บทที่ 11 ลาออก
1102 คำ
บทที่ 11
ลาออก
บริษัท V R G
หลังจากที่ส่งคุณวินและคุณเวย์ที่มหาวิทยาลัย ฉันก็รีบขับรถมาที่บริษัทเพื่อมาพบท่านประธาน เหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้ฉันละอายใจจนไม่อยากทำงานที่นี่อีกต่อไปแล้ว
มาถึงฉันก็ขอเข้าพบท่านประธานเป็นการด่วน พร้อมยื่นซองสีขาวให้กับท่านประธาน เมื่อท่านประธานหันมาเห็นท่านก็มองหน้าฉันด้วยความแปลกใจ
"มีเรื่องอะไรด่วนหรือเปล่า หรือลูกชายผมไปก่อเรื่องอะไรมาจนต้องพบผู้ปกครอง?"
ฉันไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าจนกระทั่งท่านประธานเปิดดูซองสีขาว ท่านอ่านจุดประสงค์ในการลาออกคือ ฉันไม่สามารถทำงานนี้ต่อไปได้ ท่านก็ฉีกกระดาษแผ่นนั้นโยนลงถังขยะ
"เกิดอะไรขึ้นบอกผมมาตรง ๆ เลย ลูกชายผมทำเรื่องอะไรไม่ดีหรือเปล่า"
"ฉันแค่อยากลาออกหรือไม่ก็เปลี่ยนคนไปดูแลคุณวินกับคุณเวย์ก็ได้ค่ะ ฉันคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงจะอยู่กับผู้ชายแบบนั้นน่าจะไม่เหมาะ"
"ไม่มีใครเหมาะสมมากกว่าคุณอีกแล้ว คุณแสนดีคุณกลับไปทำงานเถอะอย่ามาพูดเรื่องนี้กับผมอีก ผมต้องเข้าประชุมก่อนมีอะไรก็โทรมาได้"
"แต่..."
สุดท้ายฉันก็คว้าน้ำเหลว ลาออกก็ไม่ได้ทำอะไรก็ไม่ได้จึงรีบขับรถกลับมาที่มหาวิทยาลัย เหมือนคุณวินกับคุณเวย์จะรู้เรื่องเขายืนรอฉันอยู่ที่หน้าตึกคณะ พอรถฉันจอดพวกเขาสองคนก็ขึ้นมานั่งบนรถ
"คุณแสนดีไปที่บริษัททำไมครับ?"
"ทำไมคุณรู้ล่ะคะคุณเวย์"
"มันไม่สำคัญครับว่าผมจะรู้ได้ยังไง แต่ผมแค่อยากรู้ว่าคุณแสนดีไปที่บริษัททำไม หรือไปยื่นใบลาออก?"
"ใช่ค่ะฉันยื่นใบลาออกแล้ว"
"งั้นก็ดี ขอให้โชคดีก็แล้วกัน ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยากได้เงินเท่าไหร่เธอก็บอกมา"
"ดูท่าคุณวินจะแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้มาตลอดนะคะ อยากได้ใครก็ทุ่มเทพอได้แล้วก็เขี่ยทิ้ง ฉันรู้สึกโชคดีมากเลยค่ะที่ได้เป็นผู้หญิงที่คุณเขี่ยทิ้ง นั่นแหละ จากนี้คุณช่วยเว้นระยะห่างกับฉันด้วยนะคะ"
"ฉันเคยพูดหรือไงว่าอยากเข้าใกล้เธอ มีแต่เธอต่างหากที่พยายามเข้าใกล้พวกฉันสองคน"
"ขนาดฉันพยายามนะคะ พวกคุณยังเข้ามาในห้องนอนฉันได้!"
"พอครับไม่ต้องพูดไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว คุณแสนดีตอนนี้พ่อผมไม่ให้คุณลาออกคุณก็ทำงานที่นี่ไปก่อน ส่วนเรื่องเมื่อคืนคุณแสนดีจะให้ผมรับผิดชอบไหมครับ"
"คุณไม่ต้องมาเสแสร้งทำเป็นคนดีหรอกค่ะ ฉันไม่มีวันเชื่อคำพูดของพวกคุณ เอาเป็นว่าฉันจะทำงานที่นี่จนกว่าจะครบกำหนดตามที่ท่านประธานสั่ง แล้วหลังจากนั้นพวกคุณจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีกเลย"
ทั้งสองคนหันไปมองหน้ากันก่อนจะพากันลงไปจากรถเพื่อกลับไปเรียน ส่วนฉันก็นั่งอยู่แถว ๆ นั้น พยายามตั้งสติตัวเองไม่ให้ว่อกแว่ก ไม่ไปวุ่นวายกับพวกเขาอีก
ในขณะที่ฉันเริ่มมีสติกลับมา ฉันก็หยิบไอแพดขึ้นมาเปิดดูตารางงานต่าง ๆ รวมทั้งข้อมูลที่คนของฉันส่งมาให้ ฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยโอเคกับจำนวนเงินที่คุณวินและคุณเวย์จะทำธุรกิจกับเพื่อนเลย มันดูมากเกินความจำเป็นยังไงก็ไม่รู้
ฉันให้คนสืบให้ละเอียดกว่านี้และขอให้ได้ข้อมูลเร็วที่สุด เพราะฉันอยากรู้ว่าเพื่อนสนิทคนนั้นมีแผนอะไรหรือเปล่า
เมื่อทั้งสองเลิกเรียนก็พากันเดินมาที่รถ ฉันสตาร์ทรถรอเอาไว้อยู่แล้ว ขึ้นมาบนรถฉันก็ขับรถออกมาแต่กลายเป็นว่าคุณวินสั่งให้เปลี่ยนเส้นทางเพื่อไปดูสนามแข่งรถของพวกเขา
ฉันเปลี่ยนเส้นทางทันที ขับรถมาตาม GPS ที่พวกเขาทั้งสองปักหมุดเอาไว้ ฉันใช้เวลาเดินทางจากมหาวิทยาลัยมาถึงสนามแข่งรถในเวลา 45 นาที ตอนนี้เป็นช่วงเย็นทำให้รถติดขนาดหนัก
เมื่อมาถึงทั้งสองก็เดินลงไปหาเพื่อนสนิท แต่บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่พยายามสอดส่องมองฉันว่าส่อพิรุธอะไรหรือเปล่า
ฉันเดินเข้ามาด้านในคุณวินกับคุณเวย์กำลังคุยกันถึงเรื่องงานแข่งรถที่จะจัดขึ้นในอีก 2 เดือนข้างหน้า มันเป็นงานเปิดตัวสนามแข่ง รวมทั้งเปิดตัวอะไหล่ของคุณวินกับคุณเวย์ด้วย
"คุณแสนดีอยากลองวัดกับผมสักสนามไหมครับ"
คุณเปรมเดินล้วงกระเป๋ามาหาฉัน ส่วนคุณวินกับคุณเวย์มองตามด้วยสายตาแน่นิ่ง
"อย่าดีกว่าค่ะคุณเปรม ฉันไม่ค่อยสันทัดเรื่องแข่งรถสักเท่าไหร่"
"ผมก็คิดว่าคุณจะเก่งรอบด้านเสียอีก แต่ไม่เป็นไรครับ หลังจากนี้คุณกับผมคงได้เจอกันบ่อย ๆ"
"ค่ะ"
"ไอ้เปรมเรื่องรถมึงจะให้กูเอาอะไหล่มาลงเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน กูจะได้เช็กด้วย"
"เอาที่มึงสะดวกเลยไอ้วินบ้านมึงผลิตอะไหล่อยู่แล้ว แถมยังนำเข้ามาได้ถูกกว่าเจ้าอื่นมึงจัดการได้เลย ส่วนเรื่องการตลาดเดี๋ยวกูจัดการเอง"
"ไอ้เวย์มึงก็อย่ามีเรื่องจนเจ็บตัวล่ะ มึงต้องลงสนาม"
"ผมรู้อยู่แล้ว ผมไม่มีเรื่องที่ไหนหรอกครับพี่วิน"
สรุปคุณวินเป็นคนจัดการเรื่องอะไหล่รถ คุณเวย์เป็นนักแข่งส่วนคุณเปรมเป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์การตลาด ก็ดูแบ่งงานกันดีน่าจะไม่มีปัญหาอะไร แต่เซนส์ของฉันมันดันไม่ถูกชะตากับคุณเปรมนี่สิ
เมื่อทุกคนประชุมงานกันเสร็จฉันก็เดินนำพวกเขามาที่รถเพื่อเดินทางกลับคอนโด มาถึงคอนโดทุกคนก็ต่างแยกย้าย ฉันซื้อกลอนประตูมาใหม่และจัดการเจาะประตูเพิ่ม อย่างน้อยลูกบิดประตูมันปกป้องอะไรฉันไม่ได้ก็สมควรมีกลอนประตูด้านในอีกชั้นหนึ่ง
อย่างน้อยก็เอาไว้ป้องกันไม่ให้พวกเด็กเปรตทั้งหลายเข้ามาก่อกวนสร้างความวุ่นวายให้กับฉันอีก
- ผู้เขียน
