ตอนที่ 5 เลขาชั่วคราว 🔞
1027 คำ
"คิรินถอดแล้ว ดูดอกเชลได้หรือยัง"
สิ้นสุดคำพูดคิรินก็แทรกตัวเข้ายืนระหว่างเรียวขาสวย..
"ว่าไงครับ"
"คิรินไล่วิเวียนออกก่อนสิ" ได้ยินแบบนั้น คิรินถึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาบอดีการ์ดคนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง
'ครับนาย'
'ฉีกสัญญาการทำงานของวิเวียน จ่ายเงินค่าเสียหายไป แล้วเปิดรับสมัครเลขาใหม่ไปให้พราวฟ้าช่วยเทรนด์งาน'
'อ่า ครับนาย'
'เฝ้าหน้าห้อง ห้ามใครเข้ามา กูกำลังทำธุระส่วนตัวกับราเชล'
'รับทราบครับ' สิ้นสุดบทสนทนา มือหนากดวางสายและโยนโทรศัพท์ทิ้งไป.. ก่อนจะหันสายตามาสนใจร่างสวยที่นอนราบมองตัวเองอยู่ตรงหน้าต่อ
"เรียบร้อยแล้ว"
"อือ" เสียงหวานพูดตอบเสียงแผ่วเบา ก่อนจะหลับตาลง..ในขณะที่ร่างแกร่งค่อย ๆ โน้มตัวทาบทับร่างบางที่ตัวเปลือยเปล่า มีเพียงแค่แพนตี้จิ๋วปิดบังเนินอวบอูมไว้
ใบหน้าคมกดจมูกลงซอกคอสวย ทำราเชลรีบหดคอหนี.. ก่อนจะไล่สันจมูกลงสูดดมกลิ่นหอมมาที่เนินอกอวบ
ลิ้นสากกดลงตรงยอดปทุมสีชมพู ค่อย ๆ ออกแรงดูดเบาๆ ในขณะที่ลอบส่งสายตามองไปหาใบหน้าสวย
ราเชลยังคงหลับตาพริ้ม กำมือแน่น เกร็งจนเขาเองต้องดึงมือราเชลให้มากอดคอเขาเอาไว้
จ๊วบบบ~~ เสียงลามกที่ดังพอให้ได้ยินตอนที่คิรินออกแรงดูด มืออีกข้างขย้ำอกอวบจนเนื้อขาวล้นออกตามร่องนิ้ว
"อื้อ คิริน"
"ครับ" ผละปากออกเพื่อตอบแค่เพียงเสี้ยววิก็ใช้ปากครอบครองยอดปทุมไว้ต่อ
"พอแล้ว นานไปแล้ว"
"ไล่วิเวียนออก เลขาใหม่ต้องให้พราวฟ้าสอนงานอีกสามสี่เดือน คิรินต้องทำงานหนักสามสี่เดือนเลยนะครับ"
"..."
"แล้วให้ทำไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ คิรินคุ้มตรงไหน"
"เจ้าเล่ห์" เสียงหวานบ่น ทำร่างแกร่งยกยิ้ม ก่อนจะโน้มหน้าเข้าดูดเม้มยอดปทุมสวยซ้ำอีกครั้ง..
เขาดูดเม้ม ไล่เลียสลับสองข้างไปมาอยู่อย่างนั้นนับสิบนาที ไม่มีแม้เสี้ยววิที่ใบหน้าคมจะผละออก.. เรียกว่าใช้เวลาทุกวินาทีอย่างคุ้มค่า สมกับที่อดทนรอคนสวยมานานหลายปี
จนกระทั่งแก่นกายที่ขยายใหญ่ ถูไถไปกับเนินอวบอูมที่มีแพนตี้ปิดบังอยู่เริ่มรู้สึกได้ถึงความเปียกแฉะ.. ใบหน้าคมถึงยอมผละหน้าออกจากอกอวบ ก้มหน้าลงมอง
แพนตี้ตัวสีขาวเปียกชุ่ม..แฉะจนไม่ต้องสัมผัสก็เห็นได้ด้วยตาเปล่า
เห็นแบบนั้น คิรินถึงเงยหน้ามองใบหน้าสวย
"พอได้แล้ว" ราเชลพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา.. ใบหน้าเนียนตอนนี้แดงก่ำ สุดท้ายคิรินถึงยอมผละตัวออก เพียงแค่นั้นร่างสวยก็รีบหยัดตัวนั่ง
เขาจะทำมากกว่านี้ก็คงได้ แต่แค่รู้สึกว่าค่อย ๆ ข้ามเส้นไปทีละขั้นแบบนี้ มันคงตื่นเต้นกว่าเดิมหลายเท่า
อีกอย่าง เขาคิดอะไรบางอย่างออกแล้ว..
"คิรินลืมบอก"
"ส่งเสื้อผ้ามาก่อน"
"เดี๋ยวครับ คิรินยังไม่ทันใส่เลย เชลจะรีบใส่ทำไม" พูดออกมาหน้าตาเฉย ทำร่างสวยช้อนตามองด้วยท่าทีไม่พอใจ
"จะพูดอะไรก็พูดมา"
"ตำแหน่งเลขาต้องว่างอีกสามสี่เดือน ระหว่างนั้นเชลต้องมาช่วยงานคิริน"
"เชลทำงานไม่เป็น คิรินก็รู้ดี ป๊ากับคิรินเคยปล่อยให้ทำที่ไหนเล่า" เพราะเอาแต่พากันเลี้ยงเธอระบบปิด เรียนจบมา เธอขอทำงาน คิรินกับป๊าธนาก็ค้านหัวชนฝา อ้างแต่งานไม่ปลอดภัย แม้แต่เธอจะเข้ามาที่ผับหรือที่คาสิโนแต่ละครั้งก็ต้องมีบอดีการ์ดมาด้วย ถึงอย่างนั้น อย่าว่าแต่ที่ทำงานเลย แค่เธอจะไปเที่ยวต่างประเทศ คิรินก็ต้องไปด้วยทุกครั้ง คอยดูแลทุกอย่าง ทุกวันนี้ เอาเข้าจริง เธอแค่ทำหน้าที่หายใจให้มีชีวิตไปวัน ๆ เลยก็ว่าได้
แล้วอยู่ ๆ จะมาให้เธอเป็นเลขาอะไรกัน
"แค่มาช่วยคิริน"
"เชลมาได้แต่เชลจะช่วยอะไรได้ จะเป็นภาระให้คิรินเปล่าๆ"
"หลังจากนี้ไปนอนที่คอนโดด้วยกัน คิรินจะสอนงานให้ เชลต้องมาเป็นเลขาชั่วคราว ตามคิรินมาทำงานทุกวัน"
"ต้องตัวติดคิรินยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยเหรอ"
"ครับ"
"เชลไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้เยอะไหม แต่จะพยายาม"
"เก่งครับ" เขาเองไม่ได้จะสอนงานอะไรคนสวยมากมาย อย่างที่ว่า เขาไม่เคยอยากให้ราเชลเหนื่อย ไม่เคยอยากให้ราเชลต้องมาทำงานหนัก แค่อยากให้ใช้ชีวิตให้มีความสุข แต่ครั้งนี้เขาจำเป็นต้องเอาเรื่องนี้ขึ้นมาอ้าง
จะดีแค่ไหนถ้าตอนสอนงานเขาจับราเชลนั่งตัก
ปากพูดสอน มือค่อย ๆ ล้วง..
หรือเมื่อกี้ตอนที่เล่นเกมกัน แล้วเขาอ่านเกมไม่ผิด คนสวยเคยช่วยตัวเอง เคยจินตนาการถึงเขา.. ถ้าอยู่กับเขา ราเชลจะมีเวลาไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหน หรือถ้าแอบทำ แล้วเขาได้เห็นด้วยตาตัวเองจะดีขนาดไหนกัน
"คิรินใส่ให้" มือหนาหยิบเสื้อผ้าของร่างบางมาจัดการสวมใส่ให้จนเสร็จเรียบร้อย ถึงจะจัดการใส่เสื้อผ้ากลับคืนให้ตัวเอง "เริ่มคืนนี้นะคะ เชลจะกลับไปเอาอะไรที่บ้านไหม"
"คืนนี้เลยเหรอ"
"ครับ คืนนี้จะสอนการคุยงานกับคู่ค้าทางธุรกิจให้ พรุ่งนี้มีคุยงานคงได้ใช้"
"ก็ได้ เชลขอโทรบอกป๊าก่อน" ว่าจบก็เดินแยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์ เขาเองก็ทำหน้าที่เตรียมบทเรียนไว้สอนนักเรียนคนเก่งในคืนนี้ต่อ...
บทเรียนแรกคนสวยเรียนรู้การโดนดูดอกไปแล้ว คืนนี้ก็น่าจะล่อคนสวยให้เรียนรู้การโดนเล่นด้านล่างบ้าง.. น่าจะเป็นบทเรียนที่ดี
- ผู้เขียน
