เหลือเพียงเศษใจ

บทที่ 2 ความรู้สึกที่ผิดแผก 3

ถามยังไม่ทันขาดคำ ริมฝีปากหยักหนาก็จู่โจมตะโบมจูบเธอ ณหทัยเบี่ยงหน้าหลบพัลวัน เป้าหมายจึงเปลี่ยนเป็นลำคอระหงแทน เพลิงครามฝังรอยฟันขบงับ ซุกไซ้จมูกโด่งรุกรานตามลาวาที่ปะทุคุกรุ่นอยู่เต็มอก อ้าปากดูดดึงขบเม้มสร้างรอยจูบวาบหวามทั่วผิวขาว ลากริมฝีปากฉกจูบที่กลีบปากอิ่มเต็มตื้น คลุกเคล้าสอดลิ้นลึกล้ำกวาดต้อนรุกไล่ลิ้นเธอให้ยอมจำนน บดจูบอย่างหนักหน่วง ดวงตาขุ่นเข้มเหมือนจะดูดกลืนเธอเข้าไปทั้งตัว ไม่ให้เหลือแม้แต่ลมหายใจ

“อื้อ...อ...” ณหทัยพยายามขัดขืน แต่อย่างไรก็สู้แรงผู้ชายกำยำที่ผ่านการฝึกหลักสูตรหน่วยทหารอย่างเข้มข้นไม่ได้ เพลิงครามล็อกหลังคอเธอ ประกบจูบแน่นสนิทชนิดไม่มีทางหลีกหนี ร่างกายหนั่นแน่นบดเบียดเนื้อตัวนุ่มนิ่มจนรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้ออกและหน้าท้อง ลิ้นร้ายยังคงพัวพันดุนดันรัดลิ้นเธอไม่ยอมห่าง ริมฝีปากที่ถูกบดเคล้าอย่างเร่าร้อนแดงก่ำเพราะพิษจูบ

บ้าเอ๊ย...เขามาจูบเธอทำไม ไอ้คนเลว!!!

โทสะพลุ่งพล่านอยู่ในใจณหทัยจนลุกท่วม ดวงตาวาววับโชนแสงขณะกัดลิ้นเขาเต็มๆ ไม่คิดจะยั้งแรง จนได้ลิ้มรสกลิ่นคาวเลือดภายในปากเธอ

“ซี้ด...!”

หญิงสาวยิ้มเยาะมองผลงานตัวเองอย่างสะใจ ก่อนจะจ้องตากับคนร้องที่ส่งเสียงโอดโอยพลางยกมือแตะริมฝีปากตัวเอง ดวงตาคมลึกลุกโชนเมื่อเห็นหยดเลือดบนปลายนิ้ว ก่อนจะมองเธอตาขุ่นจัดที่บังอาจกล้าทำร้ายเขา ณหทัยยิ้มเย้ยอย่างไม่กริ่งเกรง ซ้ำยังฝากฝังถ้อยคำเสียดสีแกมข่มขู่กลับมาอีกว่า

“ถ้ายังกล้าแตะต้องฉันอีกละก็ ฉันจะจัดการคุณ”

เพลิงครามเหยียดยิ้ม แต่ดวงตาไม่ยิ้ม ทั้งถูกใจและไม่สบอารมณ์ เกิดมาเพิ่งมีเธอคนแรกที่กล้าขู่เขา

“จัดการฉัน?” เขาเลิกคิ้วอย่างขบขัน มือเรียวยาวเชยคางเธอขึ้นสบตากัน “น้ำหน้าอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ ตัวเท่ามดแท้ๆ”

“แน่จริงก็ลองปล่อยฉันสิ ฉันจะชกคุณให้หน้าหงายเลย”

ณหทัยร้องท้าเหยงๆ ทำตาลุกตาวาวราวกับน่ากลัวเสียเต็มประดา แต่กลับน่าเอ็นดูในสายตาเขาเสียมากกว่า เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ขู่ฟ่อพลางยกมือขึ้นตบขวับๆ ยามที่รู้สึกหวาดกลัวเมื่อมีภัยมา เห็นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ปนมันเขี้ยว ผู้หญิงปากร้ายป่าเถื่อนแบบนี้ เขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน ต้องสั่งสอนให้หลาบจำเสียบ้าง!

เพลิงครามอาศัยพละกำลังที่เหนือกว่าจับตัวเธอกดติดกำแพงแล้วประกบจูบร้อนแรงอีกครั้ง ถึงณหทัยจะระวังตัวแล้วก็ยังไม่อาจต่อต้านเขาได้ เขาตะโบมจูบปากเธอราวกับคนหื่นกระหาย ตวัดลิ้นปัดป่ายโรมรันลิ้นเธอ ดูดดึงปลายลิ้นแรงๆ จนเธอซ่านสยิวทั้งตัวเสียววาบจรดปลายเท้า ร่างกายอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างไร้เรี่ยวแรงเหมือนถูกกระแสไฟช็อก ปล่อยให้เขาบดเบียดคลุกเคล้าจูบเธออย่างดูดดื่มลึกซึ้ง แลกลิ้นดูกลืนรสชาติของอีกฝ่ายและคาวเลือดของเขาภายในอุ้งปากเธอ

ณหทัยเอนซบกายแกร่งไม่รู้ว่านานเท่าไรที่จูบวาบหวามรัญจวนใจครั้งนี้ดำเนินไป กว่าชายหนุ่มจะยอมถอนริมฝีปากออก ก็ทำเอาเธอหูอื้อตาพร่าคล้ายจะขาดใจตายเสียให้ได้ ท่อนแขนล่ำสันโอบแผ่นหลังพาดลงไปถึงเอวคอดกอดกระชับมั่น กันเธอเลื่อนไถลทรุดลงไปก่อนอยู่บนพื้น เขาก้มมองเธออย่างเป็นต่อ มุมปากกดลึกกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้มที่ทำเอาเธอเจ็บใจ แต่พูดไม่ออกเพราะมัวแต่หอบหายใจ ทำได้แค่เม้มปากจ้องหน้าเขายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ

เพลิงครามนิ่วหน้าราวกับเจ็บแทนเธอ เคลื่อนปลายนิ้วลูบคลึงไปบนกลีบปากอิ่มที่แดงก่ำน่าหลงใหล กดคลึงเป็นเชิงเตือนให้รู้ว่าห้ามเธอเม้มปาก เพราะเขาไม่ชอบ รอจนเธอถลึงตามองเขานิ่งๆ จึงเผยสีหน้าพอใจ ก้มกระซิบที่ข้างหูว่า

“นี่คือค่าตอบแทนที่ฉันช่วยเธอจับโจร”

เขากดจูบหนักๆ บนใบหูของเธอทิ้งท้าย แล้วจึงผละตัวออกห่างรีบเดินออกจากห้องลองเสื้อราวกับหนีห่ากระสุน ไม่สนใจเสียงด่าทอที่ดังไล่หลังอย่างแค้นเคืองว่า

“ไอ้บ้า!” ก่อนที่หญิงสาวจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ยกมือลูบหน้าอย่างสิ้นหวัง

เพลิงครามหน้าเครียด ไม่โกรธเธอเลยสักนิด ณทหัยด่าเขาถูกทุกคำ เขามันบ้าจริงๆ นั่นละ ทั้งที่ตัวเองมีพันธะกับพี่สาวของเธอ แต่กลับมาทำตัวรุ่มร่ามไม่ให้เกียรติเธอแบบนี้ ไม่ใช่แค่บ้า แต่เข้าขั้นเลวเลยด้วยซ้ำ เขาจึงต้องรีบหยุดตัวเองโดยด่วนก่อนที่จะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ตามใจตัวเอง

หลังจากนี้เขาจะคอยเตือนใจตัวเองให้จงหนักว่าห้ามยุ่งกับณหทัยอีก เลิกสนใจไปเลยยิ่งดี เพราะเขามีเมษยาอยู่แล้วทั้งคน อย่าให้อารมณ์แค่ชั่ววูบมาสั่นคลอนความสัมพันธ์ที่มีมาอย่างยาวนานได้เด็ดขาด เพราะมันไม่คุ้มกันเลยสักนิด

ณหทัยแบกร่างกายและจิตใจที่อ่อนล้าเดินออกจากร้าน ความคิดค่อนข้างสับสนในสิ่งที่เพลิงครามทำกับเธอ เขาเกลียดเธอ แล้วมายุ่งกับเธอทำไม ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ มองเมินเหมือนไม่รู้จักกันไปเลยยังดีเสียกว่าจะกลับมาสร้างความว้าวุ่นให้หัวใจเธออีกอย่างนี้...

เขาต้องการอะไรกันแน่?

เธอครุ่นคิดไม่เข้าใจจนปวดหัว จึงหลับตาลงผ่อนลมหายใจสลัดความสับสนทิ้งไป เลือกที่จะไม่ใส่ใจ ชีวิตเธอทุกข์พออยู่แล้ว ไม่อยากเพิ่มเรื่องของเพลิงครามเข้ามาทำให้จิตใจหดหู่ไปมากกว่าเดิม ก็แค่ผู้ชายงี่เง่าคนหนึ่ง ไม่มีค่าพอให้เธอต้องมานั่งคร่ำครวญคิดถึง

ผ่านแล้วก็ให้มันผ่านเลยไปเถอะ...

ณหทัยเบนเป้าหมายจากร้านเสื้อผ้าไปยังโซนอาหาร อยากจะหาอะไรอร่อยๆ กระแทกปากให้อารมณ์ดีสักหน่อย แต่โลกมันช่างกลมหรือไม่ก็ห้างนี้คับแคบจนน่าเกลียด เธอถึงได้เดินวนกลับมาเจอเขาอีกจนได้ แถมคราวนี้ไม่ได้มาคนเดียว ยังพ่วงพี่สาวที่เธอชังขี้หน้ามาด้วยอีกคน

ก็ว่าทำไมถึงเจอเพลิงครามที่นี่ ที่แท้เขาก็พาเมษยามาชอปปิงปลอบใจนี่เอง เอาเถอะ...คงจะเป็นคราวซวยของเธอที่หนียังไงก็ไม่พ้นพวกคนที่น่ารังเกียจสักที

เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับเมษยา จึงหมุนตัวหันหลังเดินหนีไปเสียเอง แต่ก็ยังช้ากว่าคนสายตาไวที่พร้อมจะหาเรื่องเธออยู่ทุกเมื่อ