"เปิดประตูเร็วๆ.." ผมอยากเรียกชื่อเธอใจแทบขาดแต่ทำไม่ได้
"....."
"เฮียบอกให้เปิดประตู " สงสัยเธอไม่กล้ามาเปิดแน่ๆ ดีนะที่มีกุญแจอยู่ข้างนอก ผมรีบไปเอากุญแจ พวกไอ้รามก็มองตามผม
"มันให้เขาล็อคประตูด้วย ไอ้พายุเอ๊ย กูเข้าใจมึงยากจริงๆ"
"พวกมึงรอก่อนนะ เดี๋ยวกูเอาผ้าห่มมาให้"
"เพื่อนพวกผมเป็นเอามากโว้ย"
พอผมเปิดประตูได้ผมก็ล็อคแล้วรีบเข้าไปหารสาทันที แต่เธอปิดไฟในห้องจนมืดสนิทไปหมดมองไม่เห็นอะไรเลย ได้ยินแค่เสียงรสาที่ร้องไห้สะอื้นอยู่ พอเปิดไฟขึ้นก็เจอเธอนั่งร้องไหขดอยู่ข้างเตียง
"รสา..เฮียอยู่นี่แล้ว รสาไม่ต้องกลัวแล้วนะ" ผมลงไปนั่งกอดเธอที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ เอามือโอบกอดลูบหลังเบาๆ แล้วก้มลงไปหอมที่หัวของเธอ
"เฮีย！ทำไมเฮียไปนานจัง รสานึกว่าเฮียทิ้งรสาไปกับเพื่อนแล้ว" เธอพุ่งเข้ากอดผมแทบล้มหงายหลัง
"เฮียสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ไป ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้"
"ก็รสากลัวนี่คะ "
"ไม่ต้
