ความรู้สึกที่ผิดแผก 4
999 คำ
“หม่อน...!”
เสียงเรียกขานที่ดีใจไม่ได้ทำให้ณหทัยชะลอฝีเท้าลง กลับเร่งสาวเท้าเร็วขึ้นราวกับวิ่งหนีผี พวกเขาน่ากลัวยิ่งกว่าเจอผีเสียอีก ทว่าคนอย่างเมษยาน่ะหรือจะยอมให้เธอสมหวัง หล่อนวิ่งเข้ามาเกาะแขนเธอไว้อย่างรวดเร็ว สีหน้ายิ้มแย้มซ่อนแววร้ายกาจมองเธออย่างเย้ยหยัน ขณะเอ่ยถามอย่างนุ่มนวลอ่อนหวานว่า
“มาทำอะไรที่นี่”
“เดินเล่น” เธอตอบห้วนๆ มองเมษยาและคนของหล่อนที่เดินตามเข้ามาสมทบด้วยหางตา ปลดมือตัวเองออกแล้วเดินผ่านหน้าพวกเขาไป
“อย่าเพิ่งสิ” ณหทัยกลอกตาเมื่อเมษยาเอื้อมมือมารั้งข้อแขนเธออีกครั้ง อยากสะบัดออก แต่เจ้าหล่อนทั้งบีบทั้งกำแน่นจนปลายเล็บจิกเข้าเนื้อเธอ หญิงสาวหันขวับมาจ้องตาหล่อนวาววับอย่างเอาเรื่อง เค้นเสียงแข็งกร้าวใส่ว่า
“ปล่อย!”
เมษยายอมปล่อยแต่โดยดี ก่อนจะหันมากอดแขนแฟนหนุ่มคล้ายกับกลัวว่าน้องสาวผู้โกรธกริ้วจะทำร้ายหล่อน กระนั้นก็ยังไม่วายฝืนยิ้มเอ่ยปากชวนณหทัยด้วยจิตใจที่อ่อนโยนดีงามว่า
“ไหนๆ ก็มาเจอกันแล้ว เราไปทานข้าวด้วยกันดีมั้ย เมย์กับพี่ครามกำลังจะไปร้านอาหารญี่ปุ่นประจำพอดี หม่อนเองก็ชอบทานไม่ใช่เหรอ ไปด้วยกันเถอะนะ”
ณหทัยแสยะยิ้ม
“ฉันไม่ใช่ขอทาน ไม่จำเป็นต้องรับเศษเดนจากใคร” เงินเธอก็มี อยากกินเธอจ่ายเองได้
“พูดจาให้มันดีๆ หน่อย เมย์อุตส่าห์มีน้ำใจกับเธอ” เพลิงครามขมวดคิ้ว ต่อว่าเธอเสียงเย็น
หญิงสาวแบะปากยักไหล่
“ฉันไม่ได้ขอ” มาเจอหน้าคนที่ใจร้ายกับเธออย่างนี้ ใครจะมีอารมณ์มานั่งกินข้าวกันอีกล่ะ “สาระแนมาทางไหน ก็กลับไปทางนั้นเลย”
“มันจะมากไปแล้วนะ ผู้หญิงอะไร ทำไมถึงได้หยาบคายแบบนี้” เขาตวาดเสียงเข้ม หัวคิ้วยิ่งขมวดมุ่นเป็นร่องลึก
“โทษที ก็ฉันไม่มีพ่อแม่คอยสั่งสอนนี่นา” เธอลอยหน้าตอกกลับคำพูดเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“...”
เพลิงครามสะอึก ไม่ได้คิดจะตอกย้ำซ้ำเติมเธออย่างนั้น เขาแค่ไม่อยากให้ณหทัยพูดคำหยาบจนทำให้คนอื่นมองเธอไม่ดีก็เท่านั้น
“หม่อนอย่าทำแบบนี้เลยนะ เมย์เข้าใจว่าหม่อน...เอ่อ...ไม่พอใจที่คุณพ่อคุณแม่ใส่ใจเมย์มากกว่า แต่เชื่อเมย์เถอะว่าพวกท่านเองก็รักหม่อนไม่น้อยไปกว่าเมย์หรอก”
ณหทัยมองคนพูดที่ตีหน้าซื่อ เมษยามามุกนี้อีกแล้ว ชอบพูดเหมือนกับว่าสงสารเห็นใจเธอ แต่ที่จริงจงใจยั่วยุและใส่ไฟให้เธอดูแย่ในสายตาใครต่อใครต่างหาก พอเธอตอกกลับแรงๆ ก็กลายเป็นว่าเธอเป็นนางร้ายนิสัยหยาบช้า ส่วนหล่อนก็กลายเป็นนางเอกนุ่มนิ่มที่น่ารักแสนดีในสายตาของผู้คน
“เธอเองก็รู้ฐานะดีนี่ว่าเป็นแค่กาฝากในบ้านฉัน แต่ทำทุกอย่างจนยึดครองความรักของพ่อแม่ฉันและสิ่งที่ฉันควรจะได้ไปหมด รวมถึงผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าและเป็นคู่หมั้นตัวจริงของฉันด้วย ฉันก็ยกให้เธอไปแล้ว แค่นี้เธอก็น่าจะพอใจได้แล้วนะ ยังจะโลภมากไปอีกทำไม”
“เมย์ไม่เคยคิดจะแย่งพี่ครามไปจากหม่อนเลยนะ เมย์...เมย์แค่...” หล่อนเอ่ยเสียงเครือเจือแววรวดร้าวด้วยความรู้สึกผิดจับใจ มือที่เกาะแขนเพลิงครามอยู่สั่นเทาเหมือนทนรับข้อกล่าวหารุนแรงที่สาดซัดเข้าใส่หล่อนไม่ไหว ร่างกายโอนเอนเอียงซบอยู่ในอกของเขาที่รองรับไว้พอดี
เพลิงครามขึงตามองเธอราวกับจะจับกินหัวที่กล้าไปรังแกหวานใจของเขา เธอยิ้มเยาะจ้องตาแข่งกับเขา ก็แค่มารยาตื้นๆ ที่มีแต่คนโง่ตาบอดอย่างเขาเท่านั้นแหละที่มองไม่ออก ปล่อยให้เขาร่วมแสดงละครห่วยๆ กับเมษยาไปเถอะ เธอขี้เกียจดูให้เสียสายตา
“ที่ฉันพูดไม่ใช่เพราะอยากจะได้ผู้ชายไม่เอาไหนพรรค์นี้คืนหรอกนะ ต้องขอบใจเธอด้วยซ้ำที่เซ้งต่อความซวยไปจากฉัน แต่ถ้าจะให้ดีทั้งเธอและคนของเธอเลิกมาวุ่นวายกับฉันสักที ถือว่าฉันขอร้องก็ได้ ฉันไม่อยากยุ่งกับเธอ เธอก็อย่ามาหาเรื่องฉัน เพราะถ้าขืนเธอยังมาจุ้นจ้านกับฉันไม่หยุด ฉันเองก็ไม่ติดที่จะทำให้พวกเธออยู่อย่างไม่มีความสุขเหมือนกัน”
ณหทัยส่งสายตาคมกริบมองชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าทะมึน เลยมายังเมษยาเป็นการเตือนทิ้งท้าย ก่อนจะเดินผ่านหน้าพวกเขาไปอย่างไร้ความรู้สึก มีเพียงความเสียดสีเย็นชาที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าเรียบสนิท แอบถอนหายใจคิดว่าหมดเรื่องแล้ว แต่ใครจะคิดล่ะว่าลูกน้องทั้งสองที่ยืนนิ่งอยู่หลังเจ้านายเหมือนยักษ์วัดแจ้ง จู่ๆ จะเดินมาขวางหน้าเธอเสียอย่างนั้น
หญิงสาวหันขวับ เอ่ยถามเสียงขุ่นจัดว่า
“หมายความว่าไง”
เธอมองสบดวงตาคมลึกอย่างเอาเรื่อง เห็นแสงเยียบเย็นพาดผ่านนัยน์ตาบนใบหน้าที่แสนเย็นชา ก่อนน้ำเสียงดุดันเข้มขรึมเต็มไปด้วยรังสีคุกคามที่ใครก็ไม่อาจต่อกรได้จะเอ่ยขึ้นว่า
“เมย์อยากให้เธอทานข้าวด้วย เธอก็ต้องไป ไม่ยังงั้นวันนี้ก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”
ณหทัยกัดฟันกรอด เข้าใจนัยยะแฝงของเพลิงครามได้อย่างดี เพราะมันคือการตอบโต้คำเตือนของเธอแบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน อย่างที่เขาถนัดนั่นเอง
- ผู้เขียน
