คำขอของน้องรหัส
1642 คำ
@หลังจบการแข่งขัน
"ขอบคุณนะคะ :)
หลังประกาศผลการแข่งขัน ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างเข้ามาขอถ่ายภาพกับไอดอลสาวคนสวยที่เพิ่งจะได้รับรางวัลชนะเลิศการประกวดแข่งขันเต้นประกอบเพลงมามาดๆ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยแสงแฟลช เสียงหัวเราะ เสียงแสดงความยินดี และสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น
มิวนิคยกมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่ทุกคนที่มาให้กำลังใจและมาเชียร์เธอในวันนี้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน สีหน้าเปล่งประกายไปด้วยความสุข ดวงตาเป็นประกายอย่างคนที่หัวใจพองโตจากความสำเร็จ ด้วยความที่เธอทั้งเรียนเก่ง กิจกรรมโดดเด่นกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน ทำให้เธอเป็นที่รู้จักของคนบนโลกโซเชียลเป็นอย่างมาก
"ยินดีด้วยนะครับคนเก่ง
เสียงทุ้มนุ่มของพี่อาทิตย์ที่เอ่ยแสดงความยินดีทำให้มิวนิคหันไปยิ้มตอบอย่างสดใส แววตาเธอสื่อถึงความขอบคุณอย่างจริงใจ
"ขอบคุณนะคะพี่อาทิตย์/พี่แผ่นดิน
"พี่ว่าแล้วเชียว ยังไงๆน้องมิวต้องชนะ : อาทิตย์
อาทิตย์พูดพลางตบบ่าเบาๆ ด้วยท่าทีเป็นกันเอง ใบหน้าของเขาประดับไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนพี่ชายที่ภูมิใจในน้องสาว
"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะกำลังใจดี มิวเลยมีแรงสู้....สู้ตายเลยค่ะ 5555
เสียงหัวเราะของมิวนิคใสแจ๋ว แฝงความเหนื่อยล้าจากการเต้นมาทั้งวันแต่ยังมีแรงเหลือเฟือเมื่อพูดถึง ‘กำลังใจ’ ดวงตากลมโตหรี่น้อยๆ พลางยิ้มจนแก้มแดง
"แล้วพี่สายฟ้าล่ะคะ
น้ำเสียงเธอแผ่วลงนิดหน่อย สีหน้ายังเปื้อนยิ้มอยู่ แต่มีแววประหลาดใจผสมอยู่เล็กน้อย ขณะที่ดวงตาก็เหลือบมองไปทางฝูงชนอย่างคาดหวัง
"เห็นมันเดินไปหลังแสตนเชียร์เมื่อกี้ : อาทิตย์
"งั้นมิวขอตัวก่อนนะคะ :)
เธอเอ่ยอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มยังไม่จางหาย ขณะรีบหันตัวเดินออกไป เส้นผมสะบัดเบาๆ ตามแรงเดิน
"ไปไหนอ่ะมึง... : เอวา
"เออน่า...มึงกลับก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ...
เสียงตอบกลับอย่างรวดเร็วของมิวนิคแฝงไปด้วยความลนลานแต่แฝงความตั้งใจ น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะกลบความตื่นเต้นไว้ไม่มิด
"อะ..อ้าว...ไปไหนไม่บอกไม่กล่าว
เอวาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ขณะมองตามหลังเพื่อนที่รีบเดินจากไป
มิวนิครีบเดินไปหลังแสตนเชียร์ สถานที่ที่คนเป็นพี่นัดหมายเอาไว้ คนตัวเล็กมุ่งหน้าเดินไปหาคนเป็นพี่ด้วยความกระตือรือร้น ก้าวเท้าของเธอเร็วและมั่นคง สายตาก็ไล่มองหาท่ามกลางแสงไฟที่เริ่มเบาลงเมื่อเวลาล่วงเลย
"อาทิตย์สายฟ้าล่ะ : ฟ้าใส
"ไม่รู้...กลับกันเถอะแผ่นดิน
"อืม..
ฟ้าใสถอนหายใจอย่างหงุดหงิดจนได้ยินชัด ดวงตาเธอกวาดมองโดยรอบด้วยความร้อนรน มือขยุ้มชายเสื้อของตัวเองแน่นด้วยความหงุดหงิดเมื่อถามใครก็ไม่มีใครเห็นสายฟ้า เธอเดินตามหาเขาจนทั่ว ไม่เห็นแม้แต่เงา...
@หลังแสตนเชียร์
"รอนานไหมคะ
เสียงใสของคนตัวเล็กดังขึ้น ขณะเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าหวานยังคงมีเหงื่อเกาะพราวเล็กน้อยจากการเดินเร็ว ดวงตากลมโตมองสบตาคนตรงหน้าอย่างคาดหวัง
"ใครบอกว่าฉันรอเธอ
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเย็นชาตอบกลับทั้งที่สายตากลับหลบวูบไปทางอื่น หัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเธอปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มแบบนั้น
"อ้าวก็พี่นัดหนูมาไม่ใช่รึไง..
มิวเอียงคอน้อยๆ ทำตาโตแบบงงๆ มือเล็กกำชายกระโปรงเบาๆ อย่างประหม่าปนน้อยใจ
"แล้วทำอะไรอยู่ งานจบตั้งนานแล้ว พึ่งจะมาเอาป่านนี้
น้ำเสียงติดดุเล็กน้อย พยายามกลบความหงุดหงิดในใจที่ตัวเองเป็นฝ่ายรอ
"ถ่ายรูปกับแฟนคลับค่ะ :)
มิวหัวเราะแผ่วเบา ดวงตาเป็นประกาย ยกมือไหว้รับไล่ขอบคุณใครต่อใครจนเมื่อครู่
"ผู้หญิงหรือผู้ชาย
เขาถามพลางเลิกคิ้ว สีหน้าดูไม่แสดงอารมณ์นัก แต่ในแววตากลับแฝงความหึงหวงเอาไว้ลึกๆ
"ถามทำไมคะ..
เสียงตอบของมิวแผ่วลงเล็กน้อย สีหน้าเริ่มมีรอยยิ้มขี้เล่นผสมความระแวงในคำถาม
"เปล่า แค่ถามดูเห็นมีแต่หนุ่มๆมาเชียร์
เขาไหวไหล่เบาๆ เหมือนไม่ได้ติดใจอะไร แต่เสียงที่เอ่ยออกมานั้นแข็งขึ้นอย่างชัดเจน
"ต่อให้หนุ่มทั้งมหาลัยมาเชียร์ ก็ไม่มีผลต่อหัวใจหนูหรอกค่ะ
"ทำไม..
เขาเลิกคิ้วถาม น้ำเสียงพลันอ่อนลงนิดหน่อย
"เพราะใจหนูมีแต่พี่คนเดียวมาตลอดไงคะ :)
ประโยคนั้นทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองเธอมีแววอ่อนลงเหมือนจะยอมแพ้ให้กับความใสซื่อของเด็กสาวตรงหน้า
"เพ้อเจ้อ...
น้ำเสียงพึมพำที่เบากว่าปกติ คนพูดพยายามหันหน้าหนี แต่หูกลับแดงแจ๋จนเห็นได้ชัด
"555 เขินเหรอคะ..หูแดงเชียว
มิวหัวเราะอย่างสดใส รอยยิ้มซุกซนปรากฏบนใบหน้า ดวงตาหยีลงอย่างขี้เล่น
"ไร้สาระ จะขออะไรก็รีบขอ ฉันมีธุระ ไม่มีเวลาว่างมาคุยเล่นกับเด็กน้อยอย่างเธอ
เขาพูดติดจะห้วน มือไขว้หลังเหมือนพยายามรักษาระยะห่าง
"ก็ได้ค่า...แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นเข้ม...
คนเป็นพี่แอบยิ้มมุมปาก เมื่อคำพูดที่คนเป็นน้องเอ่ยออกมา ทำเขาเสียอาการจนเก็บไม่มิด พยายามกลั้นมันเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังเผยรอยยิ้มนั้นออกมาจนได้
"วันเสาร์นี้พี่ว่างไหมคะ
"ไม่ว่าง
"ตอบแบบไม่คิดอีกล่ะ
"ก็ฉันไม่ว่าง
"สักชั่วโมงก็ไม่ว่างเลยเหรอ..
"ทำไมต้องเป็นวันเสาร์ วันอื่นไม่ได้รึไง
"วันเสาร์นี้วันเกิดหนู หนูอยากเป่าเค้กวันเกิดกับคนที่หนูชอบ...
เขาชะงักไปในทันที ใบหน้าที่ยังพยายามรักษาความนิ่งเริ่มมีรอยร้าว แววตาแข็งๆ ค่อยๆ อ่อนลงเมื่อได้เห็นแววตาละห้อยของเธอที่เงยหน้ามองเหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนขอ
"............ : คนเป็นพี่นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะมองใบหน้าหวาน แววตาละห้อย อย่างกับแมวน้อยกำลังอ้อนขออาหารจานโปรด
"แต่ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ...
น้ำเสียงของมิวอ่อนลง แววตาเศร้าไหววูบ สีหน้าหม่นลงทันตา เมื่อความหวังเล็กๆ ถูกปัดตกด้วยคำพูดแสนเย็นชา
"ที่ไหน..?..กี่โมง..
"แปลว่าพี่จะไปใช่ไหม
"ถ้าไม่บอก ฉันก็ไม่สามารถทำตามคำขอของเธอได้หรอกนะ
"วันเสาร์ ร้าน Soondinner เจอกัน 19.30 น. นะคะ รับปากแล้วห้ามผิดคำพูดนะ
"เห็นฉันเป็นเด็กเลี้ยงแกะรึไง..
"ไม่รู้แหละพี่รับปากแล้ว หนูจะรอ รอจนกว่าพี่จะมา
"ตามใจ
"ขอบคุณนะคะ 😊
รอยยิ้มของคนตัวเล็กเบิกบานอย่างเห็นได้ชัด แก้มใสแดงเรื่อด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายจนแทบจะกลืนเงาสะท้อนของเขาเข้าไปในแววตา
"ยิ้มอะไรขนาดนั้น
"ก็หนูดีใจนิคะ...วันเกิดปีแรกที่พี่สายฟ้าให้เกียรติมาเป่าเค้กด้วย หนูดีใจมาก ดีใจซะยิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งซะอีก
"เกินไปไหม
"ไม่เกินไปหรอกค่ะ พี่รู้ไหมวันเกิดหนูทุกปี หนูได้เป่าเค้กคนเดียวตลอดเลย มีบ้างที่เอวามาอยู่เป็นเพื่อน
"แล้วพ่อแม่เธอล่ะ
"ท่านอยู่ต่างประเทศค่ะ นานๆทีถึงจะบินกลับมาหา
"ทิ้งเธอไว้คนเดียวที่ไทยเนี้ยนะ
"คุณพ่อหนูท่านเป็นนักการทูตค่ะ ประจำอยู่ที่ฝรั่งเศษ ส่วนคุณแม่ก็ต้องติดตามไปดูแลคุณพ่อ หนูไม่อยากไปเลยขอท่านอยู่ที่ไทย
"อยู่คนเดียว ?
"ค่ะ หนูโตแล้วนะ เรียนมหาวิทยาลัยแล้วด้วย ดูแลตัวเองได้ค่ะ
"แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับพ่อแม่
"ไม่ไปหรอกค่ะ กลัวไม่ได้เห็นหน้าพี่ :)
"บ้าผู้ชาย
"บ้าแค่พี่คนเดียวนั่นแหละ...ทำมาเป็นพูดดี ในใจก็แอบยิ้มอยู่ล่ะสิ
"เธอนี่มันขี้มโนจริงๆ
" :) คนตัวเล็กยิ้มหวานให้เขา ใบหน้าจิ้มลิ้ม แววตาสดใส เพราะแบบนี้สินะใครต่อใครถึงสนใจในตัวเธอ
".......แล้วนี่กลับยังไง
"หนูขับรถมาค่ะ
"งั้นก็แยกย้ายกันตรงนี้
"ค่ะ วันเสาร์เจอกันนะคะ
คนเป็นน้องกำลังจะเดินออกจากพื้นที่ ไม่ทันที่จะได้ก้าวขา แต่ถูกคนเป็นพี่เรียกไว้เสียก่อน
"มิวนิค...
"คะ....พี่เรียกหนูเหรอ
"แถวนี้มีคนชื่อมิวนิคอีกไหมล่ะ
"ก็พี่ไม่เคยเรียกชื่อหนูนี่น่า...หนูก็ต้องถามให้แน่ใจสิ มีอะไรคะ
"มันค่ำแล้ว เดี๋ยวเดินไปส่งที่รถ
"ฮ่ะ ! คนเป็นน้องทำหน้างุนงง ครั้งแรกที่คนเป็นพี่เอ่ยเรียกชื่อเธอ แถมเป็นครั้งแรกอีกด้วยที่เขาอาสาเดินไปส่งเธอที่รถ
"ทำหน้าเอ๋ออยู่นั่นแหละ มาเดินข้างๆฉัน
"อะไรของพี่เนี้ย หนูเดินไปเองได้ ไม่รบกวนพี่หรอกค่ะ
"อย่าดื้อ
"..........
คนตัวเล็กยังคงงุนงง ก่อนจะเดินเคียงข้างออกไปพร้อมเขา ขาเรียวก้าวช้ากว่าเล็กน้อยเพื่อให้เดินเท่ากันกับคนข้างๆ กลิ่นอากาศยามค่ำผสมกลิ่นเหงื่อจางๆจากการแข่งยังติดปลายจมูก
แต่พอเดินออกมาถึงบริเวณหน้าประตูโรงยิม กลับมีเสียงเรียกของบุคคลที่สามดังขึ้น
"น้องมิว....
"........????
"เอ่อ....พี่คือ...??
"พี่ชื่อนนกุลนะครับ เป็นเพื่อนสนิทไอ้สายฟ้า :)
"ใครสนิทกับมึง..!!
เสียงของสายฟ้าห้วนและแข็งขึ้นทันที ดวงตาที่เคยนิ่งเฉยตอนนี้ฉายแววระแวดระวัง กล้ามเนื้อขากรรไกรกระตุกเล็กน้อยอย่างพยายามกดกลั้นอารมณ์ที่พุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
