ณัฐภัทรมองตามเมียตาละห้อย แทบไม่สนใจเล่นกับลูกสาวด้วยซ้ำ จนในที่สุดก็ได้เวลาโบกมือลากระทั่งสายตายังหันไปมองคนที่เดินตากแดดตั้งแต่ตอนกลางวันดูงานก่อสร้างจนใบหน้าแดงก่ำด้วยความร้อน ที่ขัดใจคือมีคนกางร่มให้เดินตามก้นเธอต้อย ๆ
“พ่อขา พ่อจะมาอีกเมื่อไหร่คะ” เสียงหวานของพิพิณถามคนเป็นพ่อ แต่พ่อขาก็ไม่สนใจพิพิณเอาแต่ชะเง้อจนคอแทบหลุด เด็กหญิงตัวน้อยจึงกระตุกแขนผู้เป็นพ่อเบา ๆ เพื่อให้สนใจเธอ
“พ่อขา...”
“ฮะ...ครับ...ลูก” เมื่อโดนดึงความสนใจไป เขาก็หันกลับมามองลูกสาวของตัวเองทันที แล้วย่อตัวลงหอมแก้มซ้ายขวาอย่างชื่นใจ
“วันเปิดร้านของแม่พ่อจะมานะครับ”
“เย้...น้องพิณรักคุณพ่อค่ะ” เด็กน้อยดีใจที่จะได้เจอคุณพ่ออีก เมื่อก่อนได้เจอทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ได้เจอนาน ๆ ทีก็ทำให้เธอเหงาและคิดถึงคุณพ่อขาทุกวันเลย
“พ่อก็รักหนูครับลูก” คนเป็นพ่อน้ำตาคลอเบ้า เมื่อก่อนลูกสาวอ้อนวอนขอให้พาไปเที่ยว แต่เขากล
