บทที่ 12 คู่ซ้อม
1091 คำ
บทที่ 12
คู่ซ้อม
เวลาผ่านไป 1 สัปดาห์ทั้งสองคนไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับฉัน แต่พวกเราก็ยังอยู่คอนโดเดียวกัน และวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องมาดูกิจกรรมของมหาวิทยาลัย คุณวินกับคุณเวย์มาดูมวยที่โรงยิมของมหาวิทยาลัย คู่ชกในวันนี้คือนักมวยของมหาวิทยาลัยอื่น ส่วนตัวแทนของคณะวิศวะก็คือคุณเปรม
คุณเปรมดูท่าทางฮึกเหิม มีสาว ๆ เข้ามาให้กำลังใจเป็นจำนวนมาก ฉันนั่งอยู่เงียบ ๆ ด้านหลังคุณวินกับคุณเวย์ พวกเขาคุยกันสนุกสนานแถมยังมีการเล่นการพนันกับฝั่งตรงข้าม
"คุณแสนดีครับ สนใจมาเป็นพี่เลี้ยงให้ผมไหมครับ"
"ระดับคุณเปรมมีฝีมืออยู่แล้วค่ะ ฉันคงไม่อาจหาญไปสอนคุณได้หรอกค่ะ"
"หึ!"
เมื่อคุณเปรมหันหลังขึ้นเวทีมวย คุณเวย์รีบหันมามองหน้าฉัน แต่ฉันไม่สนใจยังคงมองขึ้นไปบนเวทีดูการแข่งขันชกมวยต่อ
คุณเปรมเริ่มเข้าหาคู่ต่อสู้ แต่ดูท่าทางหน่วยก้านยังขัดใจฉันอยู่ ที่สำคัญการออกหมัดเหมือนพวกอ่อนซ้อม ผิดกับอีกฝ่ายที่เตรียมตัวมาอย่างดีและดูมีความสามารถด้านการชกมวยด้วย
"คุณแสนดีคิดว่าใครจะชนะครับ?"
"อีกฝ่ายค่ะ"
"ไอ้เปรมไม่เก่งตรงไหน เธอตาบอดหรือเปล่า?"
"แค่การออกหมัดก็ไม่แข็งแรงอ่อนซ้อมมากเกินไป ความมั่นใจสูงเกินไป ที่สำคัญคุณเปรมเดินช้ากว่าอีกฝั่ง ไม่ว่าจะออกหมัดกี่ครั้งอีกฝั่งก็หลบทัน แต่ทุกครั้งที่อีกฝ่ายออกหมัดกลับมาจะถูกคุณเปรมทุกครั้ง ขืนเป็นแบบนี้ยกที่ 2 ก็น็อกแล้วค่ะ"
"แล้วถ้าไม่น็อกล่ะ?"
"แล้วถ้าน็อกล่ะคะ?"
"อ่าาา ในเมื่อความคิดเห็นไม่ตรงกันการพนันมันจึงบังเกิด เอาแบบนี้วางเงินเดิมพันเลยดีกว่า พี่วินมีเท่าไหร่ส่งมาให้หมด"
"อะไรของมึง เป็นมิจฉาชีพหรือไง"
"ผมวางเงินเดิมพันไง พี่มีเท่าไหร่ งั้นเอางี้ 10,000 บาทเอามาวางไว้ที่ผมคุณแสนดีด้วยนะครับ ถ้าเกิดไอ้เปรมมันน็อกยก 2 คุณ
แสนดีก็ได้เงินไปเลย แต่ถ้าไอ้เปรมไม่น็อกเงินทั้งหมดก็จะเป็นของพี่วิน"
"เออ!"
"ได้ค่ะ!"
ยกแรกคุณเปรมดูท่าทางจะเหนื่อยพอนั่งพักรอเวลาที่กรรมการเรียกฉันมองหน้าคุณวินเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าลึก ๆ คุณเปรมสู้ฝ่ายนั้นไม่ได้
และแล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่ฉันบอก เพียงแค่อีกฝ่ายเตะเข้าก้านคอคุณเปรมก็ร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น กรรมการนับจนถึง 10 คุณเปรมก็นอนแน่นิ่งไม่รู้สึกไม่รู้สาไม่รู้ชะตาชีวิต
อีกฝั่งหนึ่งเป็นฝ่ายชนะ ฉันกระตุกยิ้มสะใจรีบยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อรับเงินจำนวน 20,000 บาทเข้ากระเป๋า
"อันนี้เงินของคุณแสนดี 10,000 บาท แล้วก็ส่วนนี้เป็นของพี่วิน 10,000 บาทรวมทั้งหมดเป็น 20,000 บาทครับ"
"ขอบคุณค่ะ เรากลับกันเลยไหมคะหรือคุณจะรอดูใจเพื่อนคุณก่อน"
คุณวินเดินไปดูอาการเพื่อนพร้อมพูดคุยกับบอดี้การ์ดรวมทั้งอาจารย์ เขาต้องขอตัวกลับก่อนอ้างว่ามีประชุมที่บริษัท ตอนนี้คุณ
วินเดินออกมาไม่สนใจฉันกับคุณเวย์เลย ในเมื่อคุณวินให้เงินฉันมา ฉันจึงอาสาพาพวกเขาทั้งสองคนไปเลี้ยงข้าวมื้อเย็นที่ห้างเพื่อเป็นการปลอบใจ
วันนี้คุณวินกับคุณเวย์เป็นคนเลือกร้านเอง ทั้งสองเดินตรงมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นฉันจึงเดินตามเข้ามา กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตามสัญชาตญาณ เมื่อทั้งสองเดินไปนั่งโต๊ะด้านในสุดฉันรีบเดินตามเข้ามาพร้อมกับสั่งอาหารให้พวกเขา
"คุณแสนดีครับ คุณแสนดีต่อยมวยเป็นไหมครับ"
"เป็นค่ะแต่อาจจะไม่ใช่นักมวยอาชีพ ฉันเรียนศิลปะป้องกันตัวเฉย ๆ"
"แบบนี้ให้ไอ้เปรมมาฝึกซ้อมกับคุณแสนดีดีไหมพี่วิน"
"ให้มันไปหาอาจารย์สอนเอาเองเถอะ ไม่เห็นต้องมาเดือดร้อนคนอื่นเลย อีกอย่างสภาพแบบนั้นแค่ยก 2 ก็น็อกแล้ว มึงคิดว่าคนอย่างมันจะต่อยมวยอีกไหม?"
"นิสัยของคุณเปรมค่อนข้างเป็นคนเอาแต่ใจ มั่นใจในตัวเองสูงเกินไปค่ะ ตอนฉันทำงานกับพ่อเขา ฉันเห็นคุณเปรมมักจะมีปัญหามาให้คุณพ่อของคุณเปรมอยู่ตลอด"
"ใช่เลยครับตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้วผมจำได้ ตอนนั้นไอ้เปรมแอบไปเปิดกระโปรงนักเรียนผู้หญิงจนพี่ชายผู้หญิงคนนั้นมาเอาเรื่องชกต่อยกันนัวเลย"
นั่นแหละผู้ชายที่อันตรายในสายตาของผู้หญิง ฉันไม่ชอบผู้ชายแบบนั้น เมื่ออาหารมาเสิร์ฟพวกเราทุกคนก็นั่งทานกันเงียบ ๆ มีคุยเรื่องตารางงานในวันพรุ่งนี้บ้างนิดหน่อย ตอนนี้พวกเขาต้องเริ่มศึกษางาน พรุ่งนี้เป็นวันหยุดฉันจึงอยากให้พวกเขาทบทวนเรื่องงานของบริษัทบ้าง ทีละนิดทีละหน่อยก็ยังดีดีกว่าปล่อยปละละเลยไม่ทำอะไรเลย
คอนโด x
กลับมาถึงคอนโดยังไม่ทันที่ฉันจะได้นั่ง จู่ ๆ คุณวินก็กระชากแขนฉันเข้าไปในครัว ฉันรีบหันไปมองคุณเวย์ เขากำลังสนใจขนมที่ซื้อมา ไม่รู้เลยว่าตอนนี้พี่ชายของเขากระชากฉันเข้ามาในครัวแล้ว
"จะทำอะไรของคุณ!"
"ใครสั่งให้เธอทำกลอนประตูใหม่?"
"มันเรื่องของฉัน เอ๊ะ! นี่คุณคิดจะเข้าห้องฉันอีกแล้วใช่ไหมคุณวิน!"
"ฉันแค่จะเข้าไปเอาของ ใครจะไปคิดว่าเธอจะทำกลอนประตูใหม่ และอย่าหวังว่าจะรอดพ้นน้ำมือฉันไปได้ ฉันจะทำให้เธอวิ่งแจ้นไปยื่นใบลาออกแล้วหายไปจากชีวิตของพวกฉันเลย"
"ถ้าอยากให้ฉันออกไปจากที่นี่คุณก็ลองไปคุยกับท่านประธานดูนะคะ ไปขอร้องอ้อนวอนขอให้ท่านประธานไล่ฉันออกสิ!"
จ๊วบ~
"อื๊ออ~ คุณวิน!"
จ๊วบ~
"อืออ~"
- ผู้เขียน
