@23.55 น. คอนโดมิวนิค
เวลาห้าทุ่มจวนจะเที่ยงคืน แสงไฟในโถงทางเดินชั้นคอนโดสลัวเงียบ มีเพียงเสียงส้นรองเท้าของมิวนิคที่กระทบกับพื้นเป็นจังหวะเนิบช้า บ่าทั้งสองห่อเล็กน้อยราวกับแบกความผิดหวังเอาไว้เต็มอก ดวงตาคู่หวานหม่นแสงและช้ำแดงจากการกลั้นน้ำตามาตลอดทาง
มิวนิคเดินกลับห้องด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า ภายในใจได้แต่คิด ทำไมกัน ทำไมเธอถึงปักใจรักกับคนที่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเธอเลยสักนิด เกือบสามปีแล้วที่แอบรักเขามา ทั้งที่เขาไม่เคยสนใจ ไม่เคยแม้แต่จะจดจำผู้หญิงที่ชื่อมิวนิค
เธอก้มหน้ามองพื้น มือเล็กกำกระเป๋าแน่นเพื่อพยุงความรู้สึกที่กำลังพังทลาย ยิ่งคิดยิ่งหน่วงหัวใจ ใบหน้าหวานซีดเซียวเศร้าหมอง เดินคอตกจนมาถึงหน้าห้อง
มือที่สั่นเล็กน้อยเอื้อมไปไขลูกบิด ก่อนที่ประตูจะเปิดออกช้าๆ เธอถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยอ่อนทั้งกายและใจ ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้อง ภาพตรงหน้าทำให้เธอตัวแข็งค้าง น้ำตาที่
