ตอนที่ 4 เกมถอดทีละชิ้น 🔥🔞

1126 คำ

"เชลเริ่มก่อนเลยครับ" เสียงเข้มพูดพลางรั้งคนที่นั่งคร่อมตักให้ขยับเข้ากระชับตัวมากขึ้น... "จะนั่งถามกันท่านี้เหรอ" เสียงหวานถามกลับในขณะที่พยายามจะถอยตัวหนี..แต่กลับโดนคิรินใช้แขนกอดเอวเธอไว้แน่น ไม่ให้เว้นช่องว่างระหว่างกัน แต่กลับแนบชิดกันจนอกอวบเธอแนบแผงอกของคิริน "ครับ" "ไปนั่งเล่นกันโซฟา ไม่สะดวกกว่าเหรอ" "แบบนี้แหละ สะดวกแล้ว" แล้วเขาจะยอมปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปง่าย ๆ ได้ยังไง..ลูกแมวหยิ่งที่เว้นระยะห่างกับเขาเสมอ ไม่ให้แม้แต่จะแตะตัว กี่ปีที่เขารอ กว่าราเชลจะคล้อยตามกับสิ่งที่เขาหว่านล้อม ไม่ง่ายเลย อยู่ ๆ ก็รู้สึกอยากขอบคุณวิเวียนขึ้นมาซะอย่างนั้น "ถามมาครับ" เสียงเข้มเอ่ยถามซ้ำ พลางเงยหน้ามองใบหน้าสวยที่กำลังก้มมองเขาเช่นกัน สบตากันในระยะใบหน้าที่ห่างกันแค่เพียงนิด "คิรินชอบราเชลที่ตรงไหน" คำถามแรกที่ถูกเอ่ยถามออกมา "แค่เป็นราเชล" ตอบเพียงสั้น ๆ กับสายตาคมที่ยังไล่มองใบหน้าสวยในระยะประชิดไม่ละ ไล่มองตั้งแต่ดวงตาสวย จมูกเรียว..ไปจนริมฝีปากสีชมพู "อะไร ตอบแค่นี้เหรอ" "ก็เชลถามแค่นี้หนิครับ" "โกงชัด ๆ" "ถึงตาคิรินถามบ้าง" พูดจบเพียงแค่นั้น ราเชลก็พยักหน้าให้... คิรินถึงจะพูดขึ้นมาต่อ "เชลเคยช่วยตัวเองบ้างไหม" "..." ร่างสวยที่ได้ฟังแล้วก็เงียบไป ไม่รู้จะพูดตอบออกมายังไง ได้แค่เม้มปากสวยไว้แน่น ท่าทางที่คนมองเห็นก็รู้ได้ทันทีแม้ยังไม่พูดตอบ... ถ้าไม่เคยก็แค่ตอบว่าไม่เคย แล้วดันเงียบไปแบบนี้ก็หมายความได้อย่างเดียว คนสวยเขาก็มีอารมณ์แบบนั้นด้วยสินะ... "ว่าไงครับ" "คิรินถามอะไร" "ถ้าเชลตอบไม่ได้ก็ถอด" "คิริน" เสียงหวานพูดดุผ่านชื่อ...พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนเขาเองได้ยิน "คนสวยไม่เห็นเคารพกติกาเลย" พูดพลางกระชับตัวราเชลไว้ กันอีกคนลุกหนี... ราเชลเองเงียบไปสักพัก.. สุดท้ายก็ใช้มือเลื่อนมาถอดเสื้อตัวสวย โยนทิ้งไป เผยเต้าอวบที่มีบราลูกไม้ปิดบังเอาไว้ สู่สายตาเขา…ครั้งแรกในชีวิต และแน่นอน แทบละสายตาไม่ได้..เขาอดจะจินตนาการไม่ได้เลยสักนิด อกอวบใหญ่จนเนินอกล้นออกมาจากบรา ถ้ามีมือเขาทาบทับ บีบลงไป จะล้นมือขนาดไหน "ตาเชลถามแล้ว" เสียงหวานพูดขึ้น..ก่อนจะขยับตัวเข้ากอดตัวคิรินไว้ให้อกอวบแนบชิดแผงอกแกร่ง เพื่อหลบสายตาคมที่จ้องมองอกอวบไม่กะพริบตา "ครับ" "คิรินเคยช่วยตัวเองบ้างหรือเปล่า" "เคย" เสียงเข้มตอบกลับคำถามของอีกคนในทันที "คิริน" เพียงแค่นั้น เสียงหวานก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด.. ไม่รู้ว่าคิรินกล้าตอบมาได้ยังไงกัน ตอบมาทันทีเหมือนไม่ได้คิดด้วยซ้ำ เธอหมดคำจะพูดจริง ๆ "ตาคิรินแล้ว..ตอนเชลช่วยตัวเอง เคยจินตนาการถึงคิรินบ้างไหมครับ" ถามออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง..แต่สายตากลับแสดงความรู้สึกออกมาชัดเจน สายตาคิรินดูหิวกระหาย พร้อมจะขย้ำเธอได้ทุกเมื่อ "ไม่เล่นแล้ว" "งั้นวิเวียนก็ทำงานต่อนะครับ" "คิริน เชลจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ" "แปลว่าเชลช่วยตัวเองแล้วนึกถึงคิริน เลยตอบไม่ได้สินะ" เสียงเข้มพูดเชิงยั่วโมโหอีกคนที่พยายามจะหยัดตัวลุกออกจากตัก สุดท้ายราเชลที่ได้ยินก็ถอนหายใจออกมา มือเล็กเลื่อนไปด้านหลังตัว ปลดตะขอบรา และปลดบราลูกไม้สีดำทิ้งลงพื้นไป เต้าอวบใหญ่ล้นมือ ไม่มีอะไรปิดกั้นไว้อีกแล้ว... "ตอนที่คิรินช่วยตัวเอง คิรินจินตนาการถึงเชลบ้างไหม" "ทุกครั้ง" คำตอบที่ตอบกลับในทันทีเหมือนเช่นเคย...ครั้งนี้คนบนตักไม่ได้แสดงสีหน้าหงุดหงิด แต่กลับแก้มขึ้นสี หัวใจเต้นระรัว... "ราเชลเคยคิดอยากมีอะไรกับคิรินหรือเปล่าครับ" ทุกคำถามที่ตั้งใจถามออกมา เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าราเชลจะไม่ตอบ... "..." "ถอดครับ" เมื่ออีกฝ่ายเงียบ ถึงพูดย้ำกติกาขึ้นมาอีกครั้ง "เชลเหลือแค่กระโปรง" "คนสวยจะโกงคิรินเหรอ" "คิริน" "ยกตัวขึ้นครับ" พูดพลางใช้มือยกตัวราเชลขึ้นพอประมาณ.. มือหนาค่อย ๆ ดึงกระโปรงตัวสวยของราเชล ดึงออกช้า ๆ จนโยนทิ้งไปข้างตัว คนสวยบนตักเหลือแค่แพนตี้จิ๋วตัวเดียวแล้ว... สวยเป็นบ้าเลย "เชลขอถามเหมือนที่คิรินถาม" "ถามว่า" "ก็เหมือนที่คิรินถามเชลไง" "ว่าอะไรล่ะครับ" ถามย้ำทำคนบนตักแสดงสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วถามเขาออกมา "คิรินอยากมีอะไรกับเชลไหม" "อยาก" และก็เหมือนทุกครั้ง คิรินตอบออกมาแบบไม่คิด... "ยิ่งตอนนี้ยิ่งอยาก" เสียงแหบพร่าพูดตอบขึ้นมาต่อ..ในขณะที่เลื่อนมือตรงที่กอดเอวสวยไว้ขึ้นมาลูบไปที่แผ่นหลังเนียน เลื่อนมาเรื่อย ๆ มาจนถึงอกอวบ "เต็มมือคิรินเลย" เสียงเข้มพูดซ้ำ พลางออกแรงบีบเบาๆ เมื่อคนบนตักไม่ได้มีท่าทีขัดขืน "คำถามสุดท้าย ถ้าเชลตอบไม่ได้ ก็ถอดชิ้นสุดท้ายออกแล้วเชลแพ้" "..." "ขอดูดอกเชลได้ไหมครับ" เสียงเข้มเอ่ยพลางใช้มือบีบอกอวบไม่ละ... เหมือนจะไม่ใช่คำถาม แต่เหมือนจะเป็นคำขออนุญาต และเขาก็ภาวนา ให้ราเชลอนุญาต เพราะเขาตอนนี้ แทบจะไม่ไหวแล้ว "ถ้าเชลอนุญาต คิรินจะถอดให้หมดตัวและยอมแพ้ตอนนี้เลย..จะได้ไล่วิเวียนออกไงครับ" "แปลว่าเชลจะชนะเหรอ" "ครับ" "คิรินต้องไล่วิเวียนออกตอนนี้" "ได้ครับ" "ก็ได้" อ่า...ลูกแมวเขาจะใสซื่ออะไรขนาดนั้น "คิรินถอดสิ" "ครับ" พูดตอบอย่างสุภาพ ก่อนจะอุ้มตัวคนสวยขึ้นไปนั่งลงบนโต๊ะ แล้วจัดการเสื้อผ้าบนตัวออกไปจนหมด..โชว์ร่างกายกำยำ รอยสักตรงแผงอก..และแก่นกายที่ชูชันสู่สายตาคนสวย เหมือนราเชลจะลืมคิดไปว่าถ้าเขาถอดจะเป็นยังไง คนสวยตอนนี้ถึงชะงัก นิ่งจนพูดไม่ออก พยายามเบี่ยงสายตาหลบภาพตรงหน้า เขากับราเชลข้ามขั้นไปอีกขั้นแล้ว "คิรินถอดแล้ว ดูดอกเชลได้หรือยัง"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more