บทที่ 7 รักไม่ต้องการเวลา
1244 คำ
ซ่าาา
"กรี๊ดดดด นี่แกมาสาดเหล้าใส่ฉันทำไมเนี่ยอีบ้า!" ใบบัวคว้าแก้วเหล้าในมือออสตินมาสาดใส่หน้าหญิงสาวคืนบ้าง
"ตาบอดก็ยังดีกว่าคนใจหมาอย่างเธอก็แล้วกัน คุณเคลวินก็อยู่ของเค้าดีๆ เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอที่เสนอหน้ามายั่วเขาก่อน คงเห็นว่าเขาหล่อเขารวยสินะก็เลยอยากได้จนตัวสั่น แต่พอรู้ว่าเขามองไม่เห็น ก็ทำตัวต่ำๆ เหมือนขยะใส่เขาเลย ทุเรศ!"
"แหม ทำเป็นพูดดีมีเมตตา ถ้าให้แกเอากับคนตาบอดแกเอาลงไหมล่ะยะ"
"ก็เอาอยู่ทุกวัน มันส์จะตาย ไม่รู้เหรอ ไม่งั้นฉันจะตามมาเฝ้าเขาทำไม ถามโง่ๆ!!" ใบบัวโกรธจนหน้ามืด ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสิ่งที่พูดออกไปทำให้ออสตินและเพื่อนคนอื่นๆ ปากอ้าตาค้างกันเป็นแถบ ยกเว้นเคลวินที่นั่งกระตุกยิ้มมุมปากอยู่ในความมืดสลัวโดยที่ไม่มีใครเห็น ตอนนี้ใบบัวคิดออกอยู่อย่างเดียวว่าต้องเอาชนะคำสบประมาทของผู้หญิงคนนี้ให้ได้
"ฉันไม่เชื่อหรอก"
"งั้นเอาไลน์มาสิ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะถ่ายวิดีโอตอนเขาสิงสถิตอยู่ในตัวฉันไปให้ดู!"
ครึ่งชั่วโมงต่อมาในรถยนต์หรูที่กำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเพื่อกลับบ้าน เคลวินกับใบบัวนั่งหายใจฟึดฟัดอยู่บนเบาะตอนหลังของรถ ระหว่างคนขับและผู้โดยสารมีฉากกั้นอยู่
"ยังไม่หายโมโหอีกเหรอ" เคลวินถามขึ้น
"ยังค่ะ" มือเล็กหมัดแน่น เธอยังด่าไม่หนำใจเลย แต่ออสตินขอให้เธอพาเคลวินกลับบ้านมาก่อน
"โกรธอะไรขนาดนั้น เขาว่าฉันไม่ได้ว่าเธอสักหน่อย"
"ถ้าเขาว่าหนูคนเดียวหนูก็ไม่โกรธขนาดนี้หรอก"
"เธอโกรธแทนฉัน?"
หงึกๆ ใบบัวพยักหน้า "ก็ใช่น่ะสิคะ กว่าจะทำให้คุณเปิดใจยอมออกมาเจอผู้คนมันไม่ง่ายเลย แต่อยู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็มาด่าคุณสาดเสียเทเสีย ไม่โทษตัวเองบ้างล่ะว่าตาถั่วเอง เออ ถ้าคุณใส่แว่นก็ว่าไปอย่าง"
"หึหึ"
"หัวเราะอะไรคะ" ทำไมเขายังอารมณ์ดีได้
"นึกว่าจะหงิมๆ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอก็ด่าคนได้แสบสันเหมือนกัน"
"กะ...ก็เวลาคนมันโมโห สมองคิดอะไรได้ก็ด่าออกไปอย่างนั้นแหละค่ะ" ถึงกับตะกุกตะกัก เคลวินพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ทำให้ใบบัวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแต่ละคำที่ด่าออกไปจัดอยู่ในโหมดสิบแปดบวกทั้งนั้น
"อ้าวทำไมกลับมาเร็วนักล่ะคะ" ฝันเฟื่องเข้ามาถามทันทีที่ใบบัวเดินเข้าบ้านมาพร้อมเคลวิน ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลยที่ทั้งคู่ออกไป ก็นึกว่าจะกลับมากันดึกๆ เสียอีก
"มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ"
"อ้าว งั้นเหรอ" ฝันเฟื่องอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใจจะขาด แต่ก็รู้ดีว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาถาม เลยรีบหลีกทางให้ใบบัวพาเคลวินขึ้นห้องนอนไป
เมื่อมาถึงห้องนอน ใบบัวก็รีบแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าออกอย่างรู้หน้าที่ มือขวาเขายังใช้งานได้ไม่ถนัด ช่วงนี้เธอเลยต้องคอยปรนนิบัติเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ด้วย
หมับ!
เฮือก! ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ เมื่อจู่ๆ เคลวินก็โอบเอวเธอ
"ขอวางมือหน่อย ฉันเมื่อย"
"..." เป็นเหตุผลที่ทำให้คิ้วเรียวต้องขมวด แต่ใบบัวก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา มือเล็กเร่งแกะกระดุมเป็นระวิง แต่ยิ่งรีบก็ดูเหมือนจะยิ่งช้า
"เธอกินข้าววันละกี่มื้อ หื้ม"
"อยากรู้ไปเพื่ออะไรคะ แล้วคุณจะทำเสียงกระเส่าทำไมเนี่ย" ยังไม่พอเคลวินยังโน้มหน้าลงมาจนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดหน้าผากเธออีก
"เอวเธอเล็กมาก" เขาพูดพลางบีบเค้นเนื้อเอวใบบัวหนักๆ
"..."
"ฉันกลัวเวลาที่ฉันกระแทกไม่ยั้งแล้วมันจะหัก"
"กระ...กระแทกอะไรนะคะ...กรี๊ดดด!! คุณเคลวิน นี่คุณจะทำบ้าอะไรเนี่ย ฮื้อ อย่ามาฉวยโอกาสกับหนูนะ อึ่ก" เคลวินคร่อมจูบปิดปากคนตัวเล็ก หลังวางเธอลงบนเตียง มือหนาประคองดวงหน้าสวยให้ได้องศาตามสัญชาตญาน แล้วสอดลิ้นเข้าไปพัวพัน
"อืม"
"อ่อย อู๋ อะ! อื้อ~" (ปล่อยหนูนะ!) ใบบัวครางเสียงอู้อี้ประท้วง พลางทุบหน้าอกแกร่งเป็นพัลวัน จนเคลวินต้องยอมถอมริมฝีปากออกเพราะกลัวเธอจะขาดอากาศหายใจตายคาเตียงไปเสียก่อน
"ไม่ได้เรื่องเลย เด็กอนุบาลยังจูบเก่งกว่านี้" เขาบ่น แต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มที่เธอไม่ประสีประสา
"แฮ่ก~ แล้วอยู่ดีๆ คุณมาจูบหนูทำไมเล่า! ตอนหนูไปเข้าห้องน้ำ คุณแอบดื่มเหล้าเหรอ" ตากลมหรี่แคบสำรวจใบหน้าหล่อเหลาอย่างจับผิด เคลวินต้องเมาแน่ๆ
"ฉันไม่ได้เมา"
"แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม"
"จะได้ถ่ายวิดีโอตอนที่ฉันสิงสถิตอยู่ในตัวเธอส่งไปให้ผู้หญิงคนนั้นดูไง"
"หนูแค่พูดเกทับไปอย่างนั้นเฉยๆ เหอะ! ไม่ได้ว่าความว่าจะทำจริงๆ สักหน่อย"
"แต่ฉันอยากทำ"
"คะ...คุณเคลวิน"
"ฉันคิดว่าฉันชอบเธอเข้าแล้วล่ะ" เคลวินสารภาพ
"ฮะ!? ชอบเหรอ? เป็นไปไม่ได้ อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ หนูไม่สนุกด้วย" ใบบัวส่ายหัวจนคอแทบเคล็ด คนอย่างเคลวินเนี่ยนะจะมาชอบเธอ จะหาเรื่องแกล้งกันน่ะสิไม่ว่า
"ไม่เชื่อ?"
"เชื่อก็บ้าแล้ว เราเพิ่งเจอกันเองนะคะ แล้วคุณก็ไม่เคยเห็นหน้าหนูด้วยซ้ำแล้วจะมาชอบหนูได้ยังไง ถ้าคุณแค่มีอารมณ์ทางเพศก็เข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำเถอะค่ะ"
"รักไม่ต้องการเวลา เธอเคยได้ยินเพลงนี้ไหม ขนาดผัวเมียแต่งงานมาสิบปียี่สิบปียังเลิกกันได้ อีกอย่างเธอเองก็ชอบฉันไม่ใช่เหรอ จะทำเรื่องให้ยุ่งยากไปทำไม ในเมื่อเราใจตรงกัน"
"มั่ว! หนูไปแสดงออกตอนไหนว่าชอบคุณ"
"ไอ้ตินมันบอกว่าเธอหึงตอนที่เห็นฉัยคุยกับผู้หญิงคนนั้น"
"หึงบ้าหึงบออะไร ตอนนั้นหนูแค่รู้สึกไม่ดีนิดๆ เฉยๆ" ใบบัวตอบออกมาอย่างซื่อๆ โดยลืมคิดไปสนิทเลยว่ามันจะเป็นหลักฐานมัดตัวชั้นดี
"หึหึ นั่นแหละที่เรียกว่าหึง"
"มะ...ไม่ใช่สักหน่อย"
"หรือว่าเธอรังเกียจที่มีผัวเป็นคนตาบอดเหมือนผู้หญิงคนนั้น"
"หนูไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเลย"
"งั้นก็เลิกปฏิเสธฉันสักที" ใบบัวจ้องนัยน์ตาสีฟ้า พลางเม้มปากแน่นอย่างคิดหนัก ยอมรับว่าลึกๆ เธอก็หวั่นไหวกับเคลวินจริง แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะใช่รักหรือเปล่า
ประสบการณ์เรื่องความรักของเธอเป็นศูนย์ ไม่ใช่ว่าไม่เปิดใจ แต่ตอนสมัยเรียนเวลาเธอแอบชอบใครหรือมีใครเข้ามาจีบ ผู้ชายพวกนั้นก็มักจะเปลี่ยนใจไปชอบพลอยระตีทุกที ใบบัวเลยเริ่มหมดความมั่นใจในรูปร่างหน้าตาตัวเองไปโดยปริยาย
"แล้วถ้าหนูขี้เหร่ล่ะคะ คุณจะยังชอบหนูอยู่ไหม"
- ผู้เขียน
