บทส่งท้าย
ทุกคนพากันอึ้ง แม้แต่เอื้องอรุณเองก็เถอะ
“พ่อเลี้ยง!!!” สองสาวกรี๊ดลั่น ก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปอย่างกับคนบ้า แล้วเสียงรถยนต์ก็ดังขึ้นก่อนจะแล่นตะบึงออกไปอย่างเร็ว
มหาลักษณ์หัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันมาเห็นหน้าเอื้องอรุณที่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ เห็นหน้าของนิธิและคนงานที่ยังช็อคไม่หาย
“เฮ๊ย! เป็นอะไรกันเนี่ย ไม่มีงานทำกันรึยังไง หรือว่าอยากโดนไล่ออกอีกคน”
ขาดคำนั้น นิธิและคนงานก็รีบแยกย้ายกันไป ไม่ใช่เพราะกลัวโดนไล่ออก แต่ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใคร...
“พ่อเลี้ยงคะ” เอื้องอรุณมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม “พูดอะไรออกไปรู้ตัวรึเปล่าคะ”
“รู้ตัวสิ ไม่ได้เมาซะหน่อย”
“มั่นใจนะคะว่าไม่ได้เมา”
“สติดีอยู่น่า”
“แล้วใครตกลงจะแต่งงานด้วยคะ”
“อ้าว ก็เธอไง ไหนบอกว่าจะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตไง ยังไม่ทันข้ามวันเลย ลืมซะแล้ว”
“เปล่าลืมนะคะ แต่...” เธอยังไม่ทันจะพูดออกมา เขาปิดปากเธอด้วยริมฝีปากเสีย
