บทที่ 4 โอ้โห
1145 คำ
บทที่ 4
โอ้โห
ฉันพาคุณวินกับคุณเวย์กลับมาถึงคอนโดพวกเขารีบเอาลูกประคบมาประคบที่ลำคอ สาเหตุเพราะถูกฉันเตะเข้าที่ก้านคอของทั้งคู่จนล้มตึง
คุณวินร้องโอดโอยเพราะเขาเจ็บสุดโดนเข้าเต็ม ๆ แถวบ้านเรียกว่าเข้าเต็มข้อล่อเต็มตีน ส่วนคุณเวย์นอนโอดโอยอยู่ที่โซฟา ฉันรีบหายาคลายกล้ามเนื้อมาทาให้พวกเขา
ตอนแรกทั้งสองก็โวยวายบ่นเรื่องที่ฉันใช้ความรุนแรง แต่
จู่ ๆ พวกเขาก็เงียบไป พอฉันก้มลงมาดูที่หน้าอกตัวเอง ให้ตายเถอะกระดุมเสื้อฉันมันหลุดตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
"ถ้าไม่หยุดมองนมฉันครั้งนี้พวกคุณคงต้องพบหมอตา เสียเงินอีกหลายล้านเปลี่ยนดวงตาใหม่นะคะ"
"ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับคุณแสนดี จู่ ๆ กระดุมมันก็หลุด ผมก็ตกใจทำอะไรไม่ถูกครับ แต่พี่วินตั้งใจดูนมของคุณแสนดี โอ๊ยยยย! พี่วิน!"
"เรื่องแบบนี้โยนให้กูเลยนะ กูเห็นมึงมองนมยัยนี่ตั้งแต่เจอหน้าแล้วไอ้เด็กเวร!"
"ไม่จริงนะครับคุณแสนดี ผมไม่ใช่เด็กแบบนั้นผมเป็นเด็กดีครับ"
"ถ้ามึงดีโลกนี้ก็ไม่มีใครเลวแล้วไอ้เวร!"
"คุณแสนดีดูสิครับ ผมชื่อเวย์ไม่ได้ชื่อเวรนะครับ"
ให้ตายเถอะชีวิตฉัน คืนนี้คงเป็นคืนแรกที่ฉันต้องอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพวกเขาทั้งสองคน ฉันจัดการเข้าครัวทำข้าวต้ม คงเป็นเมนูง่าย ๆ และเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขามีติดตู้ นั่นก็คือข้าวในช่องแช่แข็งกับปลาดอลลี่
ทั้งสองนั่งทานข้าวต้มปลาดอลลี่ด้วยกัน ฉันไม่รู้หรอกว่ามันอร่อยไหมเพราะฉันเองก็ทำกับข้าวไม่เป็น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำ
ดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่กล้าพูด
"มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ ทานไม่พูดไม่จากันเลย"
"นอกจากข้าวต้มมีอะไรอีกไหม?"
คุณวินมองเข้าไปในครัว ซึ่งในครัวไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำปลาตราคนแบกกุ้ง
"มีน้ำปลาค่ะ"
"เอามา"
อะไรกันถึงกับต้องขอน้ำปลาเลยเหรอ ปกติข้าวต้มเนี่ยเขาต้องใส่อะไรบ้าง ก็แค่ใส่ข้าวใส่น้ำใส่เนื้อปลาไม่ใช่หรือไง ให้ตายเถอะเรื่องมากกันจริง ๆ
หลังจากที่ทั้งสองกล้ำกลืนฝืนทนทานข้าวต้มจนหมดถ้วย ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง คุณวินกลับเข้าห้องของตัวเองคุณเวย์ก็เช่นกัน ส่วนห้องนอนของฉันไอ้ที่เขาบอกว่าจัดห้องนอนให้ฉันเสร็จแล้วฉันอยากจะเดินออกไปแล้วกรี๊ดใส่หน้าเขามาก ๆ
พวกเขาแค่เอาผ้าปูที่นอนหมอนผ้าห่มมาวางไว้บนเตียง ส่วนกระเป๋าก็วางไว้ข้างตู้ ไอ้เราก็คิดว่าจัดที่หลับที่นอนให้เรียบร้อย แต่ไม่เป็นไรของแค่นี้ฉันทำได้
ฉันจัดห้องปัดกวาดเช็ดถูเสียใหม่ ใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อย แต่โชคร้ายคือห้องนอนของฉันมันไม่มีห้องน้ำในตัว ฉันจึงต้องออกไปใช้ห้องน้ำข้างนอก
ทั้งสองคนคงขึ้นไปนอนหลับพักผ่อนแล้ว ชั้นล่างจึงเป็นอาณาจักรของฉันแต่เพียงผู้เดียว ฉันเป็นคนที่ชอบใส่ชุดนอนผ้าซาตินสายเดี่ยวเส้นเล็ก ๆ กระโปรงทิ้งตัวลงไป
ปกติเวลานอนผู้หญิงมักไม่ค่อยใส่ชุดชั้นใน ฉันก็คือหนึ่งในนั้นเหมือนกัน ฉันอาบน้ำหยิบเสื้อผ้าออกมาเดินกลับเข้ามาในห้อง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ล้างถ้วยล้างจาน จึงหอบสังขารเดินออกมาทำความสะอาดให้เรียบร้อย แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันระหว่างคุณวินกับคุณเวย์ดังมาจากด้านหลัง
"มึงไปต้มมาม่าเลยกูหิว เมื่อกี้ถ้าไม่ได้น้ำปลากูกลืนไม่ลงจริง ๆ"
"ผมก็เหมือนกัน ฝืนกินเพราะกลัวโดนเตะก้านคออีกข้าง ผู้หญิงอะไรดุชะมัดเลย"
"กูเห็นมึงจ้องนมยัยนั่นอยากได้ไหมล่ะ"
"พี่จะบ้าหรือไง แค่เข้าใกล้ผมยังไม่กล้าเลยตอนนี้"
ทั้งสองเดินเข้ามาในครัวฉันก็หันไปมองด้วยสายตาดุ ๆ แอบนินทาฉันยังไม่พอ ยังมาพูดจาไม่น่ารักใส่ฉันอีก
"โอ้โห.... พะ พี่วินผมเอาก็ได้ครับ"
"อืม... "
"ถ้ายังไม่หยุดมองนมฉัน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!"
พวกลามกจกเปรต แค่ฉันหันไปมองทั้งสองไม่ได้มองหน้าตาฉันเลย กลับมองหน้าอกทั้งสองข้างรวมทั้งสรีระของฉัน ถึงฉันจะหน้าสดแต่ผิวหน้าฉันก็ดี
"ทำไมคุณแสนดีไม่ใส่เสื้อในครับ เป็นผู้หญิงแต่งตัวแบบนี้มันจะดีนะครับ"
"อะไรนะคะ?"
"มันไม่ดีครับ พี่วินไว้ใจไม่ค่อยได้ผมอยากให้คุณแสนดีระวังตัวไว้ มาครับเดี๋ยวผมพาไปส่งที่ห้อง ถ้วยจานพวกนี้เดี๋ยวให้พี่วินล้างเอง คุณแสนดีไม่ต้องทำนะครับเดี๋ยวมือเปื้อน"
"ไอ้เด็กเวร! กูรู้นะว่ามึงอยากได้ยัยนี่ใจจะขาด คงอยากจะดูดนมยัยนี่สิท่า!"
"ทำไมพี่วินพูดแบบนี้ ผมไม่เคยคิดอยากจะดูดนมคุณแสนดีเลยนะครับ ถึงคุณแสนดีจะนมสวยไม่มีหย่อนยานเต่งตึงไปหมด แต่ผมก็ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย... จริง ๆ นะ"
"อมพระประธานมาพูดกูก็ไม่เชื่อ คนอย่างมึงสายตามันฟ้องไอ้เด็กเวร กูถามหน่อยถ้ายัยนี่เปิดเสื้อให้มึงดูดมึงจะดูดไหม?"
"คุณแสนดีครับ ดูพี่วินสิครับพูดอะไรก็ไม่รู้"
"พวกคุณหยุดลามกกันได้แล้ว และจำเอาไว้ว่าพวกคุณไม่มีสิทธิ์ได้สัมผัสหน้าอกฉันหรอกค่ะ!"
"คิดว่าฉันอยากจับนักหรือไง ของปลอมฉันไม่จับให้เสียมือหรอก"
"คุณรู้ได้ไงว่าฉันเป็นของปลอม ฉันไม่เคยทำเลยทั้งตัวฉันไม่มีซิลิโคนแม้แต่ชิ้นเดียว!"
"ของจริงไม่มีทางเป็นแบบนี้ ฉันผ่านผู้หญิงมาเยอะแล้ว"
"คุณแสนดีอย่าไปถือสาเลยครับ ผมเชื่อว่าคุณแสนดีไม่ได้ทำ ถึงแม้ของแบบนี้มันจะพิสูจน์กันยากก็ตาม"
"คุณสองคนลองจับดูสิ จะได้รู้ว่ามันของจริงหรือของปลอม!"
หมับ!
หมับ!
O.O!
- ผู้เขียน
