เรื่อย ๆ ไปจนแก่
ปลายฝนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาบ่ายสามโมงตรง ขยี้ตาปรับโฟกัสสักพักก็เงยหน้าขึ้นไปมองร่างที่นั่งอ่านบทความในไอแพด ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็โน้มใบหน้าลงมาจุ๊บปากเธอเร็ว ๆ แล้วผละออกมายิ้มให้
“นอนน้ำลายยืดเลย”
“จริงเหรอ” เธอถามพร้อมรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำลายออกจากข้างแก้ม
“มันแห้งแล้ว เช็ดไม่ออกหรอก” บอกจบก็ดึงมือเธอออก แล้วโน้มมาจุ๊บเธออีกครั้ง
“อื้อ! พี่พายน่าเกลียด” เขาจุ๊บทั้ง ๆ ที่เธอมีน้ำลายเปรอะอยู่เต็มข้างแก้มเนี่ยนะ
“น่าเกลียดอะไร น่ารักออก คิดถึงมากเลยรู้ไหม” พระพายดึงร่างเธอขึ้นมากอดแน่น พร้อมกับหอมศีรษะได้รูปหลายครั้งอย่างแสนคิดถึง ทว่าไม่ว่าจะจุ๊บหรือจะหอมเท่าไร เขาก็รู้สึกว่ามันไม่พอ
“รู้สิ ก็คิดถึงเหมือนกัน” เธอบอกพร้อมกอดเขาตอบ แหงนหน้าขึ้นไปจุ๊บคางที่มีตอหนวดสั้น ๆ อย่างออดอ้อน มีแค่เขาคิดถึงเธอฝ่ายเดียวเสียเมื่อไร เธอก็คิดถึงเขามากเช่นกันนั่นแหละ
