บทที่ 5 ต้องรอให้ตายก่อนไหม 2/2
807 คำ
“ก็โทรแล้วไง ไม่โทรตำรวจจะมาทันเหรอ ถามโง่ ๆ” เขาด่าเธอโง่ แต่ทุกคำถามที่ถามมานั้นฉลาดนักเหรอ เขาแค่ต้องการโยนความผิดให้คนอื่น คาดว่าคุณตาก็คงต่อว่าเขาอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
“กับผัวพูดให้มันดี ๆ หน่อย”
“ถ้าผัวมันดีนะ แต่นี่เมียจะตายอยู่แล้วยังไม่ดูดำดูดี มัวแต่ไปกินน้ำพริกถ้วยเก่า...หึ...ต้องให้สรรเสริญคุณว่าอะไรดีล่ะ” เธอไม่รู้จะหาคำใดเปรียบจริง ๆ
“ก็ยังไม่ตายสักหน่อย” เขาพูดยักไหล่ไม่ใส่ใจความรู้สึกคนเป็นเมีย เพราะไม่ชอบอยู่แล้ว ตอนนี้มีแรงมาเถียงฉอด ๆ ก็คงไม่เป็นอะไรมาก อยากจะเอาความห่วงใยเมื่อคืนกลับมาจริง ๆ
เสียงแรง !
“ต้องรอให้ฉันตายก่อนไหมล่ะ”
“อย่างนั้นก็ดี”
ท่าทางกวนสนเท้านี้ของเขา เธออยากเดินไปกระชากหน้ามาตบสักสองฉาดเหลือเกิน สันดานหมา!
การเถียงที่เสียงค่อยที่สุดจบลงเมื่อคุณแม่ของเขาเปิดเข้ามาในห้อง นั่นทำให้บรรยากาศตึงเครียดจางลง ณัฐสุดาเป็นแม่สามีที่ดี แต่ทว่าโดนลูกชายชั่วอย่างเขากันออกห่างจากเธอ จึงไม่รู้ความระยำของเขามากนัก เธอก็ไม่อยากให้แม่อย่างเขาต้องเสียใจที่เลี้ยงลูกชายให้เติบโตมาได้โคตรเลว สิ่งที่เจอในบ้านเล่าให้คนนอกฟังมันก็แค่เรื่องเล็กน้อย แต่ใครจะรู้ถึงความอึดอัดและกดดันนั้นได้ดีเท่าคนอยู่อีกเล่า
“ตื่นแล้วเหรอหนูพลอย เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ หมอให้กลับบ้านได้เลยค่ะ” พิมพ์พลอยบอกเพื่อให้แม่ของเขาสบายใจ และเตรียมตัวกลับ พิพิณก็นอนโซฟาแข็ง ๆ เธอสงสารลูกสาว
“ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูก” ณัฐสุดาลูบผมลูกสะใภ้เบา ๆ เรียกขวัญกลับมา นับว่าเป็นเรื่องที่โชคร้ายมาก เพราะว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย หมู่บ้านนี้ระบบรักษาความปลอดภัยดี แต่คนจ้องกับคนระวังคนระคนต่างกัน เพื่อความไม่ประมาทก็ไม่ควรจะอยู่กันสองคนแม่ลูก
“ไปอยู่บ้านแม่ก่อนไหมลูก ให้เสร็จเรื่องค่อยกลับบ้าน”
“อย่าลำบากดีกว่าค่ะ เพราะว่าเดี๋ยวพี่ภัทรไปทำงานลำบากไม่มีคนเตรียมอาหารให้”
“ให้มันหากินเองบ้าง ถ้าไม่รู้จักหากินเองก็ให้มันอดไป” ณัฐสุดาอยากเอาไม้ฟาดหัวลูกชายจริง ๆ ไม่รู้สมองมันทำจากอะไร พอแต่งงานถึงได้โง่ขนาดนี้
ชายหนุ่มเดินไปชำระค่ารักษาพยาบาลแล้วก็เดินมาสมทบกับคุณแม่แล้วก็คนที่ดูแล้วไม่น่าป่วยที่ด้านหน้า และกลับบ้านไป
ขณะนั่งในรถเธอนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา เพราะเบื่อไม่อยากเสวนากับผัวตัวเอง แต่เมื่อมาถึงบ้านกลับพบต้องตามายืนอยู่หน้าบ้านชะโงกไปมา
ปี๊ด ปี๊ด!!!
ณัฐภัทรบีบแตรลั่นหมายให้ต้องตาหลบไปอย่าขวางทางเพราะเขาอยากเข้าบ้านไปนอนเต็มที่แล้ว
ต้องตาที่มัวแต่มองในบ้านจึงไม่เห็นว่ารถด้านหลังกลับมาแล้ว จึงกระโดดหลบ พร้อมกับคำสาปแช่งคนขับรถที่ไม่รู้จักมีมารยาทเอาเสียเลย
“นี่บีบแตรอย่างนั้นได้ไงเล่า” คนที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ
“ก็เพื่อนเธอเกะกะ” เมื่อไม่มีอะไรขวางทางเขาก็กดรีโมทย์เปิดประตูเข้าบ้านโดยไม่ชะลอรถให้เธอได้พูดคุยกับเพื่อนด้วยซ้ำ
เด็กหญิงพิพิณที่หลับมาตลอดทางก็ลืมตาขึ้นเมื่อรถจอดสนิท เด็กน้อยรอผู้เป็นพ่อมาเปิดประตูให้ แล้วก็ลงวิ่งไปหาแม่ทันที
“แม่ขา...หายเจ็บยังคะ” เด็กน้อยถามผู้เป็นมารดาด้วยความเป็นห่วง
“หายแล้วจ้ะลูก หนูเข้าไปในบ้านก่อนนะคะ”
“ม่ายเอา จะไปพร้อมแม่ขา”เด็กน้อยอยากเดินไปพร้อมแม่ แต่เธอห่วงเพื่อนที่มาหาเธอถึงบ้านไม่รู้ด้วยเรื่องอะไร
“รีบเข้าบ้านสิ...ยืนทำซากอะไรอยู่!” เธอเดินเข้าไปชิดเขาแล้วยกขากระแทบเท้าเข้าไปแรง พร้อมกับยกเข่าแทงไปที่ต้นขา
ปึก! ตึก!
เมื่อลงรถได้เธอได้ยินคำพูดกวน ๆ ของเขาไม่เลิกใจมันก็อดไม่ได้จริง ๆ หมดเวลาที่เป็นผู้หญิงที่ยอมทนให้เขารังแกฝ่ายเดียวแล้ว
“โอ๊ย...ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“น้อยไป...” เธอจ้องหน้าเขาไม่หลบสายตาเช่นเดียวกับเขามองหน้าเมียอย่างเธอด้วยความแค้น แล้วก็อุ้มลูกเข้าบ้านทันที ไม่อยากทำอะไรคนเจ็บตอนนี้...
ฝากไว้ก่อนเถอะ!
- ผู้เขียน
