอแพร่ภาพผ่านกล้องวงจรปิดไปบนชั้นเพนท์เฮาส์ของโรงแรมดิ อาร์มาชจฺ
"ไม่ยอมโทรมา คงอยากเล่นซ่อนหาสินะ" มือใหญ่วางมวนซิการ์แฮนด์เมดลงบนจานคริสตัลขอบทอง
ดวงตาเป็นประกายอย่างเสือที่เห็นเหยื่อกำลังหนี
I already said You’re mine ประโยคพึมพำจากริมฝีปากระเรื่อย้ำว่าคุณเป็นของผม
- ผู้เขียน
