เหลือเพียงเศษใจ

ความรู้สึกที่ผิดแผก 2

เพลิงครามยังคงเพิกเฉยต่อคำพูดณหทัยที่ขู่เขาฟ่อๆ สายตาเยียบเย็นยังคงโฟกัสอยู่ที่เรือนร่างบอบบางจนแน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน อดนึกโมโหไม่ได้ ณหทัยตัวเล็กแค่นี้ คิดบ้าอะไรถึงได้มาวิ่งตามโจรวิ่งราวอย่างไม่กลัวตาย ยิ่งมันมีอาวุธร้ายอยู่ในมือแบบนั้น เกิดเธอโชคร้ายไม่ได้มาเจอเขาเข้าพอดี เขาไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

จู่ๆ ความกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นก็ผุดขึ้นมา ทำให้เขายิ่งโกรธจนเผลอตวาดคนในอ้อมแขนว่า

“แค่เงินไม่กี่บาท เธอถึงกับไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลยรึไง”

ณหทัยชะงัก ก่อนจะเหยียดยิ้มมองเขาเหมือนตัวประหลาด ให้ตายก็เชื่อไม่ลงว่าเพลิงครามจะมีแก่ใจเป็นห่วงเธอ แม้คำพูดคล้ายจะชวนให้เข้าใจผิดอย่างนั้นก็ตามที

“นี่มันตัวฉัน ชีวิตของฉัน คุณมาเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ”

“ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของเมย์ คิดเหรอว่าฉันจะชายตาแล”

“ก็ไม่ต้องแลสิ ใครใช้ให้คุณมายุ่งวุ่นวายกับฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้ต้องการเลยสักนิด กลับไปดูแลคู่หมั้นของคุณให้ดีๆ เถอะ อย่าให้วิ่งเพ่นพ่านไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครเขา”

“ตัวเองไม่ดี ยังมีหน้าไปโทษคนอื่นอีก คนแบบเธอนี่มันทำบุญด้วยไม่ขึ้นจริงๆ”

“ใครจะไปแสนดีเป็นที่หนึ่งเหมือนคู่หมั้นคุณล่ะ คุณไม่ชอบฉันก็ไม่จำเป็นต้องมาสนใจฉันเลย เพราะฉันเองก็ไม่ได้ชอบคุณเหมือนกัน”

“แน่ใจเหรอ?” เขากระตุกยิ้ม ถึงณหทัยจะไม่เคยบอกว่ารักเขา แต่สายตาและการกระทำของเธอฟ้องชัดว่ารักเขาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่แอบมองแอบตาม แถมยังเพียรส่งของขวัญมาให้เขาอยูตั้งนานหลายปีหรอก ตอนนี้จะแกล้งทำเป็นปากไม่ตรงกับใจไปเพื่ออะไร

คงอยากเรียกร้องความสนใจจากเขาจริงๆ ล่ะสิท่า...

ณหทัยเชิดหน้าจ้องตาเขาอย่างเมินเฉย ไม่มีเหลือเลยความรักในแววตา เอ่ยกับเขาอย่างเด็ดเดี่ยวทุกคำว่า

“อย่ามั่นใจนักเลยค่ะ คนเรามันเปลี่ยนกันได้ เมื่อก่อนฉันอาจจะเคยหลงผิด แต่ตอนนี้ฉันรู้เช่นเห็นชาติคนอย่างคุณแล้ว ฉันไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเมื่อก่อนแน่ สบายใจได้ต่อไปฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีก ไม่มองไม่ตามและไม่มีทางสนใจคุณด้วย ฉันจะ ‘ไม่รัก!’ คุณอีกแล้ว”

สีหน้าของเพลิงครามมืดครึ้มลงทันตาตัดกับดวงตาที่ลุกโชน ในความอึ้งงันที่ไม่ทันตั้งตัว เสียงหัวใจเขาปฏิเสธบอกว่าไม่ใช่ เขาไม่เชื่อคำพูดของเธอเลยสักคำ

“ทำไม?” เขาเค้นเสียงถามอย่างยากลำบาก รู้สึกว่าริมฝีปากหนักอึ้งจนแทบจะพูดไม่ออก ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าลำคอเหมือนถูกอุดตันอย่างไรชอบกล

ณหทัยยิ้มเยาะไม่คิดจะตอบคำถามเขาทั้งสิ้น เรื่องบางเรื่องเพลิงครามลืมไปแล้วก็ดี เธอเองก็อยากจะลืมเหมือนกัน แล้วทำไมจะต้องรื้อฟื้นขึ้นมาประจานตัวเองอีกรอบด้วยล่ะ

อาศัยตอนที่เขายังนิ่งอึ้ง เธอฉวยกระเป่าเงินจากมือเขามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสะบัดตัวผลักเขาผละออกไป แล้วรีบสาวเท้าเดินหนีเข้าไปในร้านเสื้อผ้าทันที มั่นใจว่าผู้ชายแข็งกระด้างอย่างเพลิงครามคงไม่ตามมาราวีเธอถึงในนี้แน่

หญิงสาวหลบมุมแอบมองจนแน่ใจว่าไม่เห็นเงาเขาอยู่แถวนี้แล้ว จึงเดินออกจากร้านอย่างระแวดระวังเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าต่อ ผู้ชายคนนี้ไม่มีผลต่อความรู้สึกเธอมากขนาดนั้นแล้ว ทำไมจะต้องแคร์ด้วย เธอเดินเข้าร้านที่อยู่อีกโซนหนึ่ง เลือกเสื้อผ้าภายในร้านอย่างสบายใจ เพราะเป็นสไตล์น่ารักเรียบๆ แบบที่ชอบ เธอได้เสื้อเชิ้ตสองตัว ชุดสูทแยกเสื้อกับกางเกง และชุดเดรสยาวเหนือเข่ามาอย่างละชุด ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลอง

“อุ๊ย!” ณหทัยอุทานอย่างตกใจ เมื่อถูกผลักเข้ามาจนแผ่นหลังชิดผนัง ดวงตาคู่กลมเบิกโตที่เห็นเพลิงครามตามเข้ามาติดๆ แถมยังจัดการปิดประตูล็อกกลอนเสร็จสรรพ

“คะ คุณเข้ามาทำไม?” ทำไมเขายังอยู่อีก ไม่ใช่ว่าโมโหเธอหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนจากไปแล้วหรือ...

ดวงตาคมลึกที่มืดมนเหมือนจะดูดเธอลงไปในนั้น ทำให้ณหทัยนึกกลัวจนขยับตัวไม่ได้ คล้ายเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอเดาใจไม่ถูกว่าเพลิงครามคิดจะทำอะไรกันแน่ แค่พริบตาเดียวเขาก็เข้าประชิดตัวเธอจนแทบไม่มีที่ว่างระหว้างกาย สองแขนท้าวยันผนังห้องกักขังเธอ ก่อนจะยิงคำถามเสียงเย็นบีบให้เธอตอบว่า

“ที่เธอเลิกชอบฉัน เพราะมีผู้ชายคนใหม่แล้วงั้นสิ”

ผู้ชายใหม่?

ณหทัยขมวดคิ้วงุนงงสงสัย เขาหมายถึงใคร ยิ่งไปกว่านั้นเขาเข้ามาหาเรื่องเธอถึงในนี้อย่างไร้ยางอายเพราะเรื่องแค่นี้น่ะหรือ...

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“ตอบมา! เธอกับมันไปถึงขั้นไหนแล้ว ถึงได้กล้านั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กันกลับมา” ซ้ำยังกอดกันกลมจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว

ณหทัยเพิ่งถึงบางอ้อ วันนั้นเขาคงเห็นเธอกับนเรนทร์สินะ แต่แล้วยังไงล่ะ ทำไมเธอต้องอธิบายด้วย เพลิงครามมีสิทธิ์อะไรคาดคั้นสอบสวนเธอ เป็นตำรวจรึไง เขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่เธอไม่อยากจะเฉียดเข้าใกล้ด้วยซ้ำ

“คุณเป็นอะไรกับฉันล่ะ ทำไมฉันต้องตอบคุณด้วย แฟนกันก็ไม่ใช่”

“’ งั้นเป็นมันตอนนี้เลยมั้ย”

“ว่าไงนะ” ณหทัยไม่แน่ใจ คิดว่าตัวเองหูแว่วไปเอง

“....”

เพลิงครามขบกรามเอาแต่นิ่ง เขาคงบ้าไปแล้วถึงได้พูดออกไปอย่างนั้นโดยไม่ทันยั้งคิด ในสมองเอาแต่คิดเรื่องเธออย่างไม่มีเหตุผลและพูดออกมาไม่ได้ อารมณ์ร้ายๆ พาลให้หงุดหงิดจนไม่เป็นทำอะไร มันติดอยู่ในใจจนต้องตามมาหาคำตอบจากปากเธอถึงที่ ทั้งที่นี่ไม่ใช่ตัวเขาเลย เขาเกลียดคนที่ชอบเซ้าซี้ตามตอแยไม่เลิก

แต่ตอนนี้เขาดันเป็นเสียเอง!

หัวใจและความคิดของเขาตีรวนยุ่งเหยิงไปหมด ความอึดอัดที่ไม่ได้รับการระบายทำให้ชายหนุ่มหัวเสียจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ยิ่งเธอเอาแต่ยิ้มเยาะไม่ตอบคำถามเขาก็ยิ่งหัวเสียหนัก สมองสั่งการให้ลงโทษคนที่กล้าแข็งข้อ มือหนาพุ่งรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือศีรษะ กายแกร่งกดทับตัวเธอแนบแน่นจนขยับไม่ได้

“จะทำอะไร!?”